Η πρόκριση του ΑΠΟΕΛ στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ, ήρθε με πάρα πολύ δυσκολία. Δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες. Αυτή τη φορά μίλησε η εμπειρία που απέκτησε η ομάδα από τις διαδοχικές παρουσίες στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, αλλά και το βάρος της φανέλας.
Τα προηγούμενα χρόνια ο ΑΠΟΕΛ ξεκινούσε καλά, κέρδιζε στην πρεμιέρα, μάζευε τους βαθμούς από την αρχή και όσο περνούσαν οι αγωνιστικές αύξανε τις πιθανότητες πρόκρισης. Και στις δυο περιπτώσεις κατέκτησαν την 1η θέση, τόσο την περίοδο 2011/12, όσο και την αντίστοιχη του 2016/17, αλλά και πήραν περισσότερους βαθμούς. Την πρώτη φορά 9, τη δεύτερη 12 και φέτος 7, ωστόσο εκκρεμεί ο αγώνας με τη Σεβίλλη.
Φέτος, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, παρά το γεγονός ότι η ομάδα της Λευκωσίας είχε να αντιμετωπίσει πιο βατούς αντιπάλους και θεωρητικά ήταν το φαβορί για πρόκριση, πίσω από τη Σεβίλλη.
Οι γαλαζοκίτρινοι ξεκίνησαν με ήττα σοκ από τη Ντουντελάνζ με 3-4, ακολούθησε η αναμενόμενη ήττα από τη Σεβίλλη και πλέον το φάντασμα του αποκλεισμού περιπλανιόταν πάνω από τον Αρχάγγελο.
Η πίεση ήταν δεδομένη, όπως και η δυσκολία που υπήρχε με δεδομένο ότι η ομάδα βρισκόταν καθηλωμένη στην τελευταία θέση και πήγαινε στο Αζερμπαϊτζάν να παίξει τον πρώτο από τους τρεις τελικούς. Αρκούσε και η ισοπαλία, την οποία πήρε, όμως, τίποτα επί της ουσίας δεν άλλαξε. Οι παίχτες του Ντολ ήθελαν πλέον νίκες, για την ακρίβεια δυο για να ελπίζουν. Η πρώτη ήρθε με δραματικό τρόπο και με ανατροπή επί της Καραμπάχ με 2-1, αποτέλεσμα που ανέβασε τον ΑΠΟΕΛ στη 2η θέση.
Ωστόσο τίποτα δεν είχε ξεκαθαρίσει, έπρεπε να ξεπλυθεί η ντροπή, όπως ανέφερε πολύ σωστά ο Γιώργος Μερκής και την ίδια ώρα η Σεβίλλη να συνεχίσει την αλάνθαστη πορεία της. Πήγε στο Λουξεμβούργο χωρίς να γνωρίζει αν θα αγωνιστεί. Τελικά έπαιξε στο… χωράφι του εθνικού σταδίου και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, κέρδισε με 2-0. Ήρθε και το δώρο από την ομάδα της Ανδαλουσίας και βρήκε τους γαλαζοκίτρινους στα… ουράνια.
