Ο Απόλλωνας περίμενε πολλά από τον Τζουμ και αρκετά από τον Ναγιόκ. Πήρε ελάχιστα και από τον Καμερουνέζο και τον Ουκρανό. Θυμίζουμε πως και ο Μάρκοβιτς ξεκίνησε βασικός στην Ευρώπη (ίσως και λόγω έλλειψης άλλων επιλογών εκείνη την εποχή) και έκλεισε το πρώτο εξάμηνο (πριν διαγραφεί) με μία συμμετοχή πρωταθλήματος, 1 κυπέλλου και 2 ευρωπαϊκών. Και οι τρεις απόλυτα φυσιολογικά δεν είναι στο πλάνο 22-23.
Από όλο αυτό το σκηνικό ο Απόλλωνας κέρδισε τον Ντανίλο Σπόλιαριτς, Που βρήκε διάδρομο για την συμμετοχή και άνοιξε ταχύτητα. Ο νεαρός διεθνής είναι βασικό μέλος μίας ομάδας παικτών που δημιουργούν την… μέση του Απόλλωνα. Που είναι γερή και ευέλικτη. Οι επιλογές επιτρέπουν στον Τσόρνιγκερ να εφαρμόσει όποιο πλάνο ταιριάζει. Επιθετικό, αμυντικό, ενδιάμεσο.
Ο Σπόλιαριτς, ο Χάμπος και ο Μπα, έκαστος με τα δικά του χαρακτηριστικά, δημιουργούν μία τριάδα που θα προσφέρει αναχαίτηση και ασφάλεια. Αλλά και την ικανότητα εμπλοκής στην δημιουργία. Η προσθήκη μάλιστα του Αφρικανού προσθέτει περισσότερη ταχύτητα, ενέργεια και δύναμη. Παίκτη με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είχε ο Απόλλωνας και στο πλάνο Τσόρνιγκερ ταιριάζει. Ο Κολ είναι ζωγραφιά του σύγχρονου μέσου, που θα μοιράσει, θα ηγηθεί, θα τρέξει, θα κόψει.
Και αν θέλουμε… καθαρό δημιουργό, ο υγιής Ζράντι είχε δείξει ξεκάθαρα πως ξέρει να κρατά την μπαγκέτα της ορχήστρας. Στην εξίσωση θα βάλουμε και τον Ίλιεφ, που αν και κυρίως πλάγιος μέσος μπορεί να προσφέρει και σαν κεντρικό επιθετικό χαφ.
