Στο 150ό ντέρμπι με την Ομόνοια ο ΑΠΟΕΛ πήγε με δύο πλεονεκτήματα: ένα οριακό κι ένα αδιαμφισβήτητο.
Το οριακό αφορούσε το momentum, τη χρονική συγκυρία, που έμοιαζε ευνοϊκή για τους «γαλαζοκίτρινους», καθώς είχαν τερματίσει ένα σερί έξι αγωνιστικών άνευ νίκης πανηγυρίζοντας δύο «κολλητές» επιτυχίες και μάλιστα με μηδέν παθητικό (2-0 τη Δόξα εντός, 3-0 τη Νέα Σαλαμίνα εκτός).
Στον αντίποδα το «τριφύλλι» είχε συμπληρώσει εννέα επίσημα παιχνίδια δίχως νίκη και είχε πετύχει μόλις ένα τέρμα στις περασμένες πέντε αγωνιστικές. Το πλεονέκτημα χαρακτηρίζεται οριακό, καθώς η νίκη επί του ΠΑΟΚ την περασμένη Πέμπτη είχε βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό το κλίμα στο «στρατόπεδο» των «πρασίνων».
Το συγκεκριμένο παιχνίδι, ωστόσο, έδινε στον ΑΠΟΕΛ ένα ξεκάθαρο όσο και τεράστιο προβάδισμα στον τομέα της φρεσκάδας. Το χθεσινό ντέρμπι στο ΓΣΠ ήταν το τρίτο παιχνίδι της Ομόνοιας σε διάστημα οκτώ ημερών, ενώ για τους «γαλαζοκίτρινους» το δεύτερο μέσα σε ένα δεκαήμερο.
Ενώ όμως είχε προπονήσεις που αναλογούν σε περίοδο διακοπής του πρωταθλήματος ο Μικ ΜακΚάρθι παρουσίασε ένα σύνολο, του οποίου η απόδοση εξαιρουμένου ενός δεκαλέπτου στο β’ ημίχρονο ήταν αποκαρδιωτική.
Προφανώς ο 62χρονος Ιρλανδός δεν κρατά μαγικό ραβδί για να μπολιάσει ποιότητα στο ρόστερ του, όμως από αυτό το σημείο μέχρι την παντελή αδυναμία (ενίοτε και απροθυμία) για τα βασικά υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Αν το δημιουργικό-επιθετικό κομμάτι επαφίεται περισσότερο στο έμφυτο ταλέντο των παικτών, το αμυντικό είναι καθαρά θέμα δουλειάς και διάθεσης. Και μολονότι χθες η Ομόνοια δεν εμφάνισε κάποιο διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, ο ΑΠΟΕΛ εμφανίστηκε αδιάβαστος και ανέτοιμος να την κρατήσει μακριά από την περιοχή του.
Βαθμός: (παταγωδώς) κάτω από τη βάση...
