Η Εμμανουέλα Κατζουράκη βίωσε από κοντά την τραγωδία των Τεμπών και 17 μήνες μετά κατάφερε να στεφθεί 5η Ολυμπιονίκης στην σκοποβολή…
Εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου βρισκόταν στο χειρότερο σημείο του κόσμου όλου. Την πιο λάθος στιγμή. Είχε επιλέξει -αν αγνοία της- να επιστρέψει στην Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Φαρμακευτική, με τον επιβατικό συρμό Intercity 62 (IC62), ο οποίος στις 23:21 θα συγκρουόταν μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503 που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Λάρισα.
«Είχε κατέβει στην Αθήνα για ραντεβού στο πλαίσιο της σκοποβολής και στον γυρισμό για να επιστρέψει στη σχολή της, αποφάσισε να πάρει τρένο», διηγείται η μητέρα της.
Η Εμμανουέλα βρισκόταν σε ένα από τα πίσω βαγόνια. Κάποιος καλός άγγελος την έκανε να βγάλει εισιτήριο σε ένα από τα τελευταία βαγόνια. Βγήκε σχεδόν αλώβητη από την αμαξοστοιχία, έχοντας τραυματιστεί ελαφρά στα πόδια και πιθανότατα ανεπανόρθωτα στην ψυχή της.
Λένε πως ένας τέτοιος ήχος δεν φεύγει ποτέ από τα αυτιά σου. Τέτοιες εικόνες χαράζονται τόσο βαθιά σε συνειδητό και ασυνείδητο, που δεν αποβάλλονται ποτέ όσο βαθιά κι αν θέλεις να τις θάψεις.
Ωστόσο, πρέπει να συνεχίσεις. Όχι μόνο για σένα, ακόμα και για αυτούς που «έφυγαν», τόσο άδικα εκείνο το βράδυ.
Η 23χρονη Χανιώτισσα συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπά. Πιθανώς, η σκοποβολή να είναι και μία μορφή εκτόνωσης, αποσυμπίεσης, αποφόρτισης. Ένα μήνα πριν την τραγωδία των Τεμπών είχε κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Σκοποβολής που είχε διεξαχθεί στο Μαρόκο, το μέλλον έμοιαζε φωτεινό, λαμπρό, γεμάτο αισιοδοξία.
Πολλοί από τους επιζήσαντες αυτής της τραγωδίας ζουν και σήμερα με ένα ερωτηματικό να τρώει καθημερινά: «Γιατί; Γιατί αυτοί και όχι εγώ»;
Δεν υπάρχει καμία απάντηση. Απλώς, μαθαίνεις να συμβιώνεις κάθε μέρα με αυτό: «δεν θέλω να είμαι αγενής, δεν μπορώ να απαντήσω αυτή τη στιγμή. Είμαι καλά, πολύ καλύτερα από άλλους πιο άτυχους. Αν θέλετε να βοηθήσετε, παρακαλώ δώστε αίμα για τους τραυματίες του ατυχήματος», ήταν μία από τις πρώτες της δημόσιες αναρτήσεις στα social media, όταν κατάφερε να μαζέψει τα κομμάτια της.
Της πήρε καιρό να το ξεπεράσει -αν μπορεί να πει κάποιος ότι μπορείς να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο: «Δεν μιλάει καθόλου, επέλεξε να μείνει σιωπηλή, το περνάει μόνη της. Δεν μπορούμε να την πιέσουμε», είχε δηλώσει σε συνέντευξη του, ο προπονητής της Γιώργος Σαλαβαντάκης.
Η Εμμανουέλα Κατζουράκη δεν χρειαζόταν ένα μετάλλιο για να φανεί αν είναι νικήτρια ή όχι. Το μετάλλιο της το έχει απονείμει ήδη η ίδια η ζωή.
Με πολύ κόπο έβαλε σταδιακά την ζωή της σε μία τάξη και έφτασε ως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, με έναν και μόνο στόχο. Να χαμογελάσει ξανά.
Με το ασύλληπτο 25/25 βολές, πέρασε πρώτη στον τελικό του σκιτ γυναικών, όπου τελικά με 23 στις 30 βολές κατέκτησε την 5η θέση, μία τρομερή επιτυχία για κάποιον που συμμετέχει για πρώτη φορά σε τέτοιους αγώνες, έχοντας πίσω του μία τόσο ανηφορική διαδρομή.
Ένα ολυμπιακό μετάλλιο είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, εξωπραγματικά δύσκολο. Μοιάζει με παιχνιδάκι, όμως, αν έχεις καταφέρει να βγεις αλώβητος από κάτι τέτοιο -ποιος να σου πει τι;
Πηγή: sdna.gr
