Στα εννέα επίσημα παιχνίδια του στην τρέχουσα σεζόν ο ΑΠΟΕΛ ο κανόνας είναι η απόδοση στα όρια του μέτριου (ή και κάτω από αυτά). Η εξαίρεση είναι οι υψηλές στροφές για διάστημα μεγαλύτερο των 40-45 λεπτών και καταγράφηκε μόνον στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Καϊσάρ, στον β’ προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ.
Και όσοι ήλπισαν ή πίστεψαν πως το παιχνίδι στο Καζαχστάν θα ήταν το εφαλτήριο για καλύτερες μέρες διαψεύστηκαν οικτρά. Μέτρια εικόνα στο εκτός έδρας 2-0 επί της ΕΝΠ, άγχος στο… κόκκινο στην εντός έδρας πρόκριση (στα πέναλτι) επί της Ζρίνσκι, πλήρης απογοήτευση στο εκτός έδρας 0-0 με τον Ερμή.
Το σκηνικό είναι μεν ασυνήθιστο, όχι όμως κι ανεξήγητο. Μια προσεκτική παρατήρηση των κινήσεων των «γαλαζοκιτρίνων» στη διάρκεια του καλοκαιριού καθιστά τις εξελίξεις αναμενόμενες και φυσιολογικές.
Λαμβάνοντας υπόψη τη μεγάλη (συνολική) εικόνα υπάρχει κάποιος που έχει αντιληφθεί ξεκάθαρα τι είδους ομάδα επιχειρήθηκε να στηθεί; Υπάρχει κάποιος που διακρίνει στις προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ έναν ξεκάθαρο κοινό παρονομαστή σε αγωνιστικό επίπεδο (διότι σε οικονομικό αυτός είναι η μείωση του προϋπολογισμού); Τα ερωτήματα είναι, προφανώς, ρητορικά.
Περνώντας στα επιμέρους. Για τη θέση στην εστία αποκτήθηκε ένας τερματοφύλακας εγνωσμένης αξίας, αλλά όχι άμεσα διαθέσιμος (Ουζόχο) κι ένας άγνωστης ποιότητας (Σίλβα) που μέχρι στιγμής δείχνει αστάθεια και ανάγκη βελτίωσης, για να ανταποκριθεί στο ρόλο.
Για την άμυνα αναζητείται ακόμη ο παίκτης-στυλοβάτης στο κέντρο, στα πλάγια υπάρχουν στο μισθολόγιο τέσσερις παίκτες για δεξιά (Ενσούε, Ζεράλδες, Μιχαΐλοβιτς, Αποστολάκης) και μόνον ένας (Γουίλερ) για αριστερά, με αποτέλεσμα τις γνωστές… αλχημείες, ενώ αιωρείται το ερώτημα «γιατί έχει παροπλιστεί ο Μερκής;»
Για το νευραλγικό πόστο μπροστά από την άμυνα, ο Γένσεν είχε φανεί από την περασμένη σεζόν ότι δεν είναι Μοράις, ενώ από τους νεοφερμένους ο Λουντεμό χρειάζεται χρόνο προσαρμογής (στο καλό σενάριο…), ο Ντίας δεν έχει παίξει ακόμη, ο νεαρός Σατσιάς «κάηκε» πρόωρα και ο Ανουάρ (μέχρι στιγμής ίσως η πιο πολύτιμη προσθήκη) έχει απλησίαστη ρήτρα αγοράς το ερχόμενο καλοκαίρι (για πέντε εκατομμύρια γράφουν στην Ισπανία). Απόρροια όλων αυτών είναι ο ντε Βινσέντι να έχει αναλάβει ένα ρόλο που απαιτεί από αυτόν περισσότερη δουλειά ανασταλτικά απ’ ό,τι δημιουργικά.
Για τα πλάγια υπάρχουν τρεις καθαρόαιμοι εξτρέμ (Εντονγκαλά, Ατζίλι, Εφραίμ), εκ των οποίων ο μοναδικός αριστεροπόδαρος (Ατζίλι) έχει περάσει σχεδόν όλη την καριέρα του ως δεξιός εξτρέμ, ενώ ο Κλωναρίδης καλύπτει υπηρεσιακά τη θέση.
Τέλος, στη γραμμή κρούσης Νούχιου και Σαχάρ μοιάζουν να έχουν ως μοναδική διαφορά το ύψος και όχι να είναι δύο παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά που μπορούν ν’ αλληλοσυμπληρώνονται ή να χρησιμοποιούνται αναλόγως της περίστασης ή του αντιπάλου.
Στον Αρχάγγελο γνώριζαν από πολύ νωρίς ότι (ελέω πολυάριθμων δανεικών ή μη υπολογιζόμενων παικτών) θα ήταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε πολλές προσθαφαιρέσεις και ελέω διακοπής της προηγούμενης σεζόν είχαν και περισσότερο διάστημα να προγραμματίσουν τις κινήσεις τους εν όψει της νέας σεζόν.
Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι ο αρχικός σχεδιασμός ήταν ελλιπής ή λανθασμένος (ενδεχομένως και τα δύο) και πως ο δεύτερος έγινε υπό την πίεση του χρόνου και των εμφανίσεων/αποτελεσμάτων.
Αντί για ένα στέρεο οικοδόμημα, ένα συμπαγές σύνολο με ευδιάκριτη ταυτότητα και αγωνιστική φιλοσοφία, ο ΑΠΟΕΛ δημιούργησε μια ανορθογραφία πάνω σε κινούμενη άμμο. Αν δεν καταφέρει να τη… σουλουπώσει (στο μέτρο του δυνατού) άμεσα, τότε -ακόμη κι αν δεν είναι τώρα- θα βρεθεί σύντομα στο χείλος του γκρεμού. Και σε αγωνιστικό και σε οικονομικό επίπεδο.
