Το περασμένο καλοκαίρι ο Τσάβι Ρόκα ευρισκόταν ενώπιον μιας εξαιρετικά απαιτητικής πρόκλησης.
Μετά τη συμφωνία του Ραν Μπεν Σιμόν με την ομοσπονδία του Ισραήλ για την ανάληψη της εθνικής ομάδας, ο Καταλανός αθλητικός διευθυντής της ΑΕΚ όφειλε να βρει έναν ισάξιο, ου μην και καλύτερο, διάδοχο.
Το γεγονός ότι ο Ισραηλινός είχε κατορθώσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αναστηλώσει αγωνιστικά, βαθμολογικά και ψυχολογικά τους Λαρνακείς, τους οποίους οδήγησε στη μέχρις εσχάτως διεκδίκηση του τίτλου, έθετε πολύ ψηλά τον πήχη για τον Ρόκα.
Ο Χουάν Φεράντο αποδείχθηκε μια αποτυχημένη επιλογή και το ευτύχημα -για τον Ρόκα (κυρίως) και για την ΑΕΚ- ήταν πως αυτό έγινε γρήγορα κοινή συνείδηση.
Η επόμενη επιλογή του Καταλανού έγινε υπό ακόμη πιο μεγάλη πίεση. Ενδεχόμενο νέο λάθος θα ήταν κατά πάσα… βεβαιότητα καταδικαστικό: για την ομάδα, κυρίως όμως για τον ίδιο, καθώς το ποτήρι της αμφισβήτησής του θα ξεχείλιζε (δικαίως).
Ο Χένινγκ Μπεργκ αποδείχθηκε λίρα εκατό για τον Ρόκα. Ο Νορβηγός ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνε μετά την αποχώρηση του Μπεν Σιμόν. Δεν πρόκειται για αυθαίρετη εκτίμηση, αλλά για χειροπιαστή πραγματικότητα.
Παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον Χοσέ Λουίς Όλτρα ο Μπεν Σιμόν μέτρησε 13 νίκες, τρεις ισοπαλίες και μόλις μια ήττα στα πρώτα 17 παιχνίδια του στον πάγκο των Λαρνακέων.
Ο αντίστοιχος απολογισμός του Μπεργκ στον ίδιο αριθμό παιχνιδιών; Δώδεκα νίκες, τρεις ισοπαλίες και δύο ήττες!
Σχεδόν σαν δύο σταγόνες νερό…
