Στην προηγούμενη ήττα της Ανόρθωσης με ανατροπή (το εκτός έδρας 2-3 από τον Απόλλωνα) το ημερολόγιο έδειχνε 3 Ιανουαρίου και ο Τιμούρ Κετσπάγια στη συνέντευξη Τύπου έλεγε «έτσι είναι, όταν δεν μαρκάρεις, δέχεσαι γκολ. Γι’ αυτό κάποιοι θα φύγουν και θα έλθουν άλλοι που να μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά».
Ο Γκόρντον Σίλντενφελντ αποχώρησε, ο Σπύρος Ρισβάνης αποκτήθηκε, η «Κυρία» μέτρησε τρεις «λευκές» ισοπαλίες (ΑΠΟΕΛ, ΑΕΚ, ΑΕΛ) έως το τέλος της α’ φάσης του πρωταθλήματος, αλλά στα πλέι οφ τα δύο τέρματα παθητικό είναι ο κανόνας (Απόλλων 2-2, Ολυμπιακός 0-2, ΑΕΛ 1-2, ΑΕΚ 1-2) και η ανέπαφη εστία η εξαίρεση (Ομόνοια 0-0).
Στην Αρένα, μάλιστα, ο σύλλογος της Αμμοχώστου προηγήθηκε -για πρώτη φορά σε παιχνίδι της β’ φάσης, ωστόσο ούτε αυτό αποδείχθηκε αρκετό να τον οδηγήσει στην πρώτη νίκη του στα πλέι οφ. Η ανασταλτική λειτουργία ήταν εκ νέου αναποτελεσματική και η ομάδα συμπλήρωσε τρεις ήττες στη σειρά και πέντε διαδοχικές αναμετρήσεις δίχως νίκη.
Οδεύοντας για τους καθοριστικούς ημιτελικούς του κυπέλλου με τον ΑΠΟΕΛ, η Ανόρθωση έχει μπει ξεκάθαρα σε αρνητική δίνη και εν τη απουσία «αποδιοπομπαίου τράγου» (βλέπε Σίλντενφελντ) ο προπονητής της δείχνει να μην έχει πειστική εξήγηση για την αγωνιστική καθίζηση της ομάδας του -και κατά συνέπεια τρόπο να τη σταματήσει.
Είναι ο βασικός λόγος που ολοένα και περισσότεροι αμφιβάλλουν πως η «Κυρία» μπορεί να κατακτήσει το κύπελλο ή/και να υπερασπιστεί την τέταρτη θέση.
