Η (επίσημη πλέον) λύση της συνεργασίας με τον Σάββα Παντελίδη στο τέλος της σεζόν θα μπορούσε να είχε προκύψει ως εξέλιξη εκ του αποτελέσματος.
Μετά την αποχώρηση του Ντούσαν Κέρκεζ ο Ελλαδίτης ανέλαβε να σώσει τη χρονιά για τον λεμεσιανό σύλλογο, ο οποίος κινδύνευε να μείνει εκτός Ευρώπης. Εν τέλει η ΑΕΛ δεν εξασφάλισε ευρωπαϊκό εισιτήριο και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην απομάκρυνση του 57χρονου προπονητή.
Ο τελευταίος, ωστόσο, πιστώθηκε το συμμάζεμα-σουλούπωμα της ομάδας, τις επιτυχημένες επιλογές του στο μεταγραφικό παζάρι του Ιανουαρίου (Μέγερι, Μιλιντσεάνου, Μαρόσα) και την ανάδειξη του Φραντζή, την πρόκριση επί του Απόλλωνα στο κύπελλο, το πιο μεγάλο αήττητο σερί της ΑΕΛ στην τρέχουσα περίοδο και γενικότερα έδειξε ότι δεν ήταν μια λύση ανάγκης, αλλά -υπό προϋποθέσεις- μια λύση προοπτικής.
Η δουλειά χάλασε ακριβώς σε αυτές τις προϋποθέσεις. Ο Παντελίδης είχε δηλώσει δημόσια πως η επιτυχία τον ενδιαφέρει περισσότερο από το χρήμα και γι’ αυτό η παραμονή του περνούσε μέσα από μια σειρά αλλαγών, που θα επέτρεπαν στο λεμεσιανό σύλλογο να αντεπεξέλθει στον αυξημένο ανταγωνισμό.
Στο πλαίσιο αυτό εκτός από το ανάλογο μπάτζετ ήθελε και την προσαρμογή του ρόστερ στα δικά του «θέλω», ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τη διάκριση και να αξιολογηθεί βάσει αυτών. Ο Ανδρέας Σοφοκλέους, ωστόσο, δεν συναίνεσε στην πρόωρη λύση συμβολαίων, μολονότι αφορούσαν παίκτες που δεν έχουν κάνει τη διαφορά.
Είτε το έπραξε, επειδή πιστεύει στους εν λόγω ποδοσφαιριστές, είτε επειδή δεν ήθελε να καταβάλει αποζημιώσεις, η κίνηση αυτή ήλθε να προστεθεί στις ανανεώσεις συμβολαίων, για τις οποίες δεν ζητήθηκε η έγκριση του προπονητή.
Ο πρόεδρος της ΑΕΛ πέρασε το μήνυμα πως ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος του ανήκει και σε αμιγώς αγωνιστικά ζητήματα. Είναι μια σαφής θέση, συνάμα όμως αμφιλεγόμενη και επικίνδυνη. Ο (όποιος) διάδοχος του Παντελίδη οφείλει να (συμβιβαστεί με την ιδέα και) να αποδεχτεί ότι θα δουλέψει μέσα σ’ ένα προκαθορισμένο από τη διοίκηση πλαίσιο και όχι ένα που θα (συν)διαμορφώσει.
Με άλλα λόγια -και δεδομένου ότι οι προπονητές είναι διαχρονικά και ανά την υφήλιο τα «εύκολα θύματα» σε κρίσεις ή αποτυχίες- ο νέος τεχνικός της ΑΕΛ θα κληθεί ν’ αναλάβει την πλήρη ευθύνη για μια ομάδα που δεν θα είναι 100% δική του.
Ανεξαρτήτως του τι ενδεχομένως να σημαίνει αυτό για την προσωπικότητα και τη φιλοδοξία του, το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι: ο Σοφοκλέους ψάχνει έναν προπονητή που θα επαναφέρει το σύλλογο σε ρόλο πρωταγωνιστικό και διεκδικητή τίτλων ή κάποιον που απλώς θα (προσπαθήσει να) δικαιώσει τις προεδρικές επιλογές στο ρόστερ της ομάδας;
