Eίναι προφανές ότι έως τώρα, στο τέλος του δεύτερου κύκλου της σεζόν για τους τέσσερις «Ευρωπαίους», εκείνος που έχει ωφεληθεί περισσότερο είναι ο Παναθηναϊκός. Ισως μελλοντικά ο Ολυμπιακός (ο οποίος ήδη έχει πάρει αρκετά από Ελ Καμπί – Ποντένσε – Εσε) και ο ΠΑΟΚ (που ήδη παίρνει πράγματα από τον Μπάμπα Ράχμαν και περιμένει περισσότερα από Μεϊτέ, Οζντόεφ, Ντεσπόντοφ, Σαμάτα, Μάρκος Αντόνιο) να επωφεληθούν περισσότερο από τους νέους παίκτες τους.
Προς το παρόν, όμως, είναι ο Παναθηναϊκός η ομάδα που φαίνεται να αλλάζει φυσιογνωμία κυρίως λόγω της ενίσχυσής της στη μεσαία γραμμή και των περισσότερων αξιόλογων επιλογών που έχει πλέον στη διάθεσή του ο Γιοβάνοβιτς. Στην ΑΕΚ δεν νομίζω ότι οι νέοι θα κάνουν τη διαφορά. Θα βοηθήσουν, αλλά δεν θα κάνουν τη διαφορά. Ο Κάλενς δεν θα είναι «βασικός» στα σημαντικά ματς αν είναι υγιείς οι Βίντα – Μουκουντί. Ο Πόνσε δεν θα είναι βασικός αν είναι έτοιμος ο Λιβάι. Ο πολύ καλός Πιζάρο ακόμα προσπαθεί να προσαρμοστεί και ο σούπερ ταλαντούχος Ζίνι θα προσπαθεί να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στο πρωτάθλημα, καθώς έχει μείνει εκτός ευρωπαϊκής λίστας.
Τον έχουν βοηθήσει όλοι οι νέοι τον εφετινό Παναθηναϊκό, πλην του Ζέκα που έπαιξε 20 λεπτά και αποβλήθηκε και του Πάλμερ Μπράουν, ο οποίος τραυματίστηκε στο ματς με τον Αστέρα και... περιμένουμε να τον δούμε. Περισσότερα έχει πάρει από τον Τζούρισιτς που ήδη προσφέρει γκολ, ασίστ, φαντασία και... έναν καλύτερο Μπερνάρ και από τον Αράο, ο οποίος συμβάλλει καθοριστικά στην αλλαγή του στυλ παιχνιδιού συγκριτικά με τον Ρουμπέν Πέρεθ: πιο «ελαφρύς», πιο aggressive στα μαρκαρίσματά του, πιο γρήγορος... γενικώς, αλλά και στη λήψη αποφάσεων, πάρα πολύ σημαντικός πια στην «αναμόρφωση» του Παναθηναϊκού, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι τα κάνει όλα τέλεια, ότι δεν αφήνει κενούς χώρους στο transition, ότι δεν κάνει λάθη όταν πιεστεί συντονισμένα.
Σε δεύτερη κλίμακα κατατάσσονται ο Μλαντένοβιτς, ο Γεντβάι και ο Γερεμέγεφ! Ο Σέρβος έχει ήδη τέσσερις ασίστ και παρότι δεν είναι τόσο ταχύς με την μπάλα στα πόδια όσο ο Χουάνκαρ, δείχνει σ' αυτή τη φάση πιο «φρέσκος» από τον Ισπανό, εξίσου βοηθητικός στην ανάπτυξη επιθέσεων, πιο αξιόπιστος αμυντικά. Αυτή την περίοδο αξίζει τη θέση του «βασικού» και αυτό από μόνο του αρκεί για να καταδειχθεί η προσφορά του, καθώς ο ανταγωνιστής του είναι ένα από τα πιο κομβικά στελέχη της ενδεκάδας στα δυόμισι χρόνια του Γιοβάνοβιτς.
Ο Γεντβάι κλήθηκε να κολυμπήσει στα αχαρτογράφητα και πολύ βαθιά νερά πολύ νωρίς, όντας πλήρως ανέτοιμος (τραυματισμός Σένκεφελντ εναντίον της Ντνίπρο) και είναι πλέον ο παρτενέρ του Ολλανδού μετά την ατυχία του Μάγκνουσον. Πάρα πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια και στο «διάβασμα» των φάσεων, αλλά και πάρα πολύ αργός πολλές φορές, σίγουρα κατώτερος αμυντικά του Ισλανδού στόπερ. Για τον Γερεμέγεφ τι να πει κάποιος; Εμφανέστατη η τρομερή επαφή του με τα δίχτυα (δυο γκολ σε 40 λεπτά συμμετοχής), μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος σε ματς στα οποία ο Παναθηναϊκός θα υπερέχει, διότι εντός περιοχής έχει καταπληκτικό ένστικτο σκόρερ, αλλά εκτός αυτής δεν μπορεί να κάνει όσα ο Ιωαννίδης και ο Σπόραρ.
Εκείνος που έχει προσφέρει λιγότερο... γενικώς, αλλά και ειδικώς βάσει του βιογραφικού του και των χαρακτηριστικών του, είναι ο Τόνι Βιλένα. Οχι, δεν έχει... απογοητεύσει. Ισα – ίσα που έχει κάνει και τρία πολύ καλά ματς. Ομως ο Ολλανδός εμφανίζει προς το παρόν δύο προβλήματα: α) είναι παίκτης 45-50 λεπτών βάσει των απαιτήσεων που έχει ο Γιοβάνοβιτς από τους μέσους του β) δεν ανταποκρίνεται ανασταλτικά όπως θα ήθελε ο Ιβάν. Εξ ου και η αντικατάστασή του από τον Ανταμ Τσέριν στα τελευταία παιχνίδια. Μοιάζει περισσότερο με «8-10άρι» και λιγότερο με «6-8άρι», γι' αυτό και θα είναι δύσκολη η συνύπαρξή του με Τζούρισιτς ή Μπερνάρ στα πολύ «βαριά» ματς. Εκτός κι αν σταδιακά παρουσιάσει βελτιωμένο πρόσωπο στους τομείς όπου υστερεί. Δύσκολο, όχι όμως και απίθανο.
Πάντως, ενόψει της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου και δεδομένου ότι ο Παναθηναϊκός εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα συνεχίσει και το ευρωπαϊκό ταξίδι του (στο Europa ή στο Conference League) ας κρατήσουμε σε μια άκρη του μυαλού μας το ενδεχόμενο ανάγκης για δυο κινήσεις. Η μία προφανής. Στη θέση του στόπερ. Αν δεν καταφέρουν να πείσουν τον Γιοβάνοβιτς ο Γεντβάι και ο Πάλμερ Μπράουν ως προς τις αμιγώς αμυντικές τους ικανότητες (είναι αμφότεροι ικανοί με την μπάλα στα πόδια) ή αν συνεχιστούν οι τραυματισμοί: έως τώρα έχουν μείνει νοκ άουτ κατά διαστήματα και οι τρεις «ενεργοί» στόπερ, ενώ ο Μάγκνουσον υπέστη ρήξη χιαστού!
Η δεύτερη θέση, όχι και τόσο προφανής. Εξτρέμ. Πόσο προφανής, τώρα που είναι στα πιτς ο Αϊτόρ και κινείται σε ρηχά νερά ο Βέρμπιτς; Τόσο, όσο να παίζει ως βασικός εξτρέμ ο Μπερνάρ! Να περιμένουμε τον Αϊτόρ, αυτό είναι το κομβικό. Διότι ο «κανονικός» Αϊτόρ – όχι ο περυσινός υπερηχητικός, απλώς ο «κανονικός» - έχει περισσότερα γκολ-ασίστ και από τον Παλάσιος και από τον Μαντσίνι και από τον Βέρμπιτς και από τον Μπερνάρ. Για να δούμε τι θα δούμε...
* Για το ματς εναντίον του Ολυμπιακού έχουμε ακόμα αρκετές μέρες μπροστά μας για να τα πούμε αναλυτικά, αλλά κρατήστε ότι δεν είναι... απλώς ένα ντέρμπι πρώτου γύρου σ' ένα πρωτάθλημα όπου ο πρώτος θα αναδειχθεί στα play offs. Είναι πολύ πιο σημαντικό απ΄ότι (του) φαίνεται. Και για τους Ερυθρόλευκους και για τον Παναθηναϊκό. Για διαφορετικούς λόγους βεβαίως...
Πηγή: Gazzetta.gr
