Εν μέσω παγκόσμιας αβεβαιότητας για τη διάρκεια της ύπαρξης και των συνεπειών της πανδημίας, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο υπάρχουν συγκεκριμένες βεβαιότητες και αδιαμφισβήτητα δεδομένα.
Τα κορυφαία πρωταθλήματα και οι κορυφαίοι σύλλογοι στην Ευρώπη δεν είναι το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Οι δικές τους (μεγαλύτερες) αντοχές στην οικονομική κρίση του κορωνοϊού δεν είναι το μέτρο σύγκρισης. Είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Με τη δράση να έχει ανασταλεί εδώ και σχεδόν ένα μήνα, δίχως την παραμικρή ασφαλή πρόβλεψη για το αν και πότε θα συνεχιστεί η σεζόν, αλλά με δεδομένο ότι σε αυτήν την περίπτωση τα γήπεδα θα είναι άδεια, η συντριπτική πλειονότητα των ομάδων αδυνατεί να είναι συνεπής στις πληρωμές συμβολαίων.
Και ακριβώς γι’ αυτό, το οικονομικό δηλαδή, προκρίνει την οριστική διακοπή που δημιουργεί τετελεσμένα από την αμφίβολη (και υπό δυσμενείς οικονομικούς όρους) επιστροφή στη δράση. Αν είχε βρει έναν εύσχημο τρόπο να το επικοινωνήσει και να το αιτιολογήσει πειστικά στον κόσμο, θα το είχε κάνει, αλλά (τόσο) εύκολες λύσεις σε (τόσο) δύσκολες εποχές σπανίζουν.
Η UEFA αλλάζει σαν τα πουκάμισα τις ημερομηνίες επανέναρξης και ολοκλήρωσης της σεζόν και -αντί να έχει πείσει ότι ενδιαφέρεται να κριθούν τα πάντα στο γήπεδο (όπως είναι η επιδίωξή της)- δεν έχει αφήσει το παραμικρό ψήγμα αμφιβολίας ότι ύψιστο κίνητρό της είναι το οικονομικό.
Αυτό, άλλωστε, την ώθησε στην κούφια απειλή πως θα εξετάσει το δικαίωμα συμμετοχής στις διοργανώσεις της των ομάδων του Βελγίου ή όποιας άλλης χώρας αποφασίσει την οριστική διακοπή της σεζόν. Κούφια, διότι εν πρώτοις, σε λίγες εβδομάδες οι εξελίξεις και η πραγματικότητα ίσως υποχρεώσουν την ίδια να λάβει τη συγκεκριμένη απόφαση εξ ονόματος όλων των ομοσπονδιών-μελών της.
Και δεύτερον, διότι αν κι άλλες χώρες βαδίσουν στα χνάρια του Βελγίου, θα ψάχνει να βρει ομάδες από 20-30 χώρες (και αν…) για τις διοργανώσεις της περιόδου 2020/21. Τι θα κάνει σε αυτή την περίπτωση; Θα αυξήσει των αριθμό των ομάδων από τις άλλες χώρες ή θα μειώσει τον αριθμό των αγώνων (άρα και των εσόδων της);
Σε μια βαριά βιομηχανία θεάματος, όπως αναμφισβήτητα είναι το ποδόσφαιρο της εποχής μας, ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά η UEFA ζητεί το πρώτο (χρόνο) δίχως να δίνει το δεύτερο (χρήμα). Αν επιθυμεί πραγματικά να πειθαρχήσουν τα μέλη της στις οδηγίες της (υπομονή κι αναμονή), τότε -αντί για απειλές- οφείλει να μοιράσει χρήμα. Και μάλιστα στοχευμένα.
Όχι στους συλλόγους-κολοσσούς με τους τζίρους πέριξ των ορίων του ενός δισεκατομμυρίου, αλλά στους μικρομεσαίους, αυτούς που απασχολούν τους χαμηλόμισθους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης, αν «παγώσουν» οι πληρωμές ή μειωθούν άνω του 50% οι μηνιαίες απολαβές τους. Αυτοί άλλωστε είναι και η συντριπτική πλειονότητα, η βάση της πυραμίδας.
Η εύρεση χρυσής τομής στις διαπραγματεύσεις των συλλόγων με τους παίκτες (και τις ενώσεις τους) είναι το ευκταίο, αλλά όχι και το πιο πιθανό σενάριο. Για την προστασία και των μεν και των δε, η UEFA οφείλει ν’ ανοίξει την κάνουλα. Σε διαφορετική περίπτωση θα λειτουργεί ακριβώς όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία -σε ακόμη μια κρίση- κυριαρχεί η απροθυμία (ή αδιαφορία) των εχόντων να συνδράμουν τους μη έχοντες. Και το no-politica-μότο της θα έχει πάει περίπατο. Μια και καλή.
