Τίποτα και κανένας όμως δεν θα τους σταματούσε ή θα τους λύγιζε, αφού ήταν αποφασισμένοι να απελευθερωθούν από τον ζυγό των Άγγλων.
Την μέρα αυτή τίμησε με τον Εθνικό Ύμνο κατά την είσοδο του ο Απόλωνας ενώ ανέβασε και σχετικό πανό. Μπορεί οι πλείστοι ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στην ομάδα να είναι ξένοι, αλλά αποκλείεται να μην τους μετέφεραν οι άνθρωποί της Λεμεσού το τι σημαίνει μια μέρα σαν την σημερινή για τον απανταχού Ελληνισμό.
Ο Βούρος πάντως που πέτυχε το τρίτο τέρμα και πανηγύρισε φιλώντας την Ελληνική σημαία ήξερε πάρα πολύ καλά. Το δήλωσε άλλωστε και στις δηλώσεις του μετά το τέλος. Ο τρόπος που πάλευε σε κάθε μονομαχία δήλωνε μονάχα ένα πράγμα: ότι δεν επρόκειτο τέτοια μέρα να δεχτεί να μην χαρίσει τη νίκη στον κόσμο του Απόλλωνα. Και έτσι έπραξε μέσα από την εμφάνιση του.
Αγωνιστικά τώρα το παιχνίδι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο ημίχρονο που ο Απόλλωνας δεν ήταν καλός και δεν βρήκε τις λύσεις, κάτι που παραδέχτηκε άλλωστε και ο ίδιος ο προπονητής και το δεύτερο που η ομάδα της Λεμεσού ήταν κυρίαρχη.
Βαθμολογικά ναι μεν δεν δίνει κάτι η νίκη, βοηθά όμως στο ψυχολογικό κομμάτι, ιδιαίτερα αν η Ομόνοια θα είναι και αντίπαλος των «γαλάζιων» στα ημιτελικά.
Αυτό είναι που έχει σημασία για τον Αυγουστή και το τόνισε επανειλημμένα.
Παιχνίδια σαν και αυτά διατηρούν σε εγρήγορση τους παίκτες και τους βοηθούν να μπορούν να αγωνιστούν σε ψηλές εντάσεις και ρυθμούς.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Απόλλωνας με προπονητή τον Κύπριο τεχνικό έδωσε και πάλι ελπίδα στον κόσμο ότι κάτι καλό μπορεί να συμβεί τη φετινή σεζόν.
Με βάση το πως ξεκίνησε η σεζόν, την εικόνα που έβγαζε τους πρώτους μήνες η ομάδα αλλά και το ρόστερ που διαθέτει, το λες και ποδοσφαιρικό θαύμα αυτό που πέτυχε ο Σωφρόνης Αυγουστή. Μένει πλέον να το ολοκληρώσει!
