Για να αντιληφθούμε τι ακριβώς ήταν αυτό το παιχνίδι εναντίον της Μίλαν γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό, πρέπει να θυμίσουμε ότι το τελευταίο επίσημο ματς του Τριφυλλιού σε ευρωπαϊκή διοργάνωση έγινε στο «Σαν Μαμές» του Μπιλμπάο πριν από τέσσερα χρόνια. Play offs του Europa League, αφού οι Πράσινοι του Μαρίνου Ουζουνίδη είχαν αποκλείσει την Γκαμπάλα με δύο νίκες (2-1 και 1-0). Διαδικαστικού χαρακτήρα ρεβάνς εναντίον της Αθλέτικ, η οποία ουσιαστικά είχε εξασφαλίσει την πρόκρισή της από το πρώτο ματς της Λεωφόρου, όπου είχε κάνει τη φοβερή ανατροπή (2-3 από 2-0) με σημαιοφόρο του καταπληκτικό Αντούριθ.
Τέσσερα χρόνια ο Παναθηναϊκός συναντά ξένους αντιπάλους μόνο στην περίοδο της προετοιμασίας! Η ελληνική ομάδα με τις σημαντικότερες επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο για πρώτη φορά στην ιστορία της μένει για τέσσερις σερί σεζόν εκτός Ευρώπης, έχει ήδη χάσει προ πολλού το προφίλ του Ελληνα πρεσβευτή στην Ευρώπη (εικόνα την οποία διατηρούσε με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, αλλά έχασε από τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη). Χρόνο με το χρόνο χάνει και την όποια «επαφή» είχαν οι παίκτες του με top επιπέδου ποδοσφαιριστές.
Εγινε «ξένος» με τους ξένους top επιπέδου
Από εκείνον τον Παναθηναϊκό που είχε αντιμετωπίσει μια πολύ καλή (αλλά όχι top) ομάδα της La Liga (με Λαπόρτ, Μπενιάτ, Σουσαέτα, Αντούριθ, Μουνιαϊν και τον πιτσιρικά τότε Ινιάκι Γουίλιαμς) έχουν... απομείνει μόνο δύο παίκτες. Ο Δημήτρης Κουρμπέλης και ο νεαρός τότε, Τάσος Χατζηγιοβάνης. Δηλαδή οι δυο εν ενεργεία παίκτες με τις περισσότερες συμμετοχές στο κλαμπ. Από τους υπόλοιπους, τους ξένους, ασφαλώς υπάρχουν ορισμένοι με «ευρωπαϊκές» παραστάσεις. Πριν από πολλά χρόνια και στα... νιάτα τους, όχι με το Τριφύλλι. Ολο «αυτό» που συνάντησε ο Παναθηναϊκός στην Τεργέστη, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Ζιρού, ο Τεό Ερναντές, ο Ρέμπιτς, ο Τονάλι, ακόμα και το κοινό στις εξέδρες μετά από πολύ – πολύ καιρό σε παιχνίδι εναντίον συλλόγου τέτοιου βεληνεκούς, ήταν «ξένο» προς τον σημερινό Παναθηναϊκό. Αυτή είναι η θλιβερή για τον σύλλογο αλήθεια.
«Ξένο», με την έννοια του «καινούριου», ήταν και το σύνολο των απαιτήσεων στις οποίες κλήθηκε να ανταποκριθεί ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς. Και η αλήθεια είναι πως το τελικό 2-1 εξωραϊζει την εικόνα του κατά τη διάρκεια του 90λεπτου, η οποία, ωστόσο, για το επίπεδο αυτού του ρόστερ και αυτού του συνόλου, εναντίον της δευτεραθλήτριας Ιταλίας, από την οποία απουσίαζαν μόνο ο Ζλάταν και ο Κεσιέ, δεν ήταν κακή!
Αξιοπρεπής ναι, ανταγωνιστικός όχι
Nαι, ο Ζιρού έκανε πάρτι. Πήρε τέσσερις φορές τη μπάλα εντός περιοχής και τελείωσε το ματς με δυο γκολ – ένα δοκάρι σε μία ώρα. Ναι, μετά το 60' η Μίλαν (όπως και ο Παναθηναϊκός εν πολλοίς) χρησιμοποίησε τους αναπληρωματικούς της. Ομως τηρουμένων των αναλογιών – και, επαναλαμβάνουμε, βάσει της ποιότητας του ρόστερ που διαθέτει αυτός ο Παναθηναϊκός – οι πράσινοι στάθηκαν αξιοπρεπώς στο γήπεδο. «Αξιοπρεπώς» δεν συνεπάγεται ότι ήταν και ανταγωνιστικοί. Διότι με εξαίρεση το γκολ του Φώτη Ιωαννίδη, το οποίο οφείλεται κατά το ήμισυ στο πείσμα του και κατά το ήμισυ στον... γίγαντα Ταταρουσάνου (πρώτο γκολ που δέχεται στα φιλικά η Μίλαν, μετά από 5-6άρες σε ιταλικές ομάδες β΄ κατηγορίας, 0-0 με Ρεάλ και Βαλένθια, 1-0 επί της Νις), ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να απειλήσει με μεγάλες ευκαιρίες.
Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα φιλικά εναντίον πολύ κατώτερου επιπέδου ομάδων, όταν οι Πράσινοι έχτιζαν και έχαναν ευκαιρίες, με τη Μίλαν δεν τα κατάφεραν σ' αυτόν τον τομέα. Διότι δεν διαθέτουν ταχείς επιθετικούς (πλην Χατζηγιοβάνη) τους οποίους θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν στις κόντρα επιθέσεις και διότι οι Μαουρίσιο – Βιγιαφάνιες είναι αρκετά καλοί για το επίπεδο της Superleague 1, όχι όμως και για να κάνουν όσα πρέπει με αντίπαλο σαν τη Μίλαν.
Ο Παναθηναϊκός, ωστόσο, έδειξε και πάλι σημάδια προόδου σε πολλά πεδία. Στις κινήσεις χωρίς τη μπάλα. Στο τακτικό στήσιμο σε φάση άμυνας και επίθεσης. Στη μαχητικότητα και στην ένταση που καταθέτουν οι παίκτες. Στη συγκέντρωση και στη συνέπεια ως προς τους ρόλους που έχει μοιράσει ο Γιοβάνοβιτς. Ηττήθηκε 2-1, πιο δίκαιο θα ήταν το 3-0, μα τα αποτελέσματα στα φιλικά είναι το έλασσον. Σημασία έχει ότι για πολλοστή φορά (όπως με τη Φένλο, τη Λοκομοτίβα, τον ΑΠΟΕΛ), ο αντίπαλος δεν χρειάστηκε πολλές φάσεις για να σκοράρει σχετικά εύκολα. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να διορθώνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ισως διότι το δίδυμο Βέλεθ – Σιδερά είναι... μέχρι εκεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για τα γκολ του Ζιρού (επί παραδείγματι) δεν ευθύνονται οι χαφ, ο (εξαιρετικός επιθετικά, αλλά με αρκετά σφάλματα, Χουάνκαρ) ή ο Σωκράτης Διούδης (στο δεύτερο).
Ελλιπής ναι, ανίκανος όχι
Ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε ψυχολογικά αλώβητος από το δύσκολο κρας τεστ, δοκίμασε τις δυνάμεις του στο ανώτατο επίπεδο, εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής. Οχι ανίκανος. Ελλιπής. Κι αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες τρεις εβδομάδες με τις (μη) μεταγραφές, αδικεί το κλαμπ, δεδομένου ότι μπάτζετ διαθέσιμο υπάρχει! Αν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν πάρει τρεις παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά, θα αδικήσει τη δουλειά του και πρέπει να το συνειδητοποιήσει αυτό! Αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος, θα πρέπει το κλαμπ να τον κάνει να το αντιληφθεί!
Η δουλειά του σ' αυτούς τους μόλις δύο μήνες φαίνεται με γυμνό μάτι και από τον οποιοδήποτε αδαή! Και σε ομαδικό επίπεδο και σε ατομικό: αρκεί να προσέξει κάποιος από ματς σε ματς τον Βιγιαφάνιες, τον Κώτσιρα, τους Βέλεθ - Σιδερά, τον Χατζηγιοβάνη, τον Πέρεθ... Στην τελική ευθεία προς τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου έμειναν πλέον 15 ημέρες. Χρόνος λίγος, αλλά αρκετός για να τονωθεί μεσοεπιθετικά μια ομάδα «δυσκοίλια» στο γκολ. Οσο για τα μετόπισθεν; Ο Ρουμπέν Πέρεθ στα 32 του δεν θα γίνει Καζεμίρο και Ζοριζίνιο, και ο Σάρλια μένει στον πάγκο για να βλέπει τον 19χρονο Σιδερά που δεν έχει παίξει επίσημο ματς στην καριέρα του, συνεπώς το μόνο που μπορεί να περιμένει ο Ιβάν είναι να περιμένει τον Μπαρτ Σένκεφελντ...
