Ο Ρότζερ Φέντερερ διηγείται την ιστορία του σε ένα υπέροχο βίντεο του BecomingX.
O Φεντ μιλάει για τα πρώτα δειλά του βήματα στο τένις, τις δυσκολίες του όταν έφυγε για πρώτη φορά από το σπίτι του και το τραγικό γεγονός που τον έκανε να πάρει πιο σοβαρά την ενασχόλησή του με το άθλημα. Καλεί, τέλος, όλους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους!
Αναλυτικά όσα είπε ο Ελβετός «μαέστρος»:
«Στον δικό μου κόσμο και στη χώρα όπου μεγάλωσα, την Ελβετία, η εκπαίδευση έρχεται πάντα πρώτη. Ο αθλητισμός δεν ήταν τρόπος ζωής, αλλά με θυμάμαι να παίζω μπάντμιντον ή πινγκ πονγκ ή τένις στον κήπο του σπιτιού ενός φίλου μου και να ονειρεύομαι από τότε ότι κερδίζω το Wimbledon.
Έπαιζα με τον τοίχο, με τους γονείς μου, με τους φίλους μου και συνειδητοποίησα ότι το τένις ήταν πολλά παραπάνω από το να χτυπάς μια μπάλα. Έπαιζα και ποδόσφαιρο, πάντα το απολάμβανα, αλλά όταν χρειάστηκε να πάρω μια απόφαση ευτυχώς διάλεξα το τένις.
Στον πρώτο μου αγώνα ever είχα χάσει 6-0, 6-0 και είχα ακούσει φήμες ότι στην ομοσπονδία λεγόταν ότι ίσως δεν ήμουν τόσο καλός όσο νόμιζαν. Συνέχισα να προπονούμαι σκληρά και ξεκίνησα να παίζω σε περισσότερα τουρνουά. Μετά άρχισα να έχω επιτυχίες στα junior, τουλάχιστον στη δική μου περιοχή, έγινα πρωταθλητής Ελβετίας για 1η φορά όταν ήμουν 12 ετών. Είχα βάλει μια ταμπέλα έξω από το δωμάτιο μου που έγραφε ότι εδώ ζει ο παγκόσμιος πρωταθλητής junior και τα υπόλοιπα μέλη της εθνικής Ελβετίας στα junior το είδαν και γέλαγαν.
Μετά ήρθε ένα εθνικό τουρνουά όπου έδωσε την πρώτη μου μικρή συνέντευξη σε ένα ελβετικό περιοδικό για τένις. Με ρώτησαν αν θα πάω στο National Tennis Centre και σκέφτηκα ότι μπορεί να μου έκανε καλό να βρεθώ σε ένα γκρουπ με τους καλύτερους junior παίκτες. Αν ήταν να γίνω επαγγελματίας, ήταν ίσως ο δρόμος που έπρεπε να πάρω. Οπότε πήγα εκεί όταν ήμουν 14 και ήμουν σε μια υπέροχη οικογένεια από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή, γιατί μπορούσα να πηγαίνω στο σπίτι μου μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Τους πρώτους 9 μήνες νοσταλγούσα το σπίτι μου, τα αποτελέσματά μου ήταν άσχημα, είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου, δεν ήξερα καλά τη γλώσσα, περνούσα άσχημα. Τελικά τα αποτελέσματα άρχισαν να φτιάχνουν και η αυτοπεποίθησή μου επέστρεψε, οπότε ήταν ένα δύσκολο ταξίδι. Νομίζω πως αυτά ήταν τα 2 πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μου, από τα 14 έως τα 16. Ήμουν μακριά από το σπίτι αλλά ήμουν επίμονος και είχα την υπευθυνότητα να καταλάβω ότι πρέπει να είμαι μόνος μου κάποιες φορές.
Θυμάμαι που πήγα στον οδοντίατρο μια φορά και με ρώτησε με τι ασχολούμαι. Του είπα ότι είμαι τενίστας και με ρώτησε τι άλλο κάνω. Του απάντησα μόνο αυτό. Συνειδητοποίησα ότι παίζω μόνο τένις και αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν αρκετό, είχα αμφιβολίες αλλά σκεφτόμουν και ότι μπορεί να είμαι το επόμενο αστέρι της χώρας.
Όταν ήμουν 16 ήρθε στο National Tennis Centre o Peter Carter, με τον οποίο είχα δουλέψει και παλιότερα στο τοπικό club της Βασιλείας. Ήταν πολύ σημαντικός μέντορας και πιθανότατα στον Peter οφείλω το στυλ παιχνιδιού μου. Ήταν φριχτό που ο Peter πέθανε σε τροχαίο στο ταξίδι του μέλiτος στη Νότια Αφρική. Προφανώς τα νέα με είχαν σοκάρει, ταρακούνησαν όλο μου τον κόσμο. Κατά κάποιο τρόπο με αφύπνiσε, γιατί τότε ήταν που ανέβασα ταχύτητα και αποφάσισα να είμαι πολύ σοβαρός με το τένις και να μεγιστοποιήσω τις δυνατότητές μου. Δεν ήθελα να γίνω ένα χαμένο ταλέντο. Δε θα ξεχάσω ποτέ τι έγινε και πάντα θα μου λείπει.
Το να γίνω Νο.1 στον κόσμο και να κατακτώ το Wimbledon, οπότε το να είμαι κατά μια έννοια ηγέτης του παιχνιδιού, δεν είναι κάτι που έχω για δεδομένο. Το εκτιμώ πολύ, γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικοί οι ήρωες, ο Στέφαν Έντμπεργκ, o Σάμπρας, o Μπέκερ, o Mάικλ Τζόρνταν. Είχα την ευκαιρία να δώσω πίσω, να εμπνεύσω.
Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι διαφορετικά, το μόνο που ξέρω είναι πως έχω χρόνο. Όλα μοιάζουν να κυλούν σε γρήγορη κίνηση, πρέπει να κερδίσεις τώρα, πρέπει να κερδίσεις αύριο, θες να μάθεις κάτι καινούργιο, που μπορεί να είναι κάτι στο οποίο δεν είσαι καλός. Ίσως θες να περάσεις λίγο παραπάνω χρόνο με τους φίλους σου ή με την οικογένειά σου, να κοιτάξεις πίσω και να σκεφτείς ότι έχασες πολλά ή ότι θυσίασες υπερβολικά πολλά. Πιστεύω στην ισορροπία.
Δεν είμαι σίγουρος γιατί πέτυχα όσα πέτυχα. Δεν βάζεις στόχο τα 20 Grand Slams, δε βάζεις στόχο το Νο.1, όχι στον δικό μου κόσμο, όχι με τον τρόπο που μεγάλωσα στην Ελβετία. Δεν κάνουμε τόσο μεγάλα όνειρα. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει εύκολα, ή γρήγορα. Αν είσαι παθιασμένος με αυτό που κάνεις, συνέχισε να πιστεύεις, συνέχισε να προχωράς, να στοχεύεις τα αστέρια. Αν είσαι θετικός και γύρω σου βρίσκονται οι σωστοί άνθρωποι, πρέπει να τo τολμήσεις! Ένα πράγμα στο οποίο πιστεύω, είναι στο να μη σπαταλάς το ταλέντο σου. Μπορείς πάντα να έχεις τον έλεγχο του μυαλού σου και της φυσικής σου κατάστασης, για να κάνεις την καλύτερή σου προσπάθεια. Αν το κάνεις, τουλάχιστον δε θα κοιτάζεις πίσω με μετάνοια και μπορείς να είσαι υπερήφανος γι' αυτό που κατάφερες».
