Εδώ τα είχαν βρει ο Λάρι Μπράουν και ο Άλεν Άιβερσον, θα τα έχαναν ο Εργκίν Αταμάν και ο Τι Τζέι Σορτς;
Ε όχι δα, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις θα ισχύει πάντοτε αυτό που έλεγε ο Σέρλοκ Χολμς, απευθυνόμενος προς τον πιστό συνεργάτη του, ως φυσιολογική συνεπαγωγή στους συλλογισμούς του…
“Elementary my dear Watson”!
Στοιχειώδες και αυτονόητο ήταν πως ο Τούρκος προπονητής και ο Αμερικανός γκαρντ θα έμπαιναν σε ένα δωμάτιο, θα καθόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλον, θα κουβέντιαζαν για το πώς πρέπει να γίνει η δουλειά επ’ ωφελεία της ομάδας και όλα τα υπόλοιπα θα συνέβαιναν φυσιολογικά και θα αποτυπώνονταν πάνω στο παρκέ…
Προσπαθώ να φανταστώ το σκηνικό αυτής της συνάντησης: το περιέγραψε βεβαίως o Αταμάν, που δεν βάζει γλώσσα μέσα και φροντίζει πολύ συχνά να δίνει έτοιμη και μασημένη τροφή στους δημοσιογράφους και μένει να φανεί εάν όντως αυτή η συνάντηση θα αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας…
Η καυτή πατάτα του Άιβερσον
Την άλλαξε στο Παρίσι και στη Μαδρίτη, οπότε “why not?”, κατά πως λένε και στο Ιρβάιν της Καλιφόρνια, εκεί όπου γεννήθηκε αυτό το… σαμιαμίδι το οποίο τα προηγούμενα τρία χρόνια σκόρπιζε τον φόβο και τον τρόμο απανταχού της ευρωπαϊκής μπασκετικής επικράτειας…
Το εννοώ αυτό που έγραψα στην αρχή για τον Άιβερσον και τον Μπράουν και ιδού η ωραία ιστορία η οποία εκτυλίχθηκε μεσούσης της σεζόν 2000-2001…
Τότε, όπως αναφέρει ο (αληθινός) αστικός μύθος, ο προπονητής των Σίξερς βρήκε το κουράγιο να μπάσει τον εξόχως ταλαντούχο, αλλά ιδιότροπο «Answer» σε ένα δωμάτιο και –σε πείσμα των αμφιβολιών που υπήρχαν για την επιτυχία του εγχειρήματος του-να του ‘ξηγηθεί αλμυρό φιστίκι!
Κανονικά στον Μπράουν, εκείνη τη σεζόν, θα έπρεπε να απονεμηθεί όχι μόνο το βραβείο του προπονητή της χρονιάς όπερ και εγένετο, αλλά και το Νόμπελ και το Όσκαρ και δεν συμμαζεύεται!
Το… ευκολάκι του Αταμάν με τον Σορτς
Βεβαίως εδώ υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά, επί τη βάσει της οποίας αυτό που κατάφερε ο Αταμάν έμοιαζε εξ ορισμού με … ευκολάκι: τότε το πρόβλημα του Μπράουν είχε να κάνει με όλο το πακέτο (της συμπεριφοράς του Άιβερσον), σε αντίθεση με την τωρινή υπόθεση στον Παναθηναϊκό AKTOR, η οποία αφορούσε το αγωνιστικό κομμάτι…
Ρώτησε λέει ο Αταμάν τον Σορτς εάν είναι ευχαριστημένος με τις εμφανίσεις του, ο Αμερικανός γκαρντ απάντησε αρνητικά, μπορεί κιόλας να κατέβασε το κεφάλι από τις ενοχές και τη… ντροπή του, είπαν ό,τι άλλο έπρεπε να πουν και έσαξε η δουλειά, όπως αποδείχθηκε περίτρανα στους αγώνες με την Παρί και τη Ρεάλ στους οποίους ο Αμερικανός γκαρντ οργίασε!
Για την Ιστορία, οφείλω να υπενθυμίσω ότι ο επίλογος της σεζόν 2000-2001 βρήκε τον Μπράουν προπονητή της χρονιάς, τον Άιβερσον ΜVP της κανονικής περιόδου και τους Σίξερς πρωταθλητές της Ανατολής και φιναλίστ του ΝΒΑ, καθώς στον πρώτο τελικό άλωσαν το Staples Center (με τον λεγάμενο να κάνει το περιβόητο step over στον Τάιρον Λου), αλλά στη συνέχεια οι Λέικερς πέτυχαν τέσσερις απανωτές νίκες και ανέβηκαν στον θρόνο…
Ο ρούκουνας, ο μ@@@@ς και το βιολί του Παγκανίνι
Δεν ξέρω εάν και κατά πόσον η ιστορία των Σίξερς μπορεί να επαναληφθεί στον Παναθηναϊκό, σίγουρα πάντως αποτελεί τροφή για σκέψη: μια τροφή που μετά τα όσα συνέβησαν μέσα σε 48 ώρες (με την ανάφλεξη» του… μ@@@α, όπως τού φώναξε μέσα στα αποδυτήρια με αποθεωτικό τόνο ο Σάββας Καμπερίδης) οι Πράσινοι την καταπίνουν με βουλιμία!
Ασφαλώς ο Σορτς δεν είναι… ρούκουνας, όπως είχε πει και ο Γιώργος Καλαφατάκης αναφερόμενος στον Ρούμπεν Πάτερσον μετά τις πρώτες χαμηλές πτήσεις του στη σεζόν 1998-1999, όταν εξαιτίας του lock out ήλθε στην Ελλάδα και φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ.
Όχι μόνο δεν είναι ρούκουνας, αλλά εάν συνεχίσει το βιολί που άρχισε να παίζει αυτή την εβδομάδα, τότε θα αποδειχθεί καλύτερος κι από τον… Παγκανίνι!
Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τον Σορτς, αλλά, διάβολε, δεν τού ήταν και ίσως δεν του είναι ακόμη καθόλου εύκολο να προσαρμοσθεί στο νέο περιβάλλον: έτερον η Βόννη και η Παρί, εκάτερον ο Παναθηναϊκός και στον τρόπο παιχνιδιού και στις απαιτήσεις και στους στόχους και στα πάντα όλα…
Κι ο Λουμίδης στους καφέδες
Συν τοις άλλοις αυτή η (κατ’ όνομα και ύψος) μισοριξιά κλήθηκε να εισχωρήσει – αλλά όχι ως λαθρεπιβάτης- και να ανταποκριθεί σε μια ομάδα που έχει παγιωμένο τρόπο παιχνιδιού και συνάμα να «κουμπώσει» με τους “Big Three” οι οποίοι έχουν τους δικούς τους και μάλιστα παγιωμένους κώδικες επικοινωνίας : τον Κέντρικ Ναν, τον Κώστα Σλούκα και τον Τζέριαν Γκραντ, που είναι όλοι τους ένας κι ένας!
“Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες” έλεγε ένα παλιό διαφημιστικό μήνυμα, που σηκώνει μια προσθήκη: και ο Σορτς στον ρόλο που του αναλογεί και τον οποίο επωμίζεται σε αυτή την τετράδα κι ενώ ο Βασίλης Τολιόπουλος ξεροσταλιάζει στα πέριξ…
Ο απογαλακτισμός του Ναν
Η αλματώδης πρόοδος του Σορτς στα τελευταία δυο ματς (με την προσδοκία του ιδίου, του Αταμάν και ολάκερου του πράσινου οργανισμού να εξελιχθεί σε μόνιμη συνθήκη και να μην αποβεί πυροτέχνημα η… ανεμογκάστρι) έχει και άλλη μια ανάγνωση η οποία αποτελεί κιόλας όφελος για τους επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης…
Δεν είναι και μικρό πράγμα, διάβολε, να περνάει δια περιπάτου ο Παναθηναϊκός από τη Μαδρίτη, με τον Ναν να σκοράρει μόλις οκτώ πόντους, να μην παίρνει ούτε ένα ριμπάουντ και να μοιράζει μόλις μία ασίστ!
Αυτός ο απογαλακτισμός από τον Αμερικανό σούπερ σταρ, ακόμη κι αν είναι περιστασιακός και εμπίπτει στη στατιστική απόκλιση του λάθους (!) απελευθερώνει και τις υπόλοιπες δυνάμεις της ομάδας, είτε στην περιφέρεια, είτε μέσα στη ρακέτα την οποία έσπευσε με το καλημέρα να καταδυναστεύσει ο φοβερός και τρομερός Κένεθ Φαρίντ.
Ο Σλούκας σε ρόλο glue guy
Για τον Σλούκα πάλι δεν το συζητώ: δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η κλάση, η εμπειρία και η σοφία του τον καθιστούν όχι μονάχα ως τον (πολυσυζητημένο, με βάση και τις παρελθούσες αναφορές του Γιώργου Μπαρτζώκα) ηγέτη, αλλά και ως τη συγκολλητική ουσία της ομάδας…
Είναι αναντίρρητα αυτός που οι Aμερικανοί αποκαλούν “The Glue Guy”!
Σε αντίθεση με αυτόν τον τίτλο που ασφαλώς ανήκει στον Σλούκα, για τον ρόλο του “Go-to-Guy” μπορούν να ερίζουν πολλοί και πάντως τουλάχιστον τρεις: ο Σλούκας που ξέρει τι να κάνει την μπάλα όταν… καεί και να παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις, ο Ναν διότι είναι χαρισματικός σκόρερ και εσχάτως, μετά τα δυο απανωτά ηχηρά έως και βροντώδη “statements” ο Σορτς.
Το ξεσάλωμα του Σορτς και το τίκι τάκα του Γκάλη
Πριν από την τρέχουσα διαβολοβδομάδα ο Σορτς είχε μέσο όρο 6.1 πόντους και 2.6 ασίστ, αλλά στο Παρίσι και στη Μαδρίτη ξεσάλωσε και έκανε σούμα 32 πόντους, έξι ριμπάουντ, 12 ασίστ και μόλις δυο λάθη, κληθείς να διαχειρισθεί πολύ περισσότερες κατοχές και να ανταποκριθεί στην πίεση που του άσκησαν οι αντίπαλοι, χώρια το συναισθηματικό βάρος το οποίο επωμίσθηκε κόντρα στην Παρί….
Χώρια επίσης τα 221 εκατοστά και οι χερούκλες του Έντι Ταβάρες απέναντι στον οποίο χθες όχι μονάχα δεν κιότεψε, αλλά τον διεμβόλισε κιόλας με τα floaters….
Για να μην παρεξηγηθώ και κατηγορηθώ κιόλας ως ιερόσυλος ο τρόπος με τον οποίο ο Σορτς όρμησε πάνω στον θηριώδη σέντερ της Ρεάλ, μού έφερε στο μυαλό τον ημιτελικό του EuroBasket στις 24 Ιουνίου του 1989 στο Ζάγκρεμπ, όπου ο Νίκος Γκάλης έκανε γιο γιο κοτζάμ Άρβιντας Σαμπόνις!
Τότε τα floaters και τα runners που χρησιμοποιούμε κατά κόρον την σήμερον ημέραν, δεν περιλαμβάνονταν στο εκφραστικό, ούτε καν στο γνωστικό αντικείμενο μας και προσπαθώντας να περιγράψω τα όργια του Γκάλη, τα είχα παρομοιάσει με ένα χειρωνακτικό παιχνίδι της εποχής, το τίκι τάκα!
Ο Πολ, ο Ράις και το μηδενικό
Το 1989 ο Σορτς δεν ήταν απλώς αγέννητος, αλλά δεν υπήρχε ούτε καν ως ιδέα στο μυαλό των γονιών του…
Στο δικό του μυαλό, όταν μεγάλωνε, δεν υπήρχε ο Γκάλης, αλλά ο Κρις Πολ και ο (άλλοτε παίκτης του Πανιωνίου, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ) Ταϊρις Ράις.
Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Παρεμπιπτόντως ο Σορτς δεν φορά τυχαία το νούμερο 0 στη φανέλα του: το διάλεξε και το καθιέρωσε επίτηδες επειδή, όταν αποφοίτησε από το λύκειο, αλλά και μετά τη θητεία του στο junior college, δεν έλαβε καμιά υποτροφία από κανονικό πανεπιστήμιο.
Αυτός ο τυπάκος είναι εθισμένος στις υπερβάσεις και ο Παναθηναϊκός του ανοίγει τον δρόμο για να καταφέρει και άλλη μία, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που χθες δεν έξυσε το ταβάνι του…
Δεν το τρύπησε διότι, όπως είπε ο χαρίεις Αταμάν, «είμαι ευχαριστημένος κατά 90% από τη σημερινή εμφάνιση του».
Το εναπομείναν 10% για την τελειότητα, είναι ένα στοίχημα για τον ίδιο τον Σορτς, για τον ίδιο τον Αταμάν και για τον Παναθηναϊκό, οπότε επιφυλάσσονται δια τα περαιτέρω…
*ΥΓ: Σε κάθε περίπτωση, το “group therapy” του Αταμάν με τον Σορτς, επιβεβαιώνει το… ρεφρέν που συνηθίζω να βάζω και δεν είναι άλλο από την ατάκα “θα τα βρει η υπηρεσία”!
Πηγή: sport24.gr
