Η αλήθεια είναι ότι όταν σου μιλάνε για τον Μπέκαμ και την ποδοσφαιρική του καριέρα, το μυαλό σου δεν πάει εύκολα σε όσα πέτυχε και τις επιλογές που έκανε, αλλά περισσότερο στις διαφημίσεις που έκανε ως ένα brand παγκόσμιας εμβέλειας.
Η πραγματικότητα φαίνεται να βρίσκεται κάπου στην μέση για ένα παίκτη που αγωνίστηκε στην καριέρα του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Ρεάλ Μαδρίτης στις καλύτερες τους περιόδους ως ομάδες.
Η ιστορία ξεκινάει από την παιδική ηλικία του Άγγλου, στην οποία δεν ήταν και τόσο… παιδική λόγω της πίεσης του πατέρα του. Η αγάπη του ιδίου για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε μετατραπεί για στόχο ζωής ο γιός του να αγωνιστεί εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι η πίεση είχε αποτέλεσμα, καθώς το όνειρο του πατέρα να δει τον γιο στα κόκκινα επιτεύχθηκε. Πάντα όμως αυτά τα όνειρα συνήθως έχουν και ένα αντίκτυπο. Για τον Μπέκαμ το να μην ζήσει όπως άλλοι την παιδική ηλικία, ζώντας όμως κάθε λεπτό από το όνειρο του να αγωνιστεί στην Γιουνάιτεντ. Γιατί στην ζωή κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.
Η αρχή στην ομάδα ήταν δύσκολη όπως ήταν λογικό λόγω των μεγάλων προσωπικοτήτων που υπήρχαν σε αυτήν, παρ’ όλα αυτά ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον προσπαθούσε πάντοτε να περάσει ένα κλίμα οικογενειακό και ενότητας, μέσα και από το αυστηρό του ύφος.
Έχουν άλλωστε γραφτεί πάρα πολλά άρθρα και βιβλία για την προσωπικότητα του, για να μπούμε στην διαδικασία να την αναλύσουμε. Ήταν γενικά ένας προπονητής που δεν σήκωνε μύγα στον σπαθί του. Πόσο μάλλον μια «μύγα» όπως ήταν η Βικτώρια, την οποία θεωρούσε ως ένα εμπόδιο στην καριέρα του Μπέκαμ να εξελιχθεί ως ποδοσφαιριστής.
Όταν είδε ότι ο τρόπος του να επιβληθεί δεν ήταν αρκετός για να φέρει τον Άγγλο σούπερσταρ στα συγκαλά του με αποκορύφωση την επική πλέον ιστορία με το παπούτσι, αποφασίστηκε η πώληση του.
Πριν όμως φτάσει σε αυτό το σημείο προηγήθηκαν άλλα τόσα. Όπως το ότι ο Μπέκαμ δέχτηκε κόκκινη κάρτα στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου με αντίπαλο την Αργεντινή, σε μια φάση που χτύπησε εκτός φάσης τον Σιμεόνε.
Μια ενέργεια που οι Άγγλοι οπαδοί θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να του συγχωρέσουν. Σε κάθε γήπεδο που επισκεπτόταν για να αγωνιστεί άκουγε τα εξ’ αμάξης, με αποκορύφωμα τα συνθήματα που ξεκίνησαν να ακούγονται και για τη γυναίκα του.
Όπως μάλιστα αναφέρονται οι Νέβιλ και Φέρτιναντ, ο Ντέβιντ Μπέκαμ εκείνη την περίοδο πέρασε από ένα στάδιο κατάθλιψης, σε μια φάση που δεν υπήρχαν ειδικοί γύρω από την ψυχική υγεία. Και ό,τι πέρασε, το πέρασε εντελώς μόνος.
Όπως φάνηκε και παρά το πόσο δύσκολη ήταν σαν εμπειρία όλο αυτό, ο Άγγλος σούπερσταρ φάνηκε να «ωριμάζει» και από αγόρι να μετατρέπεται σε άντρας όπως υπογραμμίζει ο πατέρας του.
Από εκεί και πέρα μπήκε στις καρδιές των φίλων της Γιουνάιτεντ και κάθε της παιχνίδι ήταν γιορτή, με τον Μπέκαμ είτε να σκοράρει είτε και να δημιουργεί. Όσο κράτησε ήταν υπέροχο. Για όλους. Δεν κράτησε όμως όσο θα περίμενε κανείς, πόσο μάλλον ο Μπέκαμ…
Ένα όνειρο, το οποίο όσο όμορφα ξεκίνησε με βίντεο από παλιές κασέτε να δείχνουν τον ίδιο με την φανέλα της Γιουνάιτεντ άλλο τόσο άσχημα ολοκληρώθηκε. Ό,τι αγαπάς άλλωστε λένε, είναι αυτό που σε πληγώνει περισσότερο. Έτσι έγινε και με τον Μπέκαμ, με την διοίκηση σε συνεννόηση και απόφαση σίγουρα της τεχνικής ηγεσίας (Φέργκιουσον και Κεϊρόζ) να αποφασίζουν την πώληση του.
Μέχρι και σήμερα, ο Μπέκαμ όταν θυμάται το συγκεκριμένο συμβάν, το αναπολεί με δάκρυα στα μάτια. Ένιωθε ότι μπορούσε να δώσει περισσότερα στην ομάδα που αγάπησε από παιδί όσο καμιά άλλη. Το ποδόσφαιρο όμως πολλές φορές δεν είναι τόσο συναισθηματικό όσο οι άνθρωποί.
Αντιθέτως είναι αμείλικτό και αμιγώς επαγγελματικό.
Από την Αγγλική ομάδα και τον τίτλο του 1999 που θα παραμείνει για πάντα χαραγμένος στο μυαλό των φίλων της Γιουνάιτεντ στους «Γκαλάκτικος» της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ρονάλντο, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος, Ζιντάν, Ραούλ, Σαλγκάδο είναι μερικά από τα ονόματα που αγωνίζονταν στην Ρεάλ Μαδρίτης εκείνη την περίοδο.
Του πήρε λίγο χρόνο να προσαρμοστεί, αλλά η βοήθεια των Σαλγκάδο, Ρονάλντο και Ρομπέρτο Κάρλος σύντομα τον έκαναν να νιώσει ένας από αυτούς. Αυτό βέβαια δεν φάνηκε να ισχύει στον ίδιο βαθμό και με την Βικτώρια, η οποία (όπως φαίνεται μέσα και από τα δικά της λεγόμενα) ποτέ δεν συμπάθησε την Ισπανία, ούτε ένιωσε το ίδιο άνετα όπως στην Αγγλία ή τις ΗΠΑ.
Και κάπως έτσι θα λέγαμε ήρθε και η μετακόμιση στο Λος Άντζελες και τις ΗΠΑ.
Με τον Μπέκαμ να βάζει την οικογένεια πάνω από την καριέρα του και τις φιλοδοξίες του. Δεν λέμε ότι αυτό είναι πάντα κακό, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς η ποδοσφαιρική καριέρα διαρκεί μόνο για συγκεκριμένα χρόνια και η κάθε λανθασμένη επιλογή, «πληρώνεται» αφού κάποιος ποδοσφαιριστής «κρεμάσει» τα παπούτσια του.
Αν διαβάσουμε καλά πίσω από τις λέξεις των όσων ανέφερε ο Μπέκαμ, μάλλον θα μετανιώνει που ενώ θα μπορούσε να δώσει κι’ άλλα αγωνιζόμενος με την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, επέλεξε τελικά να αγωνιστεί σε μια ομάδα των ΗΠΑ που το επίπεδο της ήταν τρίτης με τέταρτης κατηγορίας Αγγλίας.
Στο τέλος της ημέρας άλλωστε είμαστε οι επιλογές μας και αυτό είναι που μας καθορίζει. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και καλό είναι οι επιλογές μας όταν παίρνονται, να έχουν και την ανάλογη σοφία.
Ακόμη κι’ αν οι επιπτώσεις δεν είναι άμεσες. Αργά ή γρήγορα και με το πλήρωμα του χρόνου, έρχεται ο χρόνος που όλοι μας πληρώνουμε τις συνέπεια των πράξεων μας…
