Για να κρατήσει το μηδέν και να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε στο «Βικελίδης», χρειαζόταν τον τερματοφύλακά της σε καλή μέρα. Τον είχε, αφού ο Βοζίνια σταμάτησε όποια μπάλα πήγαινε προς την εστία του, είτε εύκολη είτε δύσκολη. Χρειαζόταν μαζί και χείρα βοηθείας από τη Θεά Τύχη. Την είχε σε τρεις περιπτώσεις, στα δύο δοκάρια και στο τετ-α-τετ του Ιντέγε στο 5’, ο οποίος αν ευστοχούσε θα άλλαζε εξ αρχής τα δεδομένα. Ταυτόχρονα, η ΑΕΛ χρειαζόταν και σωστή τακτική προσέγγιση στο ματς. Και την είχε κι αυτήν, ό,τι και να λένε οι άνθρωποι του Άρη, ο κόσμος του κι ο Τύπος της Ελλάδας.
Σύμφωνοι, τον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΛ ελκυστικό δεν τον λες, οι καθυστερήσεις των παικτών της φυσιολογικά δεν άρεσαν τους αντιπάλους κι ήταν λογικό να φέρουν κι αντιδράσεις. Εντούτοις, απ’ αυτό μέχρι όλα εκείνα που γράφτηκαν κι ειπώθηκαν (χώρια η υποτίμηση με τις υπερφίαλες τοποθετήσεις σιγουριάς για πρόκριση στον επαναληπτικό) υπάρχει μεγάλη απόσταση. H χολή που έσταξε ήταν πολλή κι οι φράσεις του στιλ «δύσμοιρη τακτική» κι οι δηλώσεις του τύπου «η χειρότερη ομάδα που πέρασε ποτέ από το Χαριλάου», είναι δύο μόνο μικρά παραδείγματα.
Ας βροντάνε όσο θέλουν στην πόρτα του… κουφού Κέρκεζ, ωστόσο. Τα λόγια τα καλά τι να τα κάνεις άμα δεν εξαργυρώνονται με την επιτυχία μιας πρόκρισης και τα ευρώ της UEFA (τα οποία παρεμπιπτόντως τόσο μεγάλη έχει ανάγκη το γαλαζοκίτρινο ταμείο); Το ζητούμενο αυτό είναι κι ο κόουτς της ΑΕΛ, το «αφεντικό» όπως τον είπε ο Ντόσα την παραμονή του αγώνα, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις αρετές και τις αδυναμίες τόσο των δικών του, όσο και των αντιπάλων, προσέγγισε το παιχνίδι όπως πιστεύει ότι ταίριαζε καλύτερα στην ομάδα του.
Ανάγκη για βελτίωση στο κομμάτι της ανάπτυξης και της δημιουργίας σαφώς κι υπάρχει, αφού πέραν του… αδίστακτου να οπλίσει το πόδι του ανεξαρτήτως απόστασης Γκαζαριάν, κανείς άλλος δεν απείλησε το τέρμα του Κουέστα. Το να δοκιμάσει, όμως, κάτι άλλο στον επαναληπτικό θα είναι από έκπληξη μέχρι και λάθος, ανεξαρτήτως του πού θα τον βγάλει η προσέγγιση αυτή, είτε η αποκλειστεί είτε περάσει, είτε φάει είτε βάλει τρία κομμάτια. Κι ας λένε ό,τι θένε μετά στη Θεσσαλονίκη. Σάμπως και το «πειρατικό» του ‘04 ή η Πορτογαλία (του σούπερ επιτυχημένου στην Ελλάδα σε επίπεδο Εθνικής ομάδας, αλλά και συλλογικά, Φερνάντο Σάντος) του ‘16 έκαναν τα πλήθη να παρανοήσουν με την μπαλάρα που έβλεπαν;
Tην πορεία των κυπριακών ομάδων στις κορυφαίες ευρωπαϊκές οργανώσεις στηρίζει η Cablenet
