Το κρίμα για τον Απόλλωνα δεν ήταν η πεντάρα, αλλά…

Από το 5-1 επί της Σαμπουρτάλο στο ΓΣΠ μέχρι το 0-5 από τη Λεχ Πόζναν στο ίδιο γήπεδο μεσολάβησε σχεδόν ένας μήνας. Τόσο ακριβώς διήρκεσε και η εφετινή ευρωπαϊκή πορεία του Απόλλωνα που ολοκληρώθηκε με την πιο βαριά εντός έδρας συντριβή του στις διοργανώσεις της UEFA.

Τέτοιας έκτασης ήττες ουδέποτε είναι ευκολοχώνευτες, ουδέποτε όμως αποτελούν και το τέλος του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια το κοντέρ έχει «χτυπήσει» δυσθεώρητα ύψη ακόμη και σε νοκ άουτ φάσεις του Τσάμπιονς Λιγκ. Ανεξαρτήτως ονόματος και βάρους φανέλας, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να διασυρθεί, αν τη βρει μπόσικη ένας ορεξάτος αντίπαλος.

Οι «κυανόλευκοι» κατέρρευσαν μετά το 0-2 των Πολωνών και όσο κι αν αυτό ενοχλεί (δικαιολογημένα) είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Ιδίως αν η απουσία τριών κομβικών γραναζιών της μεσοαμυντικής λειτουργίας (Πέδρο, Γιούστε, Χάμπος) υποχρεώνει τον προπονητή σε αλχημείες και συνδυάζεται με την απώλεια από τα πρώτα στάδια του αγώνα του πιο φορμαρισμένου και επιδραστικού παίκτη στη γραμμή κρούσης (Νταμπό).

Ουδεμία εγγύηση υπάρχει ότι με αυτό το καρέ στο γρασίδι ο αποκλεισμός δεν θα ερχόταν, οι πιθανότητες ωστόσο για μια πολύ καλύτερη εμφάνιση και πιο έντονη διεκδίκηση της πρόκρισης θα ήταν σίγουρα αυξημένες.

Αν κάτι οφείλει να είναι πηγή προβληματισμού στο Κολόσσι είναι ότι για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια η ομάδα εμφανίζεται «λαβωμένη» κι ελλιπής σε καθοριστικό παιχνίδι. Στην πληθώρα αιτιών του κακού που είχαν κατονομαστεί μέχρι πρότινος προστέθηκε και αυτή της μεγάλης αποχής ελέω πανδημίας.

Όποια κι αν είναι η αιτία, πρώτο μέλημα του Απόλλωνα είναι η άμεση εξάλειψή της, προκειμένου να μην τεθεί σε κίνδυνο η επίτευξη των στόχων και στις εγχώριες διοργανώσεις.

Ροη ειδησεων
Κλεισιμο