Ο Χένινγκ Μπεργκ ανεβαίνει τα σκαλιά της κατάταξης των προπονητών με τις περισσότερες παρουσίες στον πάγκο της Ομόνοιας. Αν η χρονιά της ομάδας κινηθεί στα επίπεδα αυτής που τελείωσε (με συμμετοχή σε όμιλο) τότε ο Νορβηγός θα περάσει από 6ος στην κατάταξη στην 2η θέση, αφού χρειάζεται 43 ματς για ξεπεράσει τον Σαβέβσκι (απλησίαστο σήμερα το ρεκόρ του Άρσοφ).
Η επαναφορά των ονομάτων των Άρσοφ, Χάουαρντ Μιχαηλίδη, Πρόκοπ και Σαβέβσκι από την ιστορία στο προσκήνιο δελεάζει, αν θέλει κάποιος να μπει στο τρυπάκι της σύγκρισης. Είναι άλλες ποδοσφαιρικές εποχές, αλλά η φιλοσοφία υπάρχει και προσαρμόζεται ανάλογα.
Χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς. Όλοι οι προηγούμενοι εφάρμοζαν ξεκάθαρα επιθετικό μοντέλο. Θα πει κάποιος ότι όλες οι επιτυχημένες ομάδες σε προηγούμενες δεκαετίες επίθεση έπαιζαν. Μην το λέτε, υπάρχουν και παραδείγματα που η άμυνα έφερνε πρώτη επιτυχίες. Τέλος πάντων. Ο Άρσοφ μιλούσε πάντα για «αττάκα» (η επίθεση στα βουλγαρικά), ακόμη και στην τελευταία του θητεία (99-00). Ο Πρόκοπ ήταν ίσως ο πλέον επιθετικός σε θέματα τακτικής. Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, ακόμη και όταν ανέλαβε μία μέτρια ομάδα μεσούσης της περιόδου 96-97, την άλλαξε προφίλ, ενώ έχοντας τις επόμενες σεζόν τον Ράουφμαν, η ομάδα ξεσάλωνε επιθετικά. Ο Χενκ Χάουαρντ μιλούσε για επιθετικό ποδόσφαιρο και το εφάρμοζε χωρίς βήμα πίσω. Ξεχνούσαν όλοι αυτοί οι «κύριοι» την άμυνα. Όχι απλά ήταν η προτεραιότητα νούμερο 2.
Πάμε και στην πρώτη κοινή συνισταμένη. Η 1η χρονιά Σαβέβσκι χαρακτηρίστηκε από «σφιχτή» τακτική, «Δεν δέχομαι γκολ, ένα θα βάλω», έχοντας και αυτός κυρίως τον Ράουφμαν σε φόρμα. Ο Μπεργκ τέτοιο φονικό όπλο δεν έχει, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος της έφεσης στην άμυνα. Είναι μία σύγχρονη διαδεδομένη αντίληψη ανά το παγκόσμιο, που εφόσον εφαρμοστεί σωστά, αποδίδει.
Αλλά η σύγκλιση Σαβέβσκι-Μπεργκ δεν κράτησε για πολύ. Με την αποχώρηση (αρχές της περιόδου 04-05 του Ράουφμαν, ο Σαβέβσκι αναγκαστικά προσάρμοσε τα πλάνα του, ξέροντας πως έπρεπε να βγάζει περισσότερους παίκτες μπροστά για να βρει τα γκολ. Οπότε με βασικό πλέον τον Αλωνεύτη η Ομόνοια έγινε πολύ πιο θεαματική και επιθετική. Ακολούθησε το ίδιο μοντέλο, όταν αργά μεν, αλλά έγινε η ομάδα που ετοίμασε ο Λάρκου το 2012-13, έβγαζε φωτιές στο 2ο μισό της σεζόν.
Υπάρχει και μία άλλη σύγκλιση με διαφορά δεκαετιών. Αφορά τους Άρσοφ και Μπεργκ. Και ο Βούλγαρος και ο Νορβηγός, ανεξάρτητα του ρόστερ, του στυλ παιχνιδιού και του ατομικού ταλέντου είχαν (ο Μπεργκ έχει βέβαια) σαν σημείο αναφοράς την υποταγή όλων στο σύνολο και στην τακτική. Οι άλλοι τέσσερις προπονητές λόγω και της φύσης ορισμένων παικτών έδιναν ιδιαίτερη ελευθερία κινήσεων σε κάποιες μονάδες.
