Είναι το λιγότερο προκλητικό να παρουσιάζεται ως «ανατροπή δεδομένων» το ενδεχόμενο αποδέσμευσης του Γιάννη Πετράκη από τον Απόλλωνα, ένα χρόνο πριν εκπνεύσει το συμβόλαιο συνεργασίας των δύο πλευρών.
Από τον περασμένο Νοέμβριο ο Ρεθυμνιώτης τεχνικός έχει περάσει τουλάχιστον το ήμισυ της θητείας του (λίαν επιεικώς) στο κατώφλι εξόδου από το Κολόσσι, ενώ ουδέποτε έλαβε αληθινή και ουσιαστική υποστήριξη στο έργο του.
Το εντός έδρας 2-2 με τον Ολυμπιακό και ο οριστικός εκτροχιασμός από την κούρσα του τίτλου παρουσιάζονται ως το «κύκνειο άσμα» του 62χρονου προπονητή, ενώ αμιγώς ποδοσφαιρικά θα έπρεπε να αποτελούν το πιο ισχυρό πειστήριο ότι πρέπει να αφεθεί να συνεχίσει τη δουλειά του.
Την περασμένη Τρίτη στο «Τσίρειο» τέθηκαν αντιμέτωποι ο Απόλλωνας με προπονητή τον Γιάννη Πετράκη και ο Ολυμπιακός του Γιάννη Πετράκη. Δεν είναι λογοπαίγνιο, αλλά η ειδοποιός διαφορά. Οι «μαυροπράσινοι», τους οποίους προετοίμασε και στελέχωσε ο Κρητικός, είναι δική του ομάδα. Οι «κυανόλευκοι», τους οποίους ανέλαβε μεσούσης της περιόδου και δίχως μεγάλα περιθώρια προπονήσεων ή προσθαφαιρέσεων, είναι μια ομάδα που τον έχει στην τεχνική της ηγεσία.
Όσοι συνεπώς αμφισβητούν ή απορούν τι ομάδα μπορεί να φτιάξει ο 62χρονος, έχουν λάβει την απάντησή τους από την πορεία του Ολυμπιακού αυτή τη χρονιά. Όσοι αναρωτιούνται, γιατί δεν οδήγησε τον Απόλλωνα στον τίτλο, ας ανατρέξουν στις πρόσφατες τοποθετήσεις των Μιλένκο Σπόλιαριτς και Στιβ Κωνσταντινίδη που μίλησαν για έναν τόσο κακό προγραμματισμό και ένα τόσο ανισόρροπο ρόστερ που ακόμη και η διεκδίκηση του τίτλου μέχρι την προτελευταία αγωνιστική συνιστά υπέρβαση.
Η βασική κατηγορία των επικριτών του Πετράκη είναι πως ο λεμεσιανός σύλλογος δεν έπαιξε τη (θεαματική) μπάλα που υπόσχεται το ρόστερ του. Η απάντησή είναι πως, αν η ομάδα συνέχιζε στη λογική του ‘όσα φάμε κι όσα βάλουμε’, θα είχε εκτροχιαστεί πολύ νωρίτερα από την κούρσα του τίτλου.
Μετά τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, στην οποία αποκτήθηκαν -παγκόσμια πρωτοτυπία- δύο αριστεροί μπακ (Μαλεκκίδης, Γκεριέ) και ακόμη δύο μεσοεπιθετικοί (Παπουνασβίλι, Μπίσεσβαρ), ο τεχνικός του Απόλλωνα ακολούθησε τη μόνη ρεαλιστική επιλογή που είχε για να κυνηγήσει τον τίτλο.
Για να καλύψει την «εκκωφαντική» απουσία ταχύτητας στο μεσοαμυντικό κομμάτι, για να αποφύγει αντεπιθέσεις με το μισό γήπεδο άδειο και κόκκινες κάρτες των μόλις δύο (!) κεντρικών αμυντικών του ρόστερ του, τράβηξε την ομάδα πιο πίσω.
Την έμαθε να κρατά και να κυκλοφορεί (πιο) σωστά την μπάλα, να διαχειρίζεται (πιο) ψύχραιμα τις καταστάσεις, να έχει υπομονή και μεθοδικότητα τόσο στην απόκρουση των αντίπαλων επιθέσεων όσο και στην επιδίωξη του γκολ.
Ουσιαστική δουλειά στην απόκτηση ισορροπίας στο αμυντικό και στο επιθετικό κομμάτι έκανε από τον Φεβρουάριο, όταν έλειψαν το κύπελλο και οι μεσοβδόμαδες αγωνιστικές. Είχε όμως ν’ ανταγωνιστεί ομάδες με πολύ μεγαλύτερη ομοιογένεια, κυνηγούσε μέσα σε λίγους μήνες να καλύψει απόσταση δύο ετών από την Ομόνοια του Μπεργκ και την Ανόρθωση του Κετσπάγια και τριάμισι χρόνων από την ΑΕΛ του Κέρκεζ.
Κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική το έφτασε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο. Και πότε «έσπασε»; Όταν στην απουσία (λόγω κορωνοϊού) των Πίττα, Γιαννιώτα και στον τραυματισμό του Ντιγκινί προστέθηκε η λόγω τιμωρίας ταυτόχρονη απουσία των Ρομπέρζ (κυρίως) και Πέδρο.
Την περασμένη Τρίτη, μια οποιαδήποτε άλλη ομάδα του πρώτου γκρουπ ίσως να μην κατάφερνε να αναδείξει τόσο έντονα όλες τις ανορθογραφίες στο ρόστερ του Απόλλωνα. Όχι όμως ο Ολυμπιακός του Γιάννη Πετράκη, με βασικό προσόν την ταχύτητα. Η «τέλεια καταιγίδα» έπνιξε την (τελευταία) ελπίδα του Απόλλωνα.
Η απομάκρυνσή του, επειδή κόντρα σε τόσες και τέτοιες αντιξοότητες (για τις οποίες δεν φέρει ευθύνη) δεν κατέκτησε τον τίτλο, θα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως στις καίριες αποφάσεις στον λεμεσιανό σύλλογο δεν πρυτανεύει η ποδοσφαιρική γνώση και λογική.
Αν για κάτι φταίει ο Κρητικός προπονητής, είναι πως σε πείσμα των αναποδιών έκανε σχεδόν τους πάντες να πιστεύουν βάσιμα πως είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ότι το ανέφικτο είναι εφικτό.
Για να προσπεράσει αυτός ο ανορθολογικά δομημένος Απόλλωνας αυτήν την υπομονετικά, μεθοδικά και άκρως ορθολογικά δομημένη Ομόνοια, χρειαζόταν ένα θαύμα. Ως θαυματοποιός, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο Γιάννης Πετράκης όντως απέτυχε…
