Στις πρώτες θέσεις των αρνητικών στατιστικών της Ομόνοιας είναι φυσικά και η επίδοση του Ντάρμπισαϊαρ. Ένα μόλις γκολ, όταν υπό κανονικές συνθήκες και με βάση τα προηγούμενα χρόνια θα έπρεπε κοντά στα 10. Δεδομένο πρώτο, ο Άγγλος δεν είναι και στα καλύτερα του. Δεδομένο 2ο, έπαιξε σαφώς λιγότερο, αφού ήταν εκτός αποστολής σε 2 αγώνες και έμεινε στον πάγκο άλλους τρεις, μπαίνοντας σαν αλλαγή. Όμως δικαίως θα πάρει το «μέρισμα» του στην έντονη και δικαιολογημένη κριτική για την κακή εικόνα της ομάδας.
Αλήθεια όμως, με την εικόνα της φετινής Ομόνοια, πόσα γκολ θα μπορούσε άραγε να έχει ο αρχισκόρερ των δύο προηγούμενων ετών; Σίγουρα άλλο ένα στο πέναλτι με τον Απόλλωνα. Άντε άλλο ένα, στις ελάχιστες φορές (πραγματικά δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πάνω από 2 χαμένες ευκαιρίες από πλευράς του). Ο Ντάρμπισαϊαρ δεν είναι παίκτης που θα φτιάξει φάση για τον εαυτό του. Είναι φορ που αναμένει κατά 99% τη καλή τροφοδότηση. Αν του τη προσφέρεις, αν τον φέρεις σε θέση βολής, είναι κορυφαίος στο τελείωμα. Αν του δημιουργήσεις ευκαιρία, οι πιθανότητες για γκολ είναι τεράστιες, αν του φτιάξεις προϋπόθεση η πιθανότητα να σκοράρει είναι περισσότερη από τους πλείστους φορ. Επιπλέον όσο η Ομόνοια αδυνατεί να προκαλεί ανισορροπίες στις αντίπαλες άμυνες και να βάζει παίκτες στο «κουτί», αμυντικοί θα βγάζουν πιο άνετα «διπλοσκοπιές» και «τριπλοσκοπιές» στον ξεκάθαρα φορ περιοχής Ντάρμπισαϊαρ.
