Μια κλοτσιά στα αχαμνά της UEFA και του FFP

Πέντε μήνες μετά την απόφαση της UEFA για διετή αποκλεισμό της Μάντσεστερ Σίτι από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (αρχής γενομένης από την περίοδο 2020/21) το CAS έκανε δεκτή την έφεση του αγγλικού συλλόγου και ήρε την ποινή του.

Οι «πολίτες» δεν αθωώθηκαν, επειδή οι εναντίον τους καταγγελίες (για σοβαρές παραβιάσεις του Financial Fair Play) αποδείχθηκαν αβάσιμες. Η Σίτι απαλλάχθηκε των κατηγοριών, επειδή οι τελευταίες είχαν παραγραφεί.

Ο νομικός «στρατός» της Σίτι δεν χρειάστηκε κάτι νομικά εξεζητημένο ή αμφιλεγόμενο, το ίδιο το εγχειρίδιο του FFP ορίζει πως ο όποιος έλεγχος μπορεί να εκτείνεται το πολύ στην περασμένη πενταετία.

Η UEFA ανακοίνωσε ποινή για παραβιάσεις το χρονικό διάστημα 2012-16, ωστόσο η πιο βασική κατηγορία αφορούσε την περίοδο 2015/16 (σ.σ. χορηγία 67,5 εκατομμυρίων λιρών, εκ των οποίων αποδείχθηκε πως μόνο τα οκτώ προήλθαν από την Έτιχαντ, τα υπόλοιπα κατευθείαν από το Άμπου Ντάμπι). Το CAS αποδέχθηκε τη θέση της Σίτι πως αυτή αφορούσε το οικονομικό έτος 2015 και η υπόθεση κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων.

Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πόσο ελλιπής ήταν η προετοιμασία της UEFA, η οποία δεν «έδεσε» την υπόθεση από όλες τις πλευρές και υποτίμησε το πόσο περίπλοκο είναι να αποδείξεις πως συγκεκριμένες πληρωμές είναι ξεκάθαρα παράνομες.

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα μνημειώδες αυτογκόλ της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, η οποία βλέπει το κύρος της να τσαλακώνεται περαιτέρω (μετά από ακόμη μια ήττα στη σύγκρουση με τα πραγματικά μεγάλα και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα στο χώρο του ποδοσφαίρου), το δε FFP να χαρακτηρίζεται πανταχόθεν ως «τελειωμένο» στην υπάρχουσα μορφή του.

Είναι αυταπόδεικτο πως η (κάθε) Σίτι της περασμένης 20ετίας οφείλει την αγωνιστική εκτόξευσή της στην υπέρογκη ροή εμβασμάτων στο ταμείο της από επενδυτές-χορηγούς. Αν λείψουν αυτά τα εμβάσματα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται ούτε στις πρότερες επιτυχίες ούτε στην προοπτική της (κάθε) Σίτι, ο σύλλογος θα χρεοκοπήσει εν μια νυκτί -ακριβώς αυτό που επιχειρεί να αποτρέψει το FFP.

Υπό αυτό το πρίσμα και σε εποχές, στις οποίες το ποδόσφαιρο παλεύει για την αξιοπιστία του και κατά της (υπερ)εμπορευματοποίησής του, η απόφαση του CAS ισοδυναμεί με φάρσα που συνοδεύεται από σημαντικές συνέπειες. Η απαλλαγή των παρανομούντων δείχνει πόσο περιορισμένες είναι οι νομικές δυνατότητες της UEFA και ανοίγει την όρεξη σε επίδοξους μιμητές. Η απόφαση του CAS θεμελιώνει στην κοινή συνείδηση την πεποίθηση πως ένας σύλλογος, που σχεδόν ανήκει σ’ ένα κράτος και στηρίζεται από τα επιχειρηματικά του συμφέροντα, δεν μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο.

Σε νομικό επίπεδο το πόρισμα του CAS μπορεί να είναι ορθό, ωστόσο μένει η πικρή γεύση πως κάποιος που καταπάτησε τους κανόνες τη γλίτωσε, επειδή οι αποδείξεις προσκομίστηκαν ετεροχρονισμένα. Εμμέσως πρόκειται για μια επιβράβευση όλων των καπάτσων λογιστών.

Η δε ατάκα του Πεπ Γκουαρδιόλα, που προφανώς εκφράζει το κοινό αίσθημα όλης της διοικητικής πυραμίδας στο σύλλογο, ότι άπαντες οφείλουν πλέον να απολογηθούν στην «καθαρή» Μάντσεστερ Σίτι, είναι μια κλοτσιά στα αχαμνά της UEFA, του FFP και όλων των οικονομικά υγιώς και νομίμως λειτουργούντων συλλόγων. Πιο ισχυρή, πιο τεχνική και πιο αποτελεσματική ακόμη και από την καλύτερη του Κέβιν ντε Μπράινε…

Ροη ειδησεων
Κλεισιμο