Όποιος είχε δει το… όνειρο λίγο πριν την έναρξη του τρέχοντος πρωταθλήματος, αυτή τη στιγμή λογικά πρέπει να «κολυμπά» στο χρήμα, όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ.
Χωρίς να έχει μετατεθεί οποιοδήποτε παιχνίδι της, η ΑΕΚ οδεύει στη διακοπή του Οκτωβρίου ως η μοναδική αήττητη ομάδα στην κατηγορία και επ’ αυτού τον περασμένο Αύγουστο μάλλον δεν θα ποντάραν ούτε οι Άντρος Καραπατάκης, Τσάβι Ρόκα και Νταβίντ Καταλά.
Είναι όμως μια πραγματικότητα για τους Λαρνακείς, των οποίων το ρόστερ αναδομήθηκε εκ βάθρων το περασμένο καλοκαίρι -υποχρεωτικά και επιτυχώς, όπως φανερώνει το πρώτο δείγμα γραφής της ομάδας.
Περισσότερο κι από το εντός έδρας 2-1 επί της (πρωταθλήτριας) Ομόνοιας το 4-1 επί του Απόλλωνα στο «Τσίρειο» είναι μια δικαίωση κι επιβεβαίωση των αποφάσεων που λήφθηκαν μετά την περασμένη, αποτυχημένη σεζόν.
Ο Καραπατάκης μπορεί να αισθάνεται πιο άνετα που παρέδωσε τα κλειδιά (και λευκή επιταγή) στον Ρόκα, ο Καταλανός μπορεί να αισθάνεται πιο βολικά που εμπιστεύτηκε τον προπονητικά «άγουρο» Καταλά, ο κόσμος μπορεί να αισθάνεται πιο αισιόδοξος για τις ικανότητες και τις βλέψεις της ομάδας του.
Όλα αυτά είναι ανεκτίμητης αξίας σε αυτό το διάστημα της σεζόν, καθώς προσφέρουν σημαντική πίστωση χρόνου, προκειμένου το σύνολο να δουλέψει απερίσπαστο και γίνει (ακόμη πιο) λειτουργικό. Είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι στο -8 από την κορυφή έπειτα από μόλις πέντε αγωνιστικές και εντελώς διαφορετικό να είσαι στο -1 έχοντας «πατήσει» τον πρωτοπόρο.
Ακόμη κι αν το 4-1 δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικό της εικόνας του αγώνα, ακόμη κι αν οι συγκυρίες ήταν με το μέρος της, η ΑΕΚ δικαιούται να αισθάνεται πως έκανε στην εντέλεια όσα έπρεπε να κάνει για να κερδίσει. Μεταξύ αυτών να στριμώξει τακτικά τον αντίπαλό της σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τον υποχρεώσει σε πρωτόγνωρα πολλά και αβίαστα λάθη και να ξεγυμνώσει -σε υπερθετικό βαθμό- όλες τις αδυναμίες του.
Δίχως το παραμικρό ψήγμα αμφιβολίας το θριαμβευτικό πέρασμα από το «Τσίρειο» είναι για τους «κιτρινοπράσινους» κάτι πολύ παραπάνω από μια (τεράστια) νίκη.
