Το τι πέτυχε στην πορεία της ζωής της και την ιστορία που κουβαλά σαν ομάδα τα έγραψαν ήδη αρκετοί πριν από εμάς.
Θεωρούμε κάπως αχρείαστο κιόλας να κάτσουμε να καταγράψουμε ξανά όλες τις σημαντικές της στιγμές ενώ μπορεί κανείς με ένα απλό google search ή πηγαίνοντας στην επίσημη σελίδα της ομάδας να τις βρει.
Περισσότερο μέσα από το κείμενο μας, θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε την δική μας εμπειρία για μια ομάδα που μπορεί να αλλάξει την ψυχοσύνθεση σου σαν οπαδός όσο καμία άλλη.
Πηγαίνοντας σαν φοιτητής στην Αθήνα το 2012, δεν θα μπορούσα να μην προσθέσω ως ένα από τα πρώτα πράγματα στην λίστα μου το να δώσω το παρών μου στο ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσω την ΑΕΚ.
Το έπραξα με την βοήθεια κάποιων φίλων, σε ένα ματς που είχε περισσότερους από 30 χιλιάδες φίλους της ομάδας. Ήξερα τι εστί ΑΕΚ, αλλά θα έλεγα πως εκείνη την στιγμή την ερωτεύτηκα λίγο περισσότερο απ’ ότι πριν.
Από εκεί και πέρα στο διάστημα που έμεινα στην Αθήνα για σπουδές, σχεδόν σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι έδινα το παρών μου. Είτε στο πλαίσιο της πρακτικής μου από την σχολή είτε σαν φίλαθλος του ποδοσφαίρου.
Στις 14 Απριλίου ωστόσο έζησα, παρόντας στο γήπεδο, την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της ομάδας.
Η ΑΕΚ σε ολόκληρη την χρονιά κινδύνευε με διαβάθμιση λόγων των πολλών λαθών και της κακοδιαχείρισης που έγινε μέσα στην σεζόν, αλλά πολλοί δεν ήθελαν ούτε να το δεχτούν, ούτε και να το αποδεχτούν, με αποτέλεσμα αγωνιστική με αγωνιστική το πράγμα να γίνεται ολοένα και πιο… επικίνδυνο.
Στο ματς με τον Πανθρακικό, όλοι θεωρούσαμε πως δεν θα γίνει αυτό που όλοι απευχόμασταν. Πως επιτέλους θα υπήρχε έστω και λίγη δικαίωση. Το ποδόσφαιρο όμως είναι στυγνό και όσο δουλεύεις σωστά σε δικαιώνει. Όταν δουλεύει κανείς ερασιτεχνικά, πληρώνει και τις συνέπειες των πράξεων του.
Το αυτογκόλ του Μπουγαϊδη στο ΟΑΚΑ μας έκανε όλους να «παγώσουμε». Θυμάμαι μια σιωπή που παρόμοια της δεν είχα ακούσει ξανά στην ζωή μου, ιδιαίτερα με τόσο κόσμο να είναι παρών.
Ήταν σαν σκηνή από ταινία του Λάνθιμου. Εντελώς σουρεάλ. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο και αναμέναμε πως θα ξυπνούσαμε από τον εφιάλτη που ζούσαμε. Μάταια όμως. Μήτε όνειρο ήταν, μήτε εφιάλτης. Ήταν η πραγματικότητα που μας χτυπούσε κατακέφαλα!
Η περίοδος μέχρι να πάρω το μετρό για να πάω στο σπίτι μου έμοιαζε αιωνιότητα. Δεν μιλούσε κανείς. Και τι να πει… Κοιτούσαμε στον ορίζοντα αλλά το μόνο που βλέπαμε ήταν σκοτάδι. Το φως είχε κρυφτεί εδώ και ώρα.
Δεν ξέρω, εκείνη η στιγμή ήταν σαν να με έδεσε ακόμα περισσότερο με αυτή την ομάδα. Έλεγα μέσα μου ότι αφού μοιράστηκα όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα με όλο αυτό τον κόσμο δίπλα μου, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων που προσπαθούσαμε να παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλο, ο δεσμός λες και έγινε ακόμα πιο έντονος, ακόμα πιο δυνατός.
Από την μια αυτό και από την άλλη το άγνωστο και τι θα ακολουθούσε για την αγαπημένη ομάδα όλων μας.
Περνώντας από μια διαδικασία ανθεκτικότητας και σφυρηλατήματος ενός ακόμα πιο δυνατού πνεύματος, η ΑΕΚ επέστρεψε, σε μια περίοδο που και εγώ μεγάλωνα και ωρίμαζα μαζί της.
Και όταν ένιωσα έτοιμος, την επισκέφτηκα ξανά. Στο νέο της γήπεδο αυτή την φορά, στο νέο της σπίτι, στην «Αγία Σοφιά»!
Όταν μπήκα ξανά στο μετρό με πορεία το γήπεδο και έκατσα στην θέση μου, θυμήθηκα ξανά όλα αυτά που βίωσα πριν από αρκετά χρόνια, φοιτητής τότε και αμούστακο παιδί που γνώριζε την Αθήνα.
Ήξερα λίγο καλύτερα τον κόσμο στα 32 μου πλέον και πήγαινα να παρακολουθήσω από κοντά μια ομάδα που η πορεία και η ιστορία της με είχε συγκινήσει όσο λίγα πράγματα εντός ποδόσφαιρου.
Με το που κατέβηκα στην στάση και είδα τα κασκόλ της ΑΕΚ να ανεμίζουν και κόσμο να τραγουδάει για την ομάδα, ανατρίχιασα. Δεν έβαλα google map για να βρω το γήπεδο, παρά μόνο ακολούθησα τον κόσμο και την πορεία του.
Έμοιαζα συνεπαρμένος και για λίγο ένιωσα 20 ετών και πάλι. Ο ενθουσιασμός επανήλθε στα μάτια μου καθώς κατευθυνόμουν να δω μια ομάδα που μετατράπηκε σε παράδειγμα προς μίμηση σε όλα τα επίπεδα. Τόσο στον τρόπο διοίκησης από τον Δημήτρη Μελισσανίδη όσο και στο ποδόσφαιρο που απέδιδε στον αγωνιστικό χώρο κάτω από τις οδηγίες του Αλμέιδα.
Έφτασα στο γήπεδο, ούτε κατάλαβα πως. Έβλεπα μόνο αδέλφια με κιτρινόμαυρα κασκόλ να αδημονούν να δουν την ομάδα που αγαπούν. Μαζί και εγώ, μόνος, σε ένα στάδιο που όμως έμοιαζε γεμάτο από φίλους και φως.
Όταν εισήλθα στο γήπεδο και είδα τι έφτιαξε αυτή η ομάδα, έβαλα τον σταυρό μου και είπα Δόξα το Θεό. Όταν το 2013 έπεφτε κατηγορία η ομάδα, σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται, κάποια στιγμή, η ΑΕΚ θα επέστρεφε και θα μεγαλουργούσε ξανά.
Το πίστευα, το ήθελα, αλλά δεν γνώριζα αν θα συνέβαινε ξανά.
Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι συνέβαινε μπροστά στα μάτια μου. Ούτε αυτό ήταν όνειρο και το κατάλαβα όταν είχα ήδη τσιμπήσει αρκετές φορές τον εαυτό μου.
Η ΑΕΚάρα είχε επιστρέψει στην κορυφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου όπως όφειλε στην ιστορία της.
Φέτος συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής και ιστορίας και είμαι σίγουρος πως κι' άλλοι φίλοι της ΑΕΚ έχουν να μοιραστούν άλλες τόσες ιστορίες αγάπης και έρωτα γύρω από αυτή την ομάδα.
Γιατί αυτή η ομάδα, μου ομορφαίνει την ζωή….
Υ.Γ. Για τα πρακτικά ντέρμπι ήταν τότε το 2012 (με τον Παναθηναϊκό) ντέρμπι και τώρα (με τον ΠΑΟΚ). Νίκη τότε με 2-0, νίκη με το ίδιο σκόρ και σε αυτό το παιχνίδι…
