Μετά τον αψεγάδιαστο Οκτώβριο ο κανόνας της Ανόρθωσης έγινε η μία γκέλα ανά δύο αγωνιστικές.
Το εκτός έδρας 1-0 επί του Εθνικού ακολούθησε το 1-1 με την Καρμιώτισσα στο «Στέλιος Κυριακίδης». Το εντός έδρας 1-0 επί της ΑΕΚ διαδέχτηκε το εκτός έδρας 0-1 από την ΑΕΛ, ενώ το εντός έδρας 4-2 επί της ΕΝΠ ακολούθησε το 1-2 από τη Δόξα στο «Μακάρειο».
Τα παιχνίδια με Ολυμπιακό (2-0) και Νέα Σαλαμίνα (4-1) ήταν οι τελευταίες πειστικές (αν και όχι «γεμάτες») εμφανίσεις και νίκες της «Κυρίας», η οποία προϊόντος του χρόνου, αντί να βελτιώνεται, ολισθαίνει προς τα πίσω.
Ό,τι γίνεται αντιληπτό δια γυμνού οφθαλμού (και επικρίνεται ήδη και από τους φίλους της ομάδας), πιστοποιείται και από τους αριθμούς, οι οποίοι αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της στασιμότητας που (ιδίως) σε επίπεδο αθλητισμού ισοδυναμούν πάντα με οπισθοχώρηση.
Σε σύγκριση με το αντίστοιχο χρονικό σημείο της περασμένης περιόδου, ο σύλλογος της Αμμοχώστου έχει τέσσερις βαθμούς λιγότερους (26-30), δύο ήττες περισσότερες (3-1), οκτώ γκολ λιγότερα (22-30) και τρία αντίπαλα τέρματα περισσότερα (12-9).
Το «Αντώνης Παπαδόπουλος» έχει ήδη… αλωθεί μια φορά, ενώ εκτός έδρας η ομάδα έχει τρεις νίκες και ισάριθμα στραβοπατήματα. Παρατηρείται δηλαδή το οξύμωρο η δεύτερη χρονιά υπό τον Τιμούρ Κετσπάγια να υπολείπεται της πρώτης, μολονότι ούτε αυτή τη χρονιά υπάρχει ευρωπαϊκή επιβάρυνση, ενώ έγιναν και προσθήκες για αύξηση του ποιοτικού βάθους.
Στο χορτάρι, ωστόσο, δεν αντικατοπτρίζεται ούτε το ένα ούτε το άλλο και η ευθύνη βαραίνει εξ ίσου τεχνικό επιτελείο και ποδοσφαιριστές, καθώς και οι μεν και οι δε κινούνται κάτω των προσδοκιών και των απαιτήσεων.
Η μεγαλύτερη διαφορά σε σύγκριση με την περασμένη σεζόν είναι πως η Ανόρθωση δεν εμφανίζεται με σωστά τακτοποιημένους στον αγωνιστικό χώρο ποδοσφαιριστές ούτε με ξεκάθαρο αγωνιστικό στιλ και προσανατολισμό.
Η επιστροφή στα βασικά προβάλλει, ως εκ τούτου, ως το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για την έξοδο από την κρίση.
