O Μπεν Γκόρντον αναφέρθηκε στο «τέρας» της κατάθλιψης μόλις σταμάτησε το μπάσκετ. «Πήρα χοντρό σχοινί και κρεμάστηκα, κάθε μέρα ανέβαινα στην ταράτσα και πήγαινα στην άκρη έτοιμος ν' αυτοκτονήσω...».
O Μπεν Γκόρντον συγκλόνισε όλους όσους τον διάβασαν. Ο πρώην παίκτης του ΝΒΑ έγραψε στο «Players Tribune» για την κατάθλιψη. Μια κατάθλιψη που τον οδήγησε σε αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας. Ο 37χρονος Αγγλος μετά από μια καλή καριέρα στο ΝΒΑ (συνολικά 11 σεζόν με τις καλύτερες να είναι στους Μπουλς με τους οποίους είχε χρονιές και με 21.4 πόντους μ.ο.) γράφει πως η απόσυρση τον μεταμόρφωσε από «άνθρωπο σε ζώο με δολοφονικά ένστικτα». Πως η αϋπνία τον οδηγούσε στην παράνοια. Πως η παράνοια του δημιουργούσε κρίσεις πανικού..
Ο Μπεν Γκόρντον γράφει όλα όσα πέρασε και πως προσπαθεί να θεραπευτεί στέλνοντας το δικό του μήνυμα σε όσους ανθρώπους υποφέρουν από κάτι ανάλογο.
Ακολουθεί μέρος του μεγάλου κειμένου του Μπεν Γκόρντον.
«Υπήρξε μια περίοδος της ζωής μου που σκεφτόμουν να αυτοκτονώ κάθε μέρα για έξι σερί εβδομάδες.
Ανέβαινα στην ταράτσα του διαμερίσματος μου στις 4 το βράδυ και πήγαινα στην άκρη. Και μετά έτρεχα μπρος πίσω και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν “θα το κάνω Μπεν. Θα δραπετεύσω από όλο αυτό”.
Αυτό συνέβη αμέσως μετά τον τελευταίο μου χρόνο στο ΝΒΑ. Ειχα χάσει την καριέρα μου, την ταυτότητά μου και την οικογένεια μου. Ολα συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Είχα πάθει κατάθλιψη. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Και όταν λέω δεν κοιμόμουν, μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο αϋπνίας. Κάθε βράδυ, ξύπναγα την ίδια ώρα. Σα ρολόι. Και τότε ήταν που εμφανίζονταν οι δαίμονες. Οταν είσαι ξύπνιος όλο το βράδυ κι έχει ησυχία και είσαι απλά μόνος σου με τις πιο βαθιές σου σκέψεις τότε είναι που το σκοτάδι σου παίρνει την ψυχή.
Τότε είναι που η παράνοια και το άγχος είναι μέσα σου.
Αρχιζα να έχω κρίσεις πανικού τόσο έντονες που με λύγιζαν. Ξέρετε πως ένιωθα. Κυριολεκτικά ένιωθα σαν να μου είχαν πετάξει έναν μαυρο μανδύα ο οποίος με έπνιγε. Οχι σωματικά. Επνιγε την ψυχή μου. Και το μόνο που μπορούσε να κάνω για να βγάλω την πίεση ήταν να ξαπλώνω στο πάτωμα και να ουρλιάζω μέσα από τα πνευμόνια μου.
Σαν ζώο.
Εκείνη την στιγμή δεν ένιωθα ζωντανός πλέον. Ενιωθα ότι ζω στον κάτω κόσμο. Ελεγα “δεν μπορεί να είναι η πραγματική μου ζωή αυτή. Ειμαι σα νεκρός αλλά περνάω όλα αυτά τα συναισθήματα. Ειμαι νεκρός ζωντανός”.
Δεν ήξερα τι λάθος μου συμβαίνει. Δεν είχα μιλήσει ποτέ σε ψυχολογό στη ζωή μου. Η μόνη εξήγηση που είχα για τον πόνο που ένιωθα ήταν “Βιβλική”. Σα να είχα πεθάνει και είχα κολλήσει μεταξύ παραδείσου και κόλασης.
Πως σκατά το λύνεις χωρίς να μιλήσεις σε κανέναν;
Οπότε με έπιασε μανία να αυτοκτονήσω. Μία νύχτα οι κρίσεις πανικού ήταν τόσο άσχημες που το μόνο που ήθελα ήταν να δραπετεύσω. Σας λέω γίνεσαι ζώο.
Να δραπατεύσω, να δραπετεύσω, να δραπετεύσεω, να δραπετεύσω...
Πήγα κι αγόρασω ένα βαρύ σχοινί και το τύλιξα στον λαιμό μου. Πήρα και μια καρέκλα. Κρεμάστηκα στα αλήθεια.
Δραπέτευσα. Τόσο απλό.
Ενιωθα τις φλέβες στο κεφάλι μου έτοιμες να σκάσουν και τότε μου ήρθε η σκέψη. “Υο BG είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Δεν θες να πεθάνεις. Δεν θες να αυτοκτονήσεις. Απλά θες να σκοτώσεις αυτό το άγχος. Θες να ζήσεις. Θες να ΖΗΣΕΙΣ”.
....
Οταν ήμουν παιδί είχα διέξοδο. Ειχα μάθει να διοχετεύω όλη μου την ενέργεια στο μπάσκετ. Στο μπάσκετ η εμμονή δεν είναι αδυναμία. Το μπάσκετ επιβραβεύει την εμμονή.
Είναι αστείο γιατί η φήμη μου ως παίκτης ήταν τελείως διαφορετική από ότι συνέβαινε μέσα μου.
Εξωτερικά φαινόμουν τελείως κενός. Δεν έλεγα τίποτα. Μπορούσες να μου κάνεις ότι θες.
Μέσα μου όμως είχα ένα εκατομμύριο σκέψεις.
Είχα τη νοοτροπία ενός serial killer. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να σε σφάξω. Ηταν βίαιο. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ήμουν 1.85. Πάντα με προόριζαν ως 1.90 αλλά θα σας πω ένα μυστικό. Ημουν ένα 1.85 και εκεί έξω ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ και ο Τόνι Αλεν να με μαρκάρουν. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να παίζεις αντίπαλος με αυτούς και να είσαι 1.85; Πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένο. Μεθοδικός, εμμονικός...
Το πρωί πριν από κάθε ματς, καθόμουν σε ένα ήσυχο δωμάτιο. Εκλεινα τα μάτια μου και προσομοίωνα και τα 48 λεπτά του αγώνα στο μυαλό μου. Κάθε του στιγμή. Το τζάμπολ, τα τάιμαουτ, κάθε στιγμή.
Μετά έμπαινα στο γήπεδο και είναι η τέταρτη περίοδος και όλα είναι “κλειστά”. Εχουμε τάιμ άουτ κι εγώ είμαι κενός. Εάν με κοιτούσες θα σκεφτόσουν “είναι ηλίθιος αυτός ή βαριέται”.
Αλλά μέσα μου το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Σκεφτόμουν να παίρνω την μπάλα στα χέρια μου, να σηκώνομαι, να αφήνω την μπάλα ήρεμα και Boom. Μέσα. Κάθε φορά, κάθε σουτ.
Να σε “δολοφονώ”.
Ο ήσυχος Μπεν. Ο ήρεμος Μπεν
Να σε “δολοφονώ”.
Οπότε αυτό που λέω είναι πως γίνεται να έχεις αυτή τη νοοτροπία για 30+ χρόνια της ζωής σου και ξαφνικά να τελειώνει η καριέρα σου. Σου μένει αυτός ο θυμός, αυτός ο πόνος, αυτός ο φόβος.
Στην καριέρα μου ήμουν ένα λύκος μεταμφιεσμένος σε πρόβατο. Τώρα που τελείωσε το μπάσκετ βγήκε ο λύκος. Τώρα δεν με νοιάζει να κουρευτώ, δεν με νοιάζει να ξυριστώ. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι μου.
Κι αυτές οι σκέψεις γίνονται αϋπνία.
Η αϋπνία γίνεται παράνοια.
Η παράνοια γίνονται παραισθήσεις.
Τώρα μου απαγορεύουν τα ξενοδοχεία να μένω στον τελευταίο όροφο!
Τώρα οι παραισθήσεις γίνονται κρίσεις πανικού.
Για παράδειγμα θα περνάω δίπλα από τον θερμοστάτη στον σπίτι. Δείχνει 72 βαθμοί (σ.σ. φαρενάιτ).
72 βαθμοί.
Δεν γίνεται να μη το δω.
Τώρα μπήκα στην φυλακή των σκέψεων μου.
Θα πεθάνω στα 72!
...
Το μόνο που με έσωσε ήταν ότι με συνέλαβαν. Ναι όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Με συνέλαβαν 4 φόρες μέσα σε 5 μήνες. Ειχα χάσει το μυαλό μου οπότε με τιμώρησαν με επιβαλλόμενη θεραπεία για 18 μήνες
ΘΕΡΑΠΕΙΑ βρε μαλ@κα!
Στην αρχή σκέφτηκα πως δεν είχε νόημα. Τι πρόκειται να σου πει μια λευκή γριά γι' αυτό που περνάω. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Ε τελικά δεν μου είπε.
Για την ακρίβεια με το ζόρι μου είπε μια λέξη.
Αλλά έκατσα στην καρέκλα και δεν σταματούσα να μιλάω.
Και ξέρετε κάτι; Ενιωσα καλά. Κατέληξα να κάνω έξι μήνες θεραπεία. Οχι επειδή έπρεπε. Αλλά επειδή ήθελα.
Σας λέω την ιστορία μου γιατί ξέρω οτι υπάρχουν αθλητές εκεί έξω που χρειάζονται βοήθεια.
Και τους λέω “μην ανησυχείτε”
Βγείτε και ψάξτε για βοήθεια. Μην σκεφτείτε τι θα πουν για εσάς. Τι θα γράψουν τα social media.
Τα είχα ακούσει όλα.
“Ακουσες για τον Μπεν Γκόρντον. Αυτός τρελάθηκε...”
Ναι βρε μαλ@κα. Ισως να τρελάθηκα.
Αλλά δεν είμαι τρελός. Ειχα την στιγμή μου. Με βοήθησαν. Κι ακόμα δουλεύω κάποια πράγματα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Υπάρχουν ακόμα τραύματα που δεν είμαι έτοιμος να τα πω στον κόσμο.
Αλλά για μένα αυτό είναι μια αρχή.
Ελπίζω να βοηθήσω κάποιους εκεί έξω. Εάν κάποιοι βλέπουν την ιστορία τους στην ιστορία μου μη κάνουν ότι έκανα. Βρείτε την θεραπεία.
Γιατί δεν είστε τρελοί.
Δεν είστε διαλυμένοι.
Είστε άνθρωποι, όπως όλοι μας...»
Ολο το γράμμα του Μπεν Γκόρντον μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
