Το πάλεψαν όσο δεν πήγαινε οι παίκτες της Ομόνοιας και έφτασαν μόλις 30 δευτερόλεπτα από μία ακόμη επιτυχία. Δεν μπορεί κάποιος να μειώσει την προσπάθεια παρά την ήττα. Την σκληρή ήττα στο τέλος.
Σε μεγάλα διαστήματα μάλιστα οι "πράσινοι" έπαιξαν σαν ίσος προς ίσο απέναντι στην ελλειπή, αλλά σαφώς ποιοτικότερη PSV. Σε κάποια σημεία ήταν και καλύτερη Είχαν τις ευκαιρίες τους μάλιστα για 2ο γκολ. Ήταν απαιτητικοί και σε καμία περιπτωση δεν κλείστηκαν πίσω.
Η Ομόνοια πήρε επιθετικές πρωτοβουλίες όσο σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό της παιχνίδι. Είχε φινέτσα και στόμφα. Έχουν λοιπόμ κάθε λόγο οι παίκτες να νιώθουν πικραμένοι από το τελικό σκορ, ειδικά στο σημείο που διαμορφώθηκε.
Μάλιστα αν οι διαιτητές επέτρεπαν στο 91' την τρίτη αλλαγή η εξέλιξη της φάσης θα ήταν διαφορετική. Αυτό το 91' όμως σηκώνει συζήτηση.
Από το 78' όταν ο Μπεργκ έκανε τις πρώτες αλλαγές του, είχε άλλες τρεις στο χέρι. Φρέσκαρε μεν την επίθεση του για να πιέσει ψηλά, αλλά από εκείνο το σημείο η PSV ερχόταν πλέον συνέχεια από τον άξονα και έφτιαξε τρεις μεγάλες φάσεις πριν το γκολ. Ήταν ευδιάκριτα τα σημάδια.
Με τους καταπονημένους (ειδικά αυτούς) από την υπεροπροσπάθεια Γκόμεθ και Γκόμες να μην μπορούν να ελέγξουν πλέον τον χώρο, είτε βγάζοντας άμυνα είτε κρατώντας λίγο την μπάλα. Στον πάγκο ο Μπεργκ είχε Κούσουλο και Σιεχού, θα μπορούσε κάλλιστα να τους ρίξει σταδιακά στο ματς κερδίζοντας δυνάμεις, ανασταλτική λειτουργεία και χρόνο. Μπορούσε με τις διακοπές λόγω των αλλαγών να σπάει τον ρυθμό. Δεν το έκανε, περίμενε στο 91' και δεν πρόλαβε. Στο τέλος έγινε ότι έγινε.. Κρίμα και εδώ γιατί ο Νορβηγός είχε στήσει μαεστρικά την ομάδα του για 75 τόσα λεπτά..
