Οι φυλακές «Catedral» στο Μεντεγίν φιλοξενούσαν τον 7ο πλουσιότερο και πιο επικίνδυνο άνθρωπο του κόσμου. Όχι, δεν είχε καταδικαστεί. Ούτε καν συλληφθεί.
Η συμφωνία του Πάμπλο Εσκομπάρ με την κολομβιανή κυβέρνηση προέβλεπε τον εγκλεισμό του σε φυλακή, που ουσιαστικά είχε χτίσει ο ίδιος και τη φρούρηση από ανθρώπους που είχε επιλέξει ο ίδιος!
Ο αρχινονός της κοκαΐνης ουσιαστικά αυτοεξορίστηκε προκειμένου να μην τον εκδώσουν οι κολομβιανές αρχές στις ΗΠΑ, που από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ζητούσαν την κεφάλη του επί πίνακι.
Η υποτιθέμενη φυλακή έγινε γρήγορα γνωστή και ως «Hotel Escobar» ή «Club Medellin», λόγω των ανέσεων που προσέφερε. Μεταξύ άλλων διέθετε τζακούζι, καταρράκτη, ένα μεγάλο μπαρ (για τις ανάγκες των… πάρτι) και κανονικό ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Η κατασκευή του γηπέδου αντανακλούσε στο πάθος του «El Patron» για το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν μόνο φιλολογικό, αλλά έγινε και χειροπιαστό, καθώς σύμφωνα με κάποιους βιογράφους του ξόδεψε πολύ μεγάλα ποσά – και για το κέφι του και για ξέπλυμα – στην Ατλέτικο Νασιονάλ.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 θεωρείτο από τις ίδιες πηγές ως το «αφανές» αφεντικό του συλλόγου του Μεντεγίν, που χάρη και στην οικονομική βοήθεια του έγινε ο πρώτος από την Κολομβία που κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες το 1989 (αν και μετά την προβολή της σειράς «Narcos», ο γιος του Χουάν Πάμπλο ισχυρίστηκε ότι ο πατέρας του ήταν οπαδός της Ιντεπεντιέντε Μεντεγίν).
Πέρα από τη μυθιστορηματική εγκληματική δράση του, ο Εσκομπάρ απέκτησε φανατικούς οπαδούς (κυρίως στη γενέτειρα του) για την κοινωφελή, με την οικοδόμηση σχολείων, νοσοκομείων και πάρκων. Πέραν αυτών έχτιζε και και ποδοσφαιρικά γήπεδα σε φτωχογειτονιές, ενώ η αγάπη του για την μπάλα εκφράστηκε κυρίως μέσω της έμπνευσης και υλοποίησης του δικού του ιδιαίτερου… Foοtball Fantasy.
Μία από τις αγαπημένες συνήθειες του ήταν να κανονίζει τακτικά ιδιωτικούς αγώνες στο ράντσο του ή αργότερα στη φυλακή «Catedral», για να παίζουν αυτός και οι συνεργάτες του, αλλά και να στοιχηματίζουν τεράστια πόσα στη νίκη της μίας ή της άλλης ομάδας.
Οι 11αδες αποτελούνταν συχνά από την παρέα του και ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, ενίοτε όμως και από πασίγνωστους, τους οποίους πλήρωνε αδρά για να του κάνουν την… τιμή. Μεταξύ αυτών οι διεθνείς παίκτες της Κολομβίας εκείνη την εποχή. Υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις μάλιστα που η προπόνηση της Εθνικής ομάδας είχε ακυρωθεί, προκειμένου όλη η αποστολή να μεταβεί στην «αυλή» του Εσκομπάρ και να παίξει μαζί του μπάλα.
Κάπως έτσι αφίχθη το Δεκέμβρη του 1991 στη «Catedral» ο διασημότερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα εξέτιε τότε ποινή 15 μηνών αποκλεισμού από το ποδόσφαιρο, καθώς είχε βρεθεί θετικός σε χρήση κοκαΐνης. «Ένας πολύ σημαντικός άνδρας από την Κολομβία θέλει να τον επισκεφτείς για να παίξεις ένα φιλικό παιχνίδι.
Η αμοιβή είναι πολύ μεγάλη», του είπε ο φίλος του και ατζέντης Γκιγέρμο Κόπολα, με τον Ντιέγκο να αποδέχεται την πρόταση, χωρίς να ρωτάει πολλά-πολλά.
Στον αγώνα θα συμμετείχαν και άλλοι γνωστοί ποδοσφαιριστές της Λατινικής Αμερικής. Η αντίπαλη ομάδα από αυτή του Μαραντόνα θα ήταν η ομάδα του περίφημου Ρένε Χιγκίτα, προσωπικού φίλου του Πάμπλο Εσκομπάρ.
«Με πήγαν σε μία φυλακή, περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες φύλακες. Είπα, “τι στο καλό συμβαίνει εδώ; Θα με συλλάβουν;”», έχει δηλώσει ο Μαραντόνα για την έκπληξη που ένιωσε με την άφιξη του στη φυλακή.
«Έμοιαζε περισσότερο με πεντάστερο ξενοδοχείο του Ντουμπάι παρά με φυλακή», πρόσθεσε τότε, ισχυριζόμενος ότι δεν είχε ιδέα για τη δράση του πιο διαβόητου εγκληματία στον κόσμο.
«Με σύστησαν στον Εσκομπάρ και μου είπαν: Ντιέγκο, αυτό είναι το αφεντικό. Ήταν πολύ ευγενικός, αλλά δεν είχα ιδέα ποιος ήταν, καθώς δεν διάβαζα εφημερίδες, ούτε έβλεπα τηλεόραση εκείνη την εποχή. Ήξερα μόνο ότι κάποιος πολύ σημαντικός άνθρωπος της Κολομβίας ήθελε να με γνωρίσει».
Αφού οι δύο άνδρες μίλησαν λίγο για ποδόσφαιρο, ο Εσκομπάρ εξέφρασε το θαυμασμό του, όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του θρύλου της μπάλας, αλλά και για την… κοινή πορεία τους. «Μου είπε ότι και οι δύο γεννηθήκαμε μέσα στη φτώχια και καταφέραμε να ανέβουμε ψηλά».
Δεν μάθαμε ποτέ αν νικήτρια στο φιλικό ήταν η ομάδα του Μαραντόνα, ενδεχομένως άλλωστε να μην το θυμόταν ούτε ο ίδιος μετά από λίγο, εξαιτίας αυτού που ακολούθησε. «Αμέσως μετά έγινε ένα πάρτι με τα καλύτερα και ωραιότερα κορίτσια που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Και ήταν μέσα σε μία φυλακή! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το επόμενο πρωί με πλήρωσε και είπαμε αντίο».
Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι άλλο, εκτός από κορίτσια, περιελάμβανε ένα πάρτι με διοργανωτή τον μεγαλύτερο έμπορο ναρκωτικών στον κόσμο και guest star τον πιο ξακουστό fan της άσπρης σκόνης.
Στο παρά ένα, όπως αποδείχτηκε, η ζωή τους δεν είχε και αυτό το κοινό. Ως γνωστόν ο Ντιέγκο χαροπάλεψε επί σειρά ημερών το 2007 σε κλινική του Μπουένος Άιρες, βγαίνοντας προσωρινά νικητής στη μάχη με τους εθισμούς του. Μια παράταση στον αγώνα της ζωής του που έληξε οριστικά χθες.
Ο Πάμπλο Εσκομπάρ είχε μπει στην «Catedral» με τον όρο να μείνει εκεί 5 χρόνια. Όταν όμως τον Ιούλιο του ’92 τέσσερις από τους ομοσπονδιακούς φύλακες βρέθηκαν βασανισμένοι και δολοφονημένοι, η συμφωνία κατέρρευσε και η κυβέρνηση αποφάσισε να τον μετακινήσει σε κανονική φυλακή.
Έχοντας εκτίσει μόνο 13 μήνες ποινής, ο Εσκομπάρ έγινε τότε «καπνός» κι από εκεί και πέρα ξεκίνησε το ανηλεές κυνήγι του. Στο κατόπι του βρέθηκε μια ειδική δύναμη 600 ανδρών του κολομβιανού στρατού («Search Bloc»), ειδικά εκπαιδευμένη από την Delta Force των ΗΠΑ, αλλά και η παραστρατιωτική μαφιόζικη ομάδα «Los Pepes».
Δεκαέξι μήνες μετά την «απόδραση» του, το καταφύγιο του εντοπίστηκε κατά την επιχείρηση σύλληψής του από τους «Search Bloc» και «Los Pepes». Στην προσπάθεια του διαφύγει, εκτελέστηκε πάνω τη στέγη ενός διπλανού σπιτιού.
Λίγο ακόμα να είχε «αντέξει» θα καμάρωνε την αγαπημένη του Εθνική Κολομβίας στο τρίτο Μουντιάλ της ιστορίας της και τον επίτιμο προσκεκλημένο του στο τελευταίο της καριέρας του.
