Για όσα και όσους οδήγησαν σε αναβολή το παιχνίδι Απόλλων-ΑΕΛ στο κύπελλο έχουν ειπωθεί και γραφτεί… όσα είχαν λεχθεί και γραφτεί και στην αντίστοιχη προηγούμενη φορά.
- Εξέλιξη: Συνεδριάζει εκτάκτως η Εκτελεστική Επιτροπή της ΚΟΠ
- Όσα έγραψε ο διαιτητής στο φύλλο αγώνος του Απόλλων-ΑΕΛ
Με τις απαραίτητες επικαιροποιήσεις (σε ομάδες, γήπεδο και ημερομηνία) οι ποταμοί αγανάκτησης και οι καταλογισμοί ευθυνών παραμένουν απαράλλακτοι. Εξ ου και βελτίωση δεν καταγράφεται ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα.
«Το να επαναλαμβάνεις ακριβώς τα ίδια αναμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ο ορισμός της παράνοιας», είχε (πρωτο)γράψει η Ρίτα Μέι Μπράουν στο βιβλίο της «Sudden Death» (Ξαφνικός Θάνατος).
«Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο» είχε φιλοσοφήσει ο Μαχάτμα Γκάντι και στη δική του ρήση κρύβεται η (άβολη) αλήθεια που αποφεύγεται όπως το λιβάνι από το διάβολο: ο πρώτος και βασικός υπεύθυνος για όσα ζούμε είναι αυτός που βλέπουμε στον καθρέφτη μας.
«Το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτε». Ακριβώς ό,τι συμβαίνει εδώ (και αλλού) εδώ και (πάρα) πολλά χρόνια. Αναλογιστείτε απλά πόσες (πάμπολλες) φορές δεν είδαμε στην κερκίδα τους πολλούς να σιωπούν και να μην αντιδρούν μπροστά στην παρεκτροπή των θορυβωδών λίγων;
Υπό την ανοχή και ένοχη σιωπή των πολλών χάθηκε το γήπεδο ως τόπος ψυχαγωγίας. Υπό την ανοχή και ένοχη σιωπή των πολλών η παραβατικότητα δεν πατάχθηκε εν τη γενέσει της, αλλά αφέθηκε να επωαστεί όπως το αβγό του φιδιού.
Πλέον, έχει αποδειχθεί πλειστάκις, η απλή, ατομική διαμαρτυρία ουδέν αποτέλεσμα έχει. Ό,τι χάθηκε συλλογικά σε βάθος χρόνου, ανακτάται μόνον με τον ίδιο τρόπο: συλλογικά και σε βάθος χρόνου.
Αυτό προϋποθέτει, αυτονόητα, ξεβόλεμα. Από την άνεση του καναπέ και την καταγγελία του διαδικτύου. Προϋποθέτει οργάνωση, δράση, πιεστική διεκδίκηση.
Αλλά σε ποια από τα αληθινά μεγάλα και σημαντικά θέματα που επηρεάζουν από την καθημερινότητα μέχρι τη ζωή (και την επιβίωσή) της επιδεικνύει αυτά τα στοιχεία η κοινωνία; Αυτή η κατακερματισμένη, εκφοβισμένη, αποχαυνωμένη και καθοδηγούμενη στη διεκδίκηση μόνο ατομικών δικαιωμάτων κοινωνία;
Ρητορικά, προφανώς, τα ερωτήματα. Αλλά όσο παραμένουν τέτοια, το ποδόσφαιρο θα μπορεί να χαμογελά πικρόχολα και να ειρωνεύεται «εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».
