Στην πρώτη διακοπή του πρωταθλήματος για τις εθνικές ομάδες, το μεταγραφικό παζάρι στην Κύπρο βρισκόταν στην τελική ευθεία και στα φόρτε του. Οι προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ του ΑΠΟΕΛ έδιναν και έπαιρναν, καθώς ουσιαστικά εκπονήθηκε και υλοποιήθηκε (ως ένα βαθμό) ένας δεύτερος σχεδιασμός, διορθωτικός του αρχικού.
Στη δεύτερη διακοπή αυτό το (ισχυρό) άλλοθι δεν υπήρχε για τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Μετά τις κατραπακιές από Σλόβαν Λίμπερετς και Ερμή ο Εβρίτης γνώριζε πολύ καλά (ή τουλάχιστον όφειλε να γνωρίζει) και τις αδυναμίες και το τελικό ρόστερ της ομάδας του. Η ξεκάθαρη αποστολή του ήταν να δουλέψει πάνω στη βελτίωση τους και στην εμφάνιση ενός πολύ πιο λειτουργικού και αποτελεσματικού συνόλου με την επανέναρξη του πρωταθλήματος.
Δεν συνέβη. Κόντρα στην Πάφο οι «γαλαζοκίτρινοι» επέδειξαν… συνέπεια, καθώς συνέχισαν ακριβώς από εκεί που είχαν σταματήσει. Νωθροί, νωχελικοί, άνευροι, εύκολα προβλέψιμοι και αντιμετωπίσιμοι. Οι δύο εβδομάδες προπονήσεων ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Κι επειδή το στραβό το κλήμα το τρώει ο γάιδαρος, ήλθε και το… αλά Ζεράλδες πέναλτι του Ανουάρ να βάλει την τελευταία, καθοριστική πινελιά σε (ακόμη) μια τραγική εμφάνιση του ΑΠΟΕΛ. Η αψυχολόγητη απερισκεψία του Μαροκινού, ωστόσο, φάνηκε… πταίσμα μπροστά στο φάουλ του προπονητή της ομάδας στη συνέντευξη Τύπου.
Ο Ουζουνίδης απολογήθηκε δύο φορές στον κόσμο και άλλες τόσες εξέφρασε τη βεβαιότητα πως οι παίκτες του έχουν ποιότητα και δυνατότητες. Δεν είχε όμως ξεκάθαρη εξήγηση για τη μη εφαρμογή όσων δουλεύτηκαν στις προπονήσεις («Ετοιμάσαμε κάποια πράγματα και δεν τα είδαμε στο γήπεδο. Όταν υπάρχει αυτή η εικόνα δεν έχεις να πεις κάτι») ούτε ξεκάθαρη εικόνα του τι πρέπει να γίνει από δω και μπρος, προκειμένου να μην επαναληφθεί το φαινόμενο («Να αλλάξουμε σχηματισμό; Θα δούμε…»).
Η δε αναφορά του στο ενδεχόμενο να μην είναι σε θέση οι παίκτες του να διαχειριστούν την πίεση, ακόμη κι αν αληθεύει, δημοσιοποιήθηκε στο χειρότερο χρονικό σημείο. Στο -8 από την κορυφή και με δύο κολλητά ντέρμπι (Ανόρθωση εκτός, Απόλλων εντός) να έρχονται, το μόνο σίγουρο είναι πως η πίεση για την αποφυγή νέων απωλειών, που θα εκτροχιάσουν την ομάδα από το στόχο του πρωταθλητισμού, είναι στο… κόκκινο. Αν οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ δεν την αντέχουν, τότε σε τι να προσδοκά ο κόσμος και η διοίκηση της ομάδας εν όψει των επικείμενων υποχρεώσεων;
Συνειδητά ή μη, εσκεμμένα ή αθέλητα, ο Ουζουνίδης «άδειασε» τους ποδοσφαιριστές του, στους οποίους -και αυτό πρέπει να σημειωθεί εδώ- από την αρχή της σεζόν παρείχε πολύ μεγάλη (έως και υπερβολική) κάλυψη μετά από μέτριες εμφανίσεις και άσχημα αποτελέσματα.
Και ίσως εδώ να βρίσκεται μία αιτία (από τις πολλές) του κακού. Αυτή η «ομπρέλα προστασίας» αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος πως ούτε ωφέλησε την ομάδα ούτε εκτιμήθηκε δεόντως από τους παίκτες. Ενδεχομένως να υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν συνέβη αυτό, όμως η ουσία και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: ακόμη και αν οι παίκτες δεν παίζουν κόντρα στον προπονητή (κοινώς, για τον «φάνε»), σίγουρα δεν παίζουν για πάρτη του (κοινώς, για να τον κρατήσουν).
Και αυτό, ανεξαρτήτως του μεγέθους του συλλόγου, ουδέποτε είναι καλό σημάδι για τον προπονητή...
