Η Ομόνοια επισκέφτηκε το «Αντώνης Παπαδόπουλος» με στόχο την τέταρτη νίκη σε ισάριθμες αγωνιστικές -επίδοση που τελευταία φορά πιστώθηκε το 2008.
Αποχώρησε με την πρώτη «αφλογιστία» και την πρώτη ήττα της στο τρέχον πρωτάθλημα, η οποία έχει αρκετούς κοινούς παρονομαστές με την αντίστοιχη πρώτη στη σεζόν: το 0-1 από τη Ζίρα.
Και στο Αζερμπαϊτζάν το «τριφύλλι» είχε πάει μ’ ένα νικηφόρο σερί (πέντε αγώνων) για ν’ αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που ελάχιστα είχε πείσει έως τότε -ακριβώς ό,τι ίσχυε εν όψει της αναμέτρησης με την «Κυρία».
Η αποβολή του Στεπίνσκι ασφαλώς δυσχέρανε την προσπάθεια των «πρασίνων», δεν ήταν όμως καταλυτική για το τέρμα που δέχτηκαν (από πλάγιο και με την άμυνα οργανωμένη).
Ευκαιρίες δημιουργήθηκαν, αλλά δεν αξιοποιήθηκαν -επιβεβαιώνοντας το πρόσφατο ρεπορτάζ του SPORTIME πως η αποτελεσματικότητα είναι «μια πολύτιμη, αλλά αναξιόπιστη σύμμαχος».
Η ήττα δεν είναι το τέλος του κόσμου, αποτελεί όμως την (προσωρινή;) κορύφωση μιας τάσης και κατάστασης που οφείλουν να προβληματίσουν: παρά τις νίκες η Ομόνοια δεν ήταν πραγματικά καλή και πειστική ούτε κόντρα στον Εθνικό Άχνας (3-0), ούτε απέναντι στη Νέα Σαλαμίνα (3-2), ούτε στο ντέρμπι με την ΑΕΚ (1-0).
Το να παίρνεις αποτέλεσμα στην κακή βραδιά είναι εξαιρετικά βοηθητικό, όταν αφορά την εξαίρεση και όχι τον κανόνα στην απόδοση μιας ομάδας. Και μέχρι στιγμής η απόδοση του «τριφυλλιού» στο πρωτάθλημα κινείται κάτω από τις πραγματικές δυνατότητες του.
