Νέο κάζο για την Ομόνοια. Η πιο ουσιώδης ομάδα της περσινής χρονιάς και στις αρχές της τρέχουσας, έγινε πλέον αυτοκαταστροφική. Δύο βαθμοί σε 4 ματς, όπου έπρεπε να πάρει τουλάχιστον διπλάσιους, για να μην πούμε 12.
Η ευθύνη των ποδοσφαιριστών είναι τεράστια. Πολλά λάθη, σε όλα τα επίπεδα. Δύο γκολ όπου η αμυντική λειτουργεία ήταν κάκιστη. Ένα μόλις καλό 15λεπτο, όπου σκόραρε και έχασε 2 άχαστα γκολ. Ντούρις πάλι και Τιάγκο. Στο 2ο ημίχρονο, μία ανούσια κατοχή, χωρίς πρακτικά ευκαιρία (μόνο το δοκάρι στο 90').
Πολλές άσκοπες σέντρες, αλλά και κυρίως άστοχες. Με 13 κερδισμένα κόρνερ, κανένα εκ των οποίων δεν δημιούργησε κίνδυνο, αφού σχεδόν όλα, κτυπήθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Την ώρα που πάντα ο ένας εκ των δύο στόπερ (και καλών κεφαλοσφαιριστών) να μένει στην άμυνα).
Την ίδια ώρα η ευθύνη του Χένινγκ Μπεργκ είναι εξίσου μεγάλη. Ο Νορβηγός έβλεπε την ομάδα του να μην απειλεί σε όλο το 2ο μέρος και έκανε τις πρώτες αλλαγές το 75'. Σε μία εποχή που οι ανάσες είναι νο1 προτεραιότητα σύμφωνα με τον ίδιο, συνεχίζει την πάγεια και πλέον όχι επιτυχημένη τακτική του. Έπεσε δε για άλλη μία φορά στην παγίδα του χρόνου. Τα νούμερα είναι τόσο ενδεικτικά και δεν δικαιώνουν τον Νορβηγό στην διαχείριση των αγώνων όπου τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Επί ημερών του η Ομόνοια πέτυχε αναγκαίο γκολ στο πρωτάθλημα, αργά στο ματς, μόλις 2 φορές. Με Εθνικό πέρσι και ΑΕΚ φέτος. Το κυριότερο, η Ομόνοια δεν κέρδισε ποτέ αγώνα στον οποίο δέχτηκε πρώτη τέρμα.
Ο Μπεργκ και οι παίκτες του χάρισαν τεράστιες χαρές στον κόσμο τους, αλλά δημιούργησαν εξίσου μεγάλες προσδοκίες. Οπότε από την στιγμή που δεν ανταποκρίνονται, περνούν λογικά από την αποθέωση στην κριτική.
