Αν θα έπρεπε να στοιχηματίσει κάποιος πού θα στραβώσει το πράγμα για την εθνική Κύπρου του Νίκου Κωστένογλου στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτός ο Σεπτέμβριος ήταν (μακράν) το πιο ασφαλές ποντάρισμα.
Η εμφάνιση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στα πρώτα τρία παιχνίδια υπό τον Ελλαδίτη εκλέκτορα δημιούργησαν (δικαιολογημένα έως έναν βαθμό) αισιοδοξία και προσδοκίες, αλλά -μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια- η εθνική μας δεν είναι (ακόμη) ούτε έτοιμη ούτε ικανή να βγάζει μια προκριματική φάση με συνέπεια και σταθερότητα απόδοσης σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Πόσο μάλλον, όταν ευρίσκεται στην πρωτόγνωρη κατάσταση να μετέχει στην πιο… εξπρές προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου (24 Μαρτίου - 11 Νοεμβρίου), υποχρεωμένη να δώσει από τρία παιχνίδια τον Μάρτιο, τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο και από δύο τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο.
Η δυσκολία επιτυχούς ανταπόκρισης στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο της σεζόν τεκμαίρεται (πολύ) εύκολα: εκτός της Κύπρου «την πάτησαν» ήδη την πρώτη μέρα των προκριματικών Γαλλία, Ολλανδία, Ουκρανία, Τουρκία, λίγο έλειψε να την πάθει και η Πορτογαλία.
Προφανώς, δεν έφταιξε μόνον ότι πήγαμε σχεδόν στα τυφλά ως προς την αγωνιστική ετοιμότητα των διεθνών μας. Προφανώς, δεν μετρήσαμε σωστά τη δυναμική του αντιπάλου, ο οποίος είχε πάρει εκτός έδρας 2-2 από τη Σλοβακία που είχε αποσπάσει 0-0 στο ΓΣΠ.
Προφανώς, επίσης, η εθνική δεν είναι ομάδα που μπορεί να αντεπεξέλθει και στην απώλεια του Πιέρου Σωτηρίου στο ζέσταμα και στην αποβολή του Κωνσταντίνου Σωτηρίου λίγο πριν την ανάπαυλα. Ότι θέλαμε ή περιμέναμε να είναι πιο στέρεο το οικοδόμημα, δεν σημαίνει πως είναι κιόλας.
Αναντίλεκτα, γεννά προβληματισμό, όταν το Νο99 της παγκόσμιας κατάταξης δεν πιάνει καν υποφερτή απόδοση και δεν βγάζει καν αντίδραση απέναντι στο Νο177, αλλά μόνο την περασμένη τετραετία (για να εκταθούμε μόνον μέχρι την προηγούμενη προκριματική φάση Μουντιάλ) η Κύπρος στραβοπάτησε απέναντι σε Μαυροβούνιο (Νο67), Αζερμπαϊτζάν (Νο112), Λουξεμβούργο (Νο96), Καζακστάν (Νο124), Εσθονία (Νο110), όταν μάλιστα αυτές οι ομάδες ήταν πιο χαμηλά στην κατάταξη απ’ ό,τι τώρα.
Το θέμα, συνεπώς, δεν είναι η ήττα, ούτε καν το σκορ. Καλύτερα μια ήττα με 3-0 παρά τρεις με 1-0. Το θέμα είναι να αποδειχτεί μια κακή παρένθεση, η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και αυτό θα κριθεί άμεσα και αξιόπιστα, στις επικείμενες αναμετρήσεις με Ρωσία (εντός) και Σλοβακία (εκτός). Εκεί θα κριθεί, αν το κάζο στη Μάλτα ήταν ένα στραβοπάτημα ή απλά το πρώτο βήμα για την επιστροφή στην… κανονικότητα της εθνικής μας ομάδας.
