Οπως είναι πιθανό να συμβεί φέτος, το Campionato του 1914-15 δεν ολοκληρώθηκε λόγω ανωτέρας βίας, όμως απονεμήθηκε στην Τζένοα χωρίς να έχει περάσει καν σε έναν τελικό όπου περίμενε η Λάτσιο.
Οι ιστορικές στιγμές που ζει η Ιταλία εξαιτίας του Covid-19 κλονίζουν και το calcio και η Serie A ήταν η πρώτη από τις μεγάλες λίγκες της Ευρώπης που έβαλε λουκέτο εξαιτίας της πανδημίας. Το φετινό Campionato είναι πιθανό να μην ολοκληρωθεί και η σεζόν να χαθεί είναι ένα σενάριο όλο και πιο ορατό, όμως αυτό δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναδεί η γειτονική χώρα. Πάνε περισσότερα από 100 χρόνια από την τελευταία φορά που ένα πρωτάθλημα διακόπηκε οριστικά λόγω ανωτέρας βίας και όπως και στο φετινό, πρωταγωνίστρια ήταν η Λάτσιο. Ακολουθεί η ιστορία της πραγματικά μοναδικής σεζόν 1914-15 στην Ιταλία, στην οποία η Τζένοα κατέκτησε ένα Scudetto που δεν είχε φινάλε…
Στις 14 Μαΐου του 1915 αποφασίστηκε ότι η Ιταλία θα πάρει μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και το πρωτάθλημα διακόπηκε. Η δομή του Campionato ήταν τότε πολύ διαφορετική από τη σημερινή με τον ποδοσφαιρικό χάρτη να είναι χωρισμένος σε βόρεια και κεντρική/νότια Ιταλία. Στη βόρεια υπήρχαν 6 όμιλοι των 8 ομάδων και στην επόμενη φάση περνούσαν οι 2 πρώτες συν τις 4 καλύτερες 3ες έτσι ώστε να δημιουργηθούν 4 όμιλοι των 4, που ήταν κάτι σαν ημιτελικά. Το Νο1 του κάθε group περνούσε στον τελικό του κατά κάποιο τρόπο πάνω μισό του ταμπλό, ο οποίος ήταν ένας όμιλος των 4 ομάδων μέσα από τον οποίο θα κρινόταν το ποιος από την βόρεια Ιταλία θα πάει στον τελικό.
Εκείνη την εποχή η νίκη έδινε 2 βαθμούς και η ισοπαλία 1 και τα πράγματα στην κεντρική/νότια Ιταλία, είχαν συνοπτικά ως εξής. Υπήρχαν δύο όμιλοι των 8 ομάδων, ένας της Τοσκάνης και ένας της περιοχής του Λατίου. Οι δύο πρώτοι από κάθε group θα περνούσαν και οι 4 θα δημιουργούσαν τον όμιλο από τον οποίο ο πρώτος θα ήταν ο νικητής της κεντρικής/νότιας Ιταλίας και θα έπαιζε στον τελικό κόντρα σε αυτόν της βόρειας, για τον τίτλο του πρωταθλητή Ιταλίας.
Η Τζένοα είχε στον πάγκο της τον πρώτο Αγγλο προπονητή στην ιστορία της Serie A, τον Γουίλιαμ Γκάρμπατ, ο οποίος άφησε στο calcio το χούι ο προπονητής να αναφέρεται ως ‘mister’ αφού οι παίκτες του τον αποκαλούσαν ‘Mr Garbutt’. Ο Γκάρμπατ αφίχθη στην Ιταλία το 1912 και αυτό σύμφωνα με κάποια ρεπορτάζ έγινε έπειτα από συμβουλή του τότε τεχνικού της Τορίνο, Βιτόριο Πότσο, ο οποίος καθόταν στον πάγκο της Εθνικής Ιταλίας στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1934 και του 1938.
Ο Γκάρμπατ, προπονητής που αργότερα κατέκτησε το ισπανικό πρωτάθλημα με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, σε εκείνο το σημείο της καριέρας του δεν είχε πετύχει κάτι αφού ήταν 29 ετών, όμως είχε πίστη στην επίθεση της ομάδας του. Η σεζόν ξεκίνησε σκορπίζοντας τον τρόμο με 12-0 σε βάρος της Acqui, ενώ οι γείτονες με όνομα Andrea Doria [προπομπός της Σαμπντόρια] γνώρισαν τον διασυρμό με 0-8 και 3-0. Οι Γενοβέζοι έβγαλαν τον όμιλο με 9 νίκες, μία ήττα και γκολ 61-10.
Στον επόμενο όμιλο η Τζένοα τερμάτισε στο Νο1 με 5 νίκες, μία ήττα αφήνοντας από κάτω Καζάλε [8] και Γιουβέντους [6] και πλέον είχε έρθει η ώρα για τον τελικό όμιλο, στον οποίο η πρώτη ομάδα θα πήγαινε στον τελικό κόντρα στην αντίστοιχη της κεντρικής/νότιας Ιταλίας. Μίλαν, Ιντερ, Τορίνο ήταν οι υπόλοιπες τρεις ομάδες του group και το 5-3 σε βάρος της Ιντερ φάνηκε να της δίνει το πάνω χέρι. Τα πράγματα δεν έμελλε να κυλήσουν τέλεια μέχρι το φινάλε.
Ο αγώνας με την Τορίνο είχε τρομερό ενδιαφέρον με τον Πότσο να αντιμετωπίζει τον προπονητή που ο ίδιος είχε προτείνει στην Τζένοα, η οποία ζούσε μέσα σε εκπληκτικό κλίμα, όμως τα χαμόγελα θα κόβονταν γρήγορα. Στο ημίχρονο η Granata είχε βάλει τρία γκολ στους Rossoblu, οι οποίοι έφυγαν από την αντίπαλη έδρα με το βαρύ 6-1 στην πλάτη. Ο Γκάρμπατ όμως είχε άστρο. Για τον επόμενο αγώνα, εντός κόντρα στην Μίλαν, έκανε τρεις αλλαγές και όλες σκόραραν στο καθοριστικό 3-0, ενώ όλη η ομάδα επανέκτησε τη χαμένη αυτοπεποίθηση με το 1-3 στην έδρα της Ιντερ καθώς έγινε το φαβορί για την πρωτιά και την πρόκριση στον τελικό.
Ομως αυτό με τους Nerazzurri έμελλε να είναι το τελευταίο ματς της Τζένοα στη σεζόν καθώς κυρήχθηκε πόλεμος και η πολυαναμενόμενη μάχη με την Τορίνο δεν έγινε ποτέ. Οι Rossoblu ήταν στο Νο1 του ομίλου στο +2 από την Granata, η οποία είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων και αν έπαιρνε νίκη θα έκανε δική της την πρωτιά και το εισιτήριο για τον τελικό. Εκεί, όποια ομάδα περνούσε, θα αντιμετώπιζε την Λάτσιο, η οποία στην πρώτη φάση των ομίλων τερμάτισε 2η και στην τελική, πήρε την πρωτιά και έκλεισε θέση για τον αγώνα τίτλου.
Σε μια εξέλιξη που μοιάζει απίστευτη με βάση τα σημερινά δεδομένα, η Τζένοα, που δεν είχε καν προκριθεί μαθηματικά, βρέθηκε να κατακτά το πρωτάθλημα. Οι Γενοβέζοι ήθελαν μια ισοπαλία για να κρατήσουν το Νο1 στο group, όμως δεν την πήραν ποτέ και η Τορίνο είχε πράγματα να «πει» αφού στο πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι είχε ρίξει 6άρα και στην τελική, έχασε την πρωτιά χωρίς να διεκδικήσει τη νίκη την τελευταία αγωνιστική. Η ομάδα του Γκάρμπατ πήρε επίσημα την πρόκριση στον τελικό και παρότι αυτός δεν έγινε ποτέ, τέσσερα χρόνια αργότερα τής απονεμήθηκε το πρωτάθλημα, που ήταν το 7ο στην ιστορία της.
Σε κάποια ιταλικά Μέσα αναφέρεται ότι η Τζένοα θεωρήθηκε σε γενικές γραμμές καλύτερη ομάδα της εποχής και λόγω αυτού της δόθηκε η κούπα, όμως, όπως προκύπτει από άλλες πηγές, η εξέλιξη ήταν συνέπεια άλλου γεγονότος. Μετά το τέλος του πολέμου, οι Γενοβέζοι ήταν οι μοναδικοί που διεκδίκησαν τον τίτλο δικαστικά και παρότι κάποιες δημοσιογραφικές φωνές τόνιζαν ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί, η ομοσπονδία έκανε δεκτό το αίτημα από τη στιγμή που απέναντι δεν υπήρχε κάποιος.
Πιο σοβαρό και βάσιμο λόγο να διαμαρτύρεται είχε η Λάτσιο, η οποία είχε όντως περάσει στον τελικό και έχασε τον τίτλο χωρίς να παίξει. «Ο πόλεμος μάς στέρησε το πρωτάθλημα. Είναι κάτι που μας ανήκει» είπε πρόσφατα ο νυν πρόεδρος της Λάτσιο, Κλαούντιο Λοτίτο, ο οποίο κυνηγά το θέμα μέσω της δικαστικής οδού, με υπογραφές να μαζεύονται για να απονεμηθεί ο τίτλος και στους Laziali, έστω με καθυστέρηση 105 ετών...
