Δέκατη η ΑΕΛ. Φυσικά με τις μικρές βαθμολογικές διαφορές, μπορεί δύο καλά αποτέλεσματα να σου δώσουν 2-3 θέσεις προς τα πάνω. Αλλά και το αντίθετο. Γενικά, αυτά έδωσε, αυτά πήρε η οπογοητευτική μέχρι σήμερα ομάδα της Λεμεσού. Που ουσιαστικά έμεινε στην πρεμιέρα όπου ήταν πολύ καλή.
Όπως και ένα διάστημα με την Ανόρθωση, που αποδείχτηκε έκλαμψη. Αγχώδης νίκη επί της ΑΕΖ με αριθμητικό πλεονέκτημα σχεδόν σε όλο τον αγώνα. Ένας βαθμός σε ντέρμπι με την Ομόνοια των δέκα παικτών για ένα ημίχρονο. Όπου με βάση τις ευκαιρίες, η ΑΕΛ ήταν πιο κοντά στο να χάσει, παρά να κερδίσει. Κατά τα άλλα, ήττες. Τέσσερις στον αριθμό.
Μοιραία και φυσιολογικά λύθηκε η συνεργασία με τον Χρίστο Χαραλάμπους. Ήταν όμως μόνο ο πάγκος το μεγάλο πρόβλημα; Μήπως απλά ο φερέλπιδας τεχνικός δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τοις δυνατότητες του ρόστερ; Μήπως το υλικό είναι χαμηλότερο των (ορθογικών) προσδοκιών; Με την μέχρι τώρα εικόνα, φαντάζει ένας συνδυασμός όλων.
Οπότε το επόμενο ερώτημα είναι τι μπορεί να διορθώσει το νέο αφεντικό και πόση βελτίωση μπορεί να υπάρξει. Θα δείξει σύντομα, αν η ΑΕΛ θα μπει σε βαγόνι εξάδας. Δεν είναι καν προς συζήτηση το πιθανό αποτέλεσμα με Οθέλλο. Το ζητούμενο είναι να κάνει 2-3 καλά αποτελέσματα. Αν ναι υπάρχει ελπίδα. Αν όχι, η πιθανότητα της χειρότερης χρονιάς μετά από πολλά χρόνια θα μεγαλώσει.
