Κάπου εκεί πριν τα μεσάνυχτα, ο αλγόριθμος σε όλα τα social media τρελάθηκε. Μία περίεργη λέξη με οκτώ γράμματα άρχισε να παίζει παντού, σε κάθε σκρολάρισμα έβλεπες αυτή την αθώα παιδική του φάτσα.
Οι περισσότεροι κάπου είχαν ακούσει το όνομα φευγαλέα, μα ελάχιστοι είχαν εικόνα του.
Θα μπορούσε να είναι κι αυτός ένας Θεός, ημίθεος, τιτάνας, κολοσσός, ογκόλιθος, ένα ακόμα παιδί της υπερβολής, που διέπει τον κόσμο της ποδοσφαιρικής μυθπολασίας.
Θα μπορούσε να είναι ένας από τους χιλιάδες «νέους Μέσι», κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της γέννησε ένα τέτοιον.
Χρειάστηκαν μόλις 45 λεπτά, ώστε όσοι ασχολούνται έστω και επιδερμικά με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα να μάθουν το όνομα του Κωνσταντίνου Καρέτσα και οτιδήποτε τον αφορά από την ημέρα της γέννησης του μέχρι σήμερα.
Χρειάστηκαν μόλις 45 λεπτά, για να δημιουργηθεί τέτοιο hype, τέτοια υστερία, που μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο παιχνίδι του Γιάννη Αντετοκούνμπο με τα γαλανόλευκα.
Μόνο που το hype δεν αφορά μόνο το μικρό μας «χωριό», σπάνια τέτοια νέα μένουν κρυφά.
Ένας από τους κορυφαίους μπακ της γενιάς του ήρθε στην Ελλάδα για ένα διεκπεραιωτικό μεροκάματο και στο τέλος ζητούσε δραμαμίνες.
Αυτός ο ασέβαστος 17χρονος μπήκε μέσα και έκανε τον Άντι Ρόμπερτσον να ζητάει από τα πρώτα λεπτά βοήθεια για νταμπλ-τιμ από τους συμπαίκτες του, σαν ναυαγός στην μέση του ωκεανού που ψάχνει ένα καρυδότσουφλο για να σωθεί!
Μέσ σε ένα βράδυ, ο αριστερός μπακ της Λίβερπουλ μπήκε στα παπούτσια του Τζον Ο’ Σέι, ο οποίος άθελα του άλλαξε την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο Ρίο Φέρντιναντ είπε ότι στην ανάπαυλα εκείνου του καλοκαιρινού φιλικού στην Λισσαβόνα το 2003, ο Ιρλανδός ζήτησε μάσκα οξυγόνου. Ο Ρόι Κίν στην αυτοβιογραφία του με μία μικρή δόση υπερβολής έγραψε ότι ο «Sheasy» ζήτησε γιατρό γιατί δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.
Εκείνο το καθαρόαιμο με το «28» στην πλάτη είχε μοιράσει σακούλες σε όλη την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Πριν το παιχνίδι, δεν τον ήξερε κανείς, δεν τον είχε ακούσει κανείς.
Λίγο μετά το τελικό σφύριγμα, ο Ράιαν Γκιγκς, ο Ρίο Φέρντιναντ και ο Νίκι Μπατ όρμηξαν στον Σερ Άλεξ και του το ξέκοψαν: «Κόουτς, εμείς δεν φεύγουμε από εδώ, αν δεν πάρουμε το 28 μαζί μας».
Το επόμενο κιόλας πρωί, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε πάρει την υπογραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο!
Εν αγνοία του, ο Καρέτσας μπορεί και να πήρε μέσα σε ένα βράδυ μεταγραφή στην Λίβερπουλ, χωρίς να το ξέρει!
Αν δεν φρόντισαν να πουν τα χθεσινά χαΐρια στον Άρνε Σλοτ, ο παθών και ο Τσιμίκας, είναι σίγουρο ότι τα λαγωνικά των «κόκκινων» έχουν φροντίσει ήδη να μεταφέρουν τα μαντάτα στα σωστά πρόσωπα στο Μέρσεϊσαϊντ.
Και ξέρετε κάτι; Ο Καρέτσας δεν ήταν καν καλός!
Τόσο καλός είναι!
Έπαιξε για πρώτη φορά στην ζωή του ως «δεξί εξτρέμ» με ανάποδο πόδι σε τέτοιο σχηματισμό! Ναι, είναι μία εύκολη θέση για το ταλέντο του, όπως ομολόγησε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όμως στην (πρωτοπόρο του βελγικού πρωταθλήματος) Γκενκ παίζει στην σημαντικότερη θέση του 3-4-1-2, σε αυτή με τις περισσότερες ευθύνες.
Στον «άσο». Ελεύθερος. Αυτό που παλιά λέγαμε δεκάρι. Ένας floor general που έχει την ελευθερία να κινείται σε όποιο μέρος του γηπέδου θέλει και να χαράζει γεωμετρικά σχήματα: τρίγωνα, τετράγωνα, ρόμβους. Ο,τι θέλει. Τόσο πολύ τον πιστεύουν.
Οι σκληροί Φλαμανδοί που δεν χαρίζουν καλό λόγο σε κανέναν τον αποκαλούν «διάδοχο του Ντε Μπρόινε», δεν υπάρχει μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό κομπλιμέντο από αυτό!
Δικό τους ποδοσφαιρικό προϊόν είναι, αυτοί τον ανέθρεψαν, τον (δι)έπλασαν, τον καλούπωσαν, τον σμίλεψαν για να έρθει από το πουθενά η χώρα των προγόνων του για να τον αρπάξει και να απολαύσει όλους τους ποδοσφαιρικούς του χυμούς!
Σε μία θέση που δεν είναι δική του, σε ένα ματς εντελώς στραβωμένο, σε μία χώρα στην οποία είχε έρθει μόνο για διακοπές, με συμπαίκτες που έβλεπε για πρώτη φορά τώρα από κοντά, ο Καρέτσας ήταν σαν ένα δροσερό, αναζωογονητικό, ξεσηκωτικό αεράκι, που λαχταράς πότε θα ‘ρθει ξανά.
Νομοτελειακά, ίσως πολύ πιο σύντομα από όλοι περίμεναν, θα έρθει η ώρα που θα έρθει στον άξονα, για να πάρει την μπαγκέτα και να διευθύνει την ορχήστρα.
Η μετάβαση όμως δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, οι χαλκέντεροι Χαιλάντερ μας δίδαξαν, πως η απόσταση από το όμορφο ποδόσφαιρο, ως το αποτελεσματικό ποδόσφαιρο είναι ακόμα μεγάλη.
Ο 60άρης Ιβάν Γιοβάνοβιτς μέχρι τώρα οδηγούσε συμβατικά οχήματα, με συμβατικό τρόπο. Αίφνης, έχει στα χέρια του ένα αγωνιστικό. Μέσα σε ένα χρόνο μπήκαν στην εξίσωση (του) με φόρα, ο Καρέτσας, ο Κωστούλας, ο Μουζακίτης, ο Ντέλιας, ο Τζήμας, έρχονται κι άλλοι.
Αν δεν έχεις οδηγήσει ποτέ μία Φόρμουλα 1, το πιο πιθανό ακόμα κι αν έχεις δίπλωμα είναι πως είτε θα σου σβήσει είτε θα κάνεις τετακέ με την πρώτη γκαζιά. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός έχει στα χέρια του μία προικισμένη γενιά, όμως πρώτα θα πρέπει να στρώσει το όχημα, να το μάθει κι αυτός. Όλα θα γίνουν.
Αυτό το γαλανόλευκο όχημα είναι ικανό να εξαφανιστεί στο μέλλον άμα βρει ευθεία, όμως προς το παρόν ο δρόμος είναι γεμάτος στροφές και το οδόστρωμα είναι γεμάτο λακκούβες.
Την Κυριακή στο «Χάμπντεν» η Εθνική μπορεί να περάσει, μπορεί και να αποκλειστεί. Το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο καλή ομάδα μπορεί να γίνει.
Το συναρπαστικό δεύτερο ημίχρονο, ο ρυθμός, η ένταση, η ποικιλία, το gegenpressing, η αιχμαλωσία, το σφυροκόπημα είναι σκηνές από ταινία προσεχώς...
ΥΓ: Ως επίλογος ένα (γηπεδικό) μάθημα. Σε ένα γήπεδο γεμάτο μικρά παιδιά που από το πρώτο λεπτό φώναζε ρυθμικά σε έναν Γερμανό διαιτητή «σφύρα καλά, π….ς γιέ», οι Tartan Army, αυτοί με τις φούστες και τα κιλτ ήρθαν, ήπιαν τις μπίρες τους, δεν πείραξαν κανένα και μέσω του φιλανθρωπικού τους παρακλαδιού (Tartan Army Sunshine Appeal) έκαναν μία δωρεά 5.000 λιρών στον Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια, «Φλόγα».
Αυτή ήταν 104η δωρεά (όλες ύψους από 1.000 έως 5.000 λίρες) στην 50ή διαφορετική χώρα που ταξίδεψαν με την εθνική τους ομάδα. Η λέξη «respect» ίσως και να είναι λίγη…
