Ακόμη κι εν τη απουσία των Γέφτοβιτς και Βιντιγκάλ, τους οποίους ο ΑΠΟΕΛ (του Κόρε Ίνγκεμπριγκτσεν) άφησε εκτός λίστας για τις νοκ άουτ φάσεις του Τσάμπιονς Λιγκ, η στελέχωση της αριστερής πλευράς στον εντός έδρας αγώνα με τη Βασιλεία με τους Μιχαΐλοβιτς και Μάτιτς ήταν μια απόφαση-επιλογή που αποδείχθηκε ό,τι εξ αρχής φαινόταν: ένα (μνημειώδες) αυτογκόλ.
Η έκπληξη, ο αιφνιδιασμός των Ελβετών ήταν (κατά πολύ) μικρότερος από τον αποσυντονισμό του ίδιου του ΑΠΟΕΛ, ο οποίος εμφανίστηκε δυσλειτουργικός όσο σε κανένα προηγούμενο παιχνίδι του σε νοκ άουτ φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η πιο βαριά ήττα του συλλόγου σε αυτό το επίπεδο ήρθε νομοτελειακά -και πολύ πιο εύκολα και δίκαια απ’ ό,τι και το 0-3 από τη Ρεάλ Μαδρίτης στον εντός έδρας προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2012.
Ο Μαρσέλ Κόλερ ταξίδεψε στην Κύπρο έχοντας στη διάθεσή του μόλις έναν καθαρόαιμο εξτρέμ, τον αρχηγό Βαλεντίν Στόκερ, και κάλυψε την κενή θέση αρχικά μ’ έναν αριστερό μπακ (τον Πετρέτα, που άνοιξε το σκορ) κι ακολούθως μ’ έναν επιθετικό (Πουλουλού).
Ακόμη και χωρίς τον τραυματία Εφραίμ, ο ΑΠΟΕΛ είχε δύο λύσεις για το αριστερό άκρο της άμυνας (Ιωάννου, Γουίλερ) και τέσσερις για το αντίστοιχο της μεσοεπιθετικής γραμμής (Γιάκολις, Μακρής, Γουίλερ, Πάβλοβιτς), αλλά επέλεξε να πορευτεί με το δίδυμο των Μιχαΐλοβιτς-Μάτιτς.
Αποτέλεσμα; Ο μεν Βούρος, που ελάχιστα έχει αγωνιστεί στη σεζόν ως δεξιός μπακ, έχασε τον Πετρέτα στη φάση του 1-0, ο δε Μάτιτς ήταν ωσεί παρών στον αγωνιστικό χώρο, αφού πάνω στη γραμμή ούτε ήξερε ούτε μπορούσε να παίξει, ενώ όποτε συνέκλινε «έπεφτε» πάνω στους Άλεφ, Γένσεν και ντε Βινσέντι αποσυντονίζοντάς τους.
Τούτων δοθέντων η εκ διαμέτρου αντίθετη δυναμική των αντιπάλων πριν το παιχνίδι (ευφορία και αισιοδοξία στον ΑΠΟΕΛ μετά την αλλαγή προπονητή και το 4-1 επί του Απόλλωνα, κατήφεια και προβληματισμός στη Βασιλεία μετά την τέταρτη ήττα στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές και την αμφισβήτηση του προπονητή) γύρισε μπούμερανγκ εντός των τεσσάρων γραμμών.
