Από τα πλέον διαχρονικά ποδοσφαιρικά αξιώματα είναι ότι στα ντέρμπι… the winner takes it all. Βαθμούς, ψυχολογία, εντυπώσεις. Το clasico της Λεμεσού ήταν ακόμη ένας κρίκος στη μακρά αλυσίδα επιβεβαίωσης του εν λόγω αξιώματος.
Η νικήτρια ΑΕΛ τα πήρε όλα και εισπράττει πανταχόθεν διθυραμβικά σχόλια, μολονότι δεν ήταν (όχι κυριαρχικά, αλλά ούτε καν) καταφανώς ανώτερη στο ημίχρονο και ήταν σαφώς υποδεέστερη (σε απόδοση, τρεξίματα, φάσεις) μετά την ανάπαυλα.
Ο ηττημένος Απόλλων γνώρισε την άλλη όψη του νομίσματος και ως ένα βαθμό ήταν αναμενόμενο. Κόντρα σε Πάφο (1-0), Ολυμπιακό (1-0) και Εθνικό Άχνας (2-1) νίκησε χωρίς να είναι καλύτερος ή πειστικός, το σερί προφανώς δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί επ’ άπειρον.
Οι «κυανόλευκοι» κατέβαλαν το τίμημα για το γεγονός πως βρέθηκαν πίσω στο σκορ από ένα «φθηνό» γκολ. Τους είχε συμβεί στην πρεμιέρα κόντρα στη Δόξα και κόστισε δύο βαθμούς, τους είχε συμβεί στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» και δεν κόστισε, τους συνέβη κόντρα στην ΑΕΛ και τους κόστισε την ήττα.
Η στατιστική επιβεβαιώνει αυτό που ουδείς αμφισβητεί: με τον Ρομπέρζ στο γήπεδο ο Απόλλων δέχτηκε τέσσερα τέρματα σε οκτώ παιχνίδια, χωρίς αυτόν έχει δεχτεί πέντε σε τρία. Εξ ίσου οφθαλμοφανές είναι πως οι «κυανόλευκοι» ζορίζονται εν τη απουσία ενός φορμαρισμένου παίκτη στη θέση «6». Ο Σακέτι έχει κλείσει τα 35, ο Χάμπος παλεύει διαρκώς με τραυματισμούς και πισωγυρίσματα, ο Κατελάρης ακόμη δεν έχει προσαρμοστεί κι ενσωματωθεί (μόλις μια συμμετοχή).
Από την άλλη, σ’ ένα ντέρμπι η νίκη κατά κανόνα προϋποθέτει και την απαραίτητη δόση ρέντας. Την περασμένη Κυριακή η ομάδα του Γιάννη Πετράκη δεν την είχε: και στα δοκάρια, και στο χαμένο πέναλτι, και στον τραυματισμό του Γιαννιώτα (πάνω στην ασίστ της ισοφάρισης), και στο πέναλτι της ΑΕΛ (ένα τάκλιν του Χάμπου μετατρέπεται σε ασίστ για τον ευρισκόμενο σε θέση οφσάιντ Μάιντεβατς, στον οποίο πάει άτσαλα ο Νταμπό).
