Περασμένα, έστω και σχετικά, είναι, αν και σίγουρα δεν κλαίνε όταν τα διηγούνται οι άνθρωποι κι οι υποστηρικτές της. Τα μεγαλεία που ζούσε για δεκαετίες ολόκληρες, ωστόσο, δεν είναι ανάλογα μ’ αυτά που είχε συνηθίσει τον εαυτό της και τους φίλους της πριν μπούμε στη νέα χιλιετία. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι οι τίτλοι την έχουν «εγκαταλείψει» εδώ κι έξι χρόνια και παρά τη σαφώς μειωμένη συχνότητα με την οποία γιορτάζει πια, η Αούστρια Βιέννης παραμένει πολυνίκης άμα βάλουμε στη σούμα όλους τους εγχώριους τίτλους της Αυστρίας.
Έχουμε και λέμε. Δύο πρωταθλήματα τη δεκαετία του ‘20, άλλα τόσα τη δεκαετία του ‘40 κι ένα ακόμα αυτήν του ‘50. Απ’ εκείνο το σημείο και μέχρι το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, κυριαρχία. Από την περίοδο 1960-61 ως το 1993, η αντίπαλος του Απόλλωνα στον τρίτο προκριματικό του Γιουρόπα Λιγκ έπαιρνε αναλογικά ένα πρωτάθλημα ανά δύο σεζόν, με 16 κατακτήσεις σε 32 χρόνια.
Μέσα στη νέα χιλιετία πανηγύρισε μόλις τρεις φορές με αποτέλεσμα η σούμα να βγάζει 24 πρωταθλήματα, τα οποία άμα προστεθούν στα 27 κύπελλα και τα έξι Σούπερ Καπ (τρόπαια που κατέκτησε περισσότερες φορές από κάθε άλλη ομάδα της χώρας της) βγάζουν ένα σύνολο 57 εγχώριων τίτλων, περισσότερων από κάθε άλλη ομάδα της Αυστρίας συμπεριλαμβανομένης και της συμπολίτισσας Ραπίντ, που αν και πήρε 32 φορές το πρωτάθλημα, το παλμαρές της περιλαμβάνει 49 τρόπαια συνολικά. Όλα αυτά κι ας έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα εδώ κι έξι χρόνια (τελευταίο της το 2013), κι ας αγνοεί την κατάκτηση ενός κυπέλλου για μια δεκαετία (από το 2009), κι ας μην έχει συμβιβαστεί έστω μ’ ένα Σούπερ Καπ ακόμα παραπάνω (από το 2004).
Tην πορεία των κυπριακών ομάδων στις κορυφαίες ευρωπαϊκές οργανώσεις στηρίζει η Cablenet
