Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου σ' αυτό το δεύτερο κομμάτι της αποκλειστικής συνέντευξης του στο SDNA, μιλάει για τις παιδικές ποδοσφαιρικές του αναμνήσεις, για την παρουσία του στον Παναθηναϊκό ενώ δεν φοβάται να μιλήσει για τα όσα έγιναν στη Ριζούπολη το 2003, αλλά και όσα συνάντησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Χωρίς περαιτέρω προλόγους ας δούμε τις απαντήσεις του που εμφανίζουν τεράστιο ενδιαφέρον.
Πως μπήκε το μικρόβιο του ποδοσφαίρου μέσα σου; Πως ξεκίνησε όλη αυτή η ενασχόληση;
«Η αλήθεια είναι, ότι ακριβώς δεν θυμάμαι. Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου, να είμαι συνέχεια με μία μπάλα στα πόδια. Από τότε που άρχισα να περπατάω και να μιλάω ήμουν με μία μπάλα. Ήμουν αθλητικός τύπος. Έκανα πολλά αθλήματα από μικρός. Το ποδόσφαιρο ήταν πάνω από όλα, ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα. Το πότε ακριβώς δεν το θυμάμαι. Είναι μία ερώτηση, που πρέπει να κάνω στην μητέρα μου (σ.σ. γέλια)».
Ποια είναι η πιο έντονη ποδοσφαιρική σου ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια;
«Κάθε αγώνας στη γειτονιά και στην αλάνα ήταν πάρα πολύ σημαντικός για μένα. Δεν δεχόμουν εύκολα να χάσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κέρδιζα πάντα. Όταν έχανα στεναχωριόμουν. Όταν ήμουν εγώ τότε δεν υπήρχαν πολλές ακαδημίες. Υπήρχαν μόνο οι ακαδημίες των μεγάλων ομάδων. Εκεί ήταν τα «τσικό», που αποτελούνταν από παιδιά 14 ετών και πάνω, μετά υπήρχε η δεύτερη ομάδα και η πρώτη ομάδα.
Αυτό, που μου είχε μείνει χαρακτηριστικά ήταν το πρώτο μου γκολ στο Πανκύπριο πρωτάθλημα, όταν ήμουν 14 ετών. Ήταν ο πρώτος μου αγώνας με το Παραλίμνι και εκτός έδρας μάλιστα. Σκέψου, ότι ακούμπησα δύο φορές την μπάλα και η μία ήταν, όταν την έστειλα στα δίχτυα. Πανηγυρίζαμε όλοι μάζι στο πούλμαν για τη νίκη. Θυμάμαι, ότι γύρισα στο σπίτι τότε και το είπα στον πατέρα μου και αυτός ούτε καν με πίστευε (σ.σ. γέλια). Και ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και από κει πήρα τα... γονίδια.»
Γήπεδο πότε πήγες πρώτη φορά;
«Από 5-6 χρονών πήγα στο γήπεδο στην ομάδα μου στην Κύπρο το Παραλίμνι. Δεν υπήρχαν τότε ακριβώς ballboys αλλά όσοι θέλαμε από το χωριό τότε μπαίναμε στο γήπεδο. Από 5-6 χρονών ήμασταν πίσω από τις εστίες και μαζεύαμε τις μπάλες. Στο ημίχρονο μάλιστα μοιραζόμασταν και παίζαμε κιόλας».
Πότε κατάλαβες, ότι θα ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο;
«Ήταν όνειρό μου από μικρός να παίξω ποδόσφαιρο. Δεν μπήκε στο μυαλό μου ξαφνικά. Αυτό ήρθε από μόνο του. Έπαιζα από 15 χρονών στην πρώτη ομάδα. Η επαγγελματική μου ενασχόληση ξεκίνησε, όταν ήρθε πρόταση από την Ελλάδα. Σίγουρα θα έπαιζα μπάλα στην Κύπρο, αλλά το ποδόσφαιρο στην Κύπρο ήταν Ερασιτεχνικό. Αφότου ήρθα εγώ στην Ελλάδα άρχισε το κυπριακό ποδόσφαιρο να γίνεται πιο επαγγελματικό».
Πως νιώθει ένας αθλητής που ξεκινά με όνειρα και φιλοδοξίες να βλέπει 17.000 κόσμο να τον υποδέχεται στην ομάδα του, όπως σε είχαν υποδεχτεί το 2001 οι φίλοι του Παναθηναϊκού;
«Φυσικά και μ΄ άρεσε πολύ αυτό. Η αλήθεια είναι όμως, ότι δεν ήταν εύκολο για μένα. Ήμουν μικρός σε ηλικία και είχε γίνει πολύς ντόρος γύρω από την μεταγραφή μου. Εκ των υστέρων ήταν μια μεγάλη ευθύνη για μένα. Δεν ήμουν τύπος, που του άρεσε ο ενθουσιασμός, καθώς ήταν κάτι που φοβόμουν. Ίσως και αυτό στην αρχή μου δημιούργησε πρόβλημα.
Το αίσθημα της ευθύνης, που ένιωθα είχε ως αποτέλεσμα να μην φαίνεται τόσο έντονα , η χαρά μου για την μεταγραφή και τη νέα σελίδα στην καριέρα μου . Ήταν δύσκολο για έναν ποδοσφαιριστή 22 χρονών να το διαχειριστεί όλο αυτό. Να μαζεύονται για σένα 17.000 είναι κάτι μοναδικό, αλλά την ίδια στιγμή αποτελεί και μεγάλη ευθύνη.
Τα συναισθήματα μου ήταν πολύ θετικά για όλο αυτό που συνέβαινε, αλλά γνώριζα από μικρός, ότι όλος αυτός ο ενθουσιασμός μπορούσε να γυρίσει «μπούμερανγκ» για μένα. Ήξερα, ότι περίμεναν πολλά πράγματα από μένα και έπρεπε να είμαι δύο και τρεις φορές καλύτερος. Έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος».
Πως είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να κατέκτησε μόλις ένα πρωτάθλημα, ενώ είχε τόσο καλή ομάδα; Όλοι έλεγαν εκείνη την περίοδο, ότι υπήρχε διαιτητική αβάντα υπέρ του Ολυμπιακού. Τι έχεις να πεις γι΄αυτό;
«Δεν θέλω να μπω σ' αυτή τη διαδικασία. Τα φαινόμενα διαιτησίας είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Σίγουρα πάντα γινόταν κάτι και κάποια παιχνίδια ήταν... διαφορετικά αλλά θα μείνω μέχρι εδώ, δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω. Είναι κάτι που δεν ωφελεί»
Την ίδια στιγμή η ομάδα είχε και καλή πορεία στην Ευρώπη αλλά όχι τόσο καλή στο πρωτάθλημα. Πως γινόταν αυτό;
«Είναι εντελώς διαφορετικό να αγωνίζεσαι στο ελληνικό πρωτάθλημα και εντελώς διαφορετικό να αγωνίζεσαι στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη πρέπει να αμυνθείς και να παίξεις με αντεπιθέσεις, με δυνατή άμυνα και πολύ τρέξιμο. Την ίδια στιγμή στο ελληνικό πρωτάθλημα πρέπει να έχεις την κατοχή κλπ. Γενικά το ελληνικό πρωτάθλημα είχε και πολύ καλές ομάδες και έδρες, στις οποίες δεν μπορούσες να περάσεις εύκολα. Το επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό, μιας και υπήρχαν πολύ καλοί παίκτες τότε».
Τι ακριβώς συνέβη στην Ριζούπολη το 2003;
«Σίγουρα έγιναν άσχημα πράγματα στην Ριζούπολη. Κάποιοι ποδοσφαιριστές μπήκαν, για να δουν τον αγωνιστικό χώρο και μετά δεν μπορούσαν να γυρίσουν στα αποδυτήρια, διότι υπήρχε κόσμος πάνω από τη φυσούνα. Δεν είναι κρυφό, ότι μπήκε κόσμος ακόμα και μέσα στα αποδυτήρια. Συνέβησαν αρκετά πράγματα, δεν πήγαμε εκεί και μας υποδέχτηκαν με τα... λουλούδια. Ήταν μία μάχη και δεν ήταν εύκολο παιχνίδι»
Η διοίκηση τότε σας άφησε... ξεκρέμαστους; Έπρεπε τελικά η ομάδα να μπει και να παίξει κανονικά;
«Υπήρχαν άτομα από τη διοίκηση. Ο Άγγελος Φιλιππίδης δεν είχε έρθει, αλλά υπήρχαν άτομα από την διοίκηση. Δεν θα σου πω εγώ, αν ήταν σωστό ή όχι, που δεν ήρθε και δεν γνωρίζω μάλιστα το γιατί. Δεν είναι εύκολη απόφαση να μην κατέβει η ομάδα. Υπήρχαν διαφορετικοί κανονισμοί, τότε από ότι τώρα. Παραδείγματος χάρη, αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη και στο ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός πέρυσι δεν ήταν τίποτα μπροστά σ΄αυτά, που έγιναν στη Ριζούπολή. Έγιναν πολύ σοβαρά πράγματα στη Ριζούπολη. Όταν έφτασε το πούλμαν στο γήπεδο υπήρχαν 3.000-4.000 οπαδοί και δεν μπορούσαμε να κατέβουμε από το λεωφορείο. Τώρα το να πούμε, ότι ήταν λάθος που αγωνιστήκαμε δεν είναι σωστό, γιατί μπορεί να γύριζαν να έλεγαν, ότι αυτοί φοβηθήκαν και δεν έπαιξαν. Δεν μπορείς να πεις, ότι ήταν λάθος ή σωστή η απόφαση».
Το νταμπλ του 2004 ήταν μία δικαίωση για σένα;
«Δεν είναι θέμα το αν αποτέλεσε δικαίωση ή όχι για μένα. Το σίγουρο είναι, ότι ήταν κάτι που ήθελε πάρα πολύ ο Παναθηναϊκός. Το είχε ανάγκη η ομάδα , καθώς ήταν πολλά χρόνια χωρίς τίτλο. Εκείνη την χρονιά είχαν έρθει αρκετοί ποδοσφαιριστές, οι οποίοι διψούσαν για τίτλους. Στην αρχή της χρονιάς δεν υπήρχε και τόσο αισιοδοξία, ότι θα πετύχουμε κάτι τέτοιο, αλλά τελικά ήρθε».
Από: Sdna.gr
