Η εντός έδρας ισοπαλία με τον Εθνικό Άχνας (2-2) συνιστά για την ΑΕΚ αποτυχία. Εν πρώτοις, επειδή εκ των προτέρων είχε καταστεί απόλυτα σαφές πως μοναδικός στόχος ήταν οι βαθμοί.
Κατά δεύτερον, διότι διεύρυνε περαιτέρω την απόσταση από την κορυφή. Τρίτον, διότι άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία αξιοποίησης του πιο βατού προγράμματος.
Το σημαντικότερο όλων; Λειτούργησε ως επιβεβαίωση, αλλά προς την αντίθετη από την επιθυμητή κατεύθυνση. Οι «κιτρινοπράσινοι» δεν κεφαλαιοποίησαν την εμφάνιση στο ΓΣΠ απέναντι στην Ομόνοια ούτε «έχτισαν» πάνω σε αυτήν.
Αρχικά εμφανίστηκαν «αδιάβαστοι» για το στιλ του αντιπάλου και το «πλήρωσαν» σε μία από τις αρκετές ευκαιρίες που τους δημιούργησε. Ακολούθως επαναπαύτηκαν στην ανατροπή του σκορ, δέχτηκαν την ισοφάριση και δεν έβγαλαν αντίδραση.
Αν στις πρώτες τρεις αγωνιστικές είχε καταγραφεί (ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων) μια ευδιάκριτη και σταθερή βελτίωση στη λειτουργία της ομάδας, η εμφάνιση της περασμένης Κυριακής ήταν αναντίλεκτα ένα πισωγύρισμα.
Μια οδυνηρή επιβεβαίωση ότι χρειάζεται ακόμη χρόνος και ακόμη πιο σκληρή δουλειά για να διορθωθούν (εντελώς ή σε μεγάλο βαθμό) οι αδυναμίες. Ο Μπεργκ έχει την εμπειρία, έχει τη διάθεση, δεν έχει όμως μαγικό ραβδάκι.
Εν μέσω επίσημων υποχρεώσεων προσπαθεί να μάθει την ομάδα του και η ομάδα του να μάθει εκείνον. Σε αυτήν την εξελικτική διαδικασία και ο Νορβηγός και οι παίκτες του υποπίπτουν σε λάθη.
Το κακό ή το ατυχές για την ΑΕΚ είναι ότι μέχρι στιγμής έχει πληρώσει κάθε λάθος της. Αν δεν θέλει κάθε της αποτέλεσμα να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τύχη, οφείλει να περιορίσει στο ελάχιστο τα λάθη της.
Η νίκη της πρεμιέρας κόντρα στον Απόλλωνα απέδειξε ότι δεν αρκεί μια επιτυχία (όσο σημαντική κι αν είναι), για να δημιουργήσει μομέντουμ. Απαιτούνται συνέπεια και σταθερότητα.
