Αν ο Τιμούρ Κετσπάγια εξακολουθεί όντως να αισθάνεται ότι δεν τυγχάνει της δέουσας αναγνώρισης στο περιβάλλον Ανόρθωση, μια καλή λύση θα ήταν να παρακολουθήσει το παιχνίδι με την ΠΑΕΕΚ και την ακόλουθη συνέντευξη Τύπου και να αναρωτηθεί ποιος άλλος προπονητής -δίχως το δικό του εντελώς ξεχωριστό στάτους στο σύλλογο- δεν θα ήταν απόψε δέκτης πανταχόθεν αμφισβήτησης και πιθανότατα σε οξύτατο κίνδυνο απώλειας της δουλειάς του.
Οι δηλώσεις του Γεωργιανού ήταν ό,τι ακριβώς και η εμφάνιση της ομάδας του: μία από τα ίδια. Και αυτός ακριβώς είναι ο πυρήνας της κρίσης στην «Κυρία». Μία από τις βασικές αποστολές ενός προπονητή είναι -πέραν από τη διάγνωση των αδυναμιών, αρρυθμιών, δυσλειτουργιών- και η διόρθωσή τους.
Ειδικά ο Κετσπάγια έφτιαξε όνομα ως προπονητής για την ικανότητά του να κάνει μεταγραφές που δεν γέμιζαν το μάτι και ακολούθως να βελτιώνει τους νεοφερμένους του μετατρέποντάς τους σε αστέρες πρώτης γραμμής.
Στη συντριπτική πλειονότητά τους οι παίκτες στο ρόστερ είναι επιλογές του Γεωργιανού, ο οποίος επισημαίνει μεν το χρονίζον πρόβλημα των λαθών που κοστίζουν (εύκολα) γκολ, αλλά ταυτόχρονα παραδέχεται ότι όσα έχει δοκιμάσει (άμυνα τριών, άμυνα τεσσάρων) δεν έχουν αποδώσει.
Αν αυτό δεν είναι μια δημόσια ομολογία αποτυχίας (είτε στην επιλογή ή στη βελτίωση των παικτών είτε και στα δύο), τότε είναι σίγουρα μια παραδοχή απεμπόλησης ενός εκ των βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του προπονητή Κετσπάγια.
Και είναι και η απάντηση στην ατάκα, με την οποία έκλεισε τη συνέντευξη Τύπου ο Γεωργιανός «το πρόβλημα είναι πως αμυντικά δεν είμαστε όπως πρέπει και όπως ήταν πάντα αυτή η ομάδα». Η Ανόρθωση παραμένει μια ομάδα του προπονητή της. Αλλά αυτός -εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο- δεν είναι αυτός που ήταν.
Δεν χρειάζεται να το επισημάνει ουδείς οπαδός, δημοσιογράφος ή αναλυτής. Το «φωνάζει» το ίδιο το γήπεδο.
