Το κατάφερε και αυτό ο ΑΠΟΕΛ του Μαρίνου Ουζουνίδη. Όχι μόνο δεν κέρδισε την Πάφο που αγωνιζόταν με 10 παίκτες από το 51', αλλά κατάφερε να ηττηθεί.
Οι "γαλαζοκίτρινοι" ήταν φλύαροι και επιπόλαιοι μέχρι εσχάτων. Αναλώθηκαν σε ανούσια κατοχή, σε κυκλοφορία μπάλας μόνο για τα στατιστικά. Δεν απείλησαν, δεν έφτιαξαν παρά μόνο μία ευκαιρία της προκοπής. Σε 90 τόσα λεπτά αγώνα.
Ομάδα ασύνδετη, με τα όσα δείχνει εντός γηπέδου αδούλευτη (ή και λάθος δουλεμένη). Χωρίς προσανατολισμό και φιλοσοφία. Μόνο το πρέσινγκ φαντάζει καλό, τι να το κάνεις όμως όταν η δημιουργία είναι ανύπαρκτη. Ασήκωτες οι ευθύνες του προπονητή.
Συν όλα αυτά. Νευρική και αψυχολόγητη... Χαρακτηριστικές οι ενέργειες του Ντε Βισέντι (φάουλ άνευ λόγου και 3η κίτρινη αλλά και του Ανουάρ (στο χέρι που έφερε το πέναλτι και στα νεύρα που παραλίγο να τον στείλουν στα αποδυτήρια. Ασήκωτες οι ευθύνες των παικτών.
Είναι κατάσταση φόρα- κατηφόρα, χωρίς φρένα και είναι απορίας άξιον πως η Διοίκηση θα χειριστεί την κατάσταση. Είναι και οι δικές της ευθύνες ασήκωτες. Υπάρχει τρόπος αντίδρασης με δύο ντέρμπι να έπονται και με τις διαφορές από τους ανταγωνιστές να μεγαλώνουν νωρίς νωρίς; Με την υφιστάμενη εικόνα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο...
