Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Για δεύτερη φορά μέσα στο ίδιο έτος, η Ανόρθωση αντιμετώπισε στο ΓΣΠ την Ομόνοια έχοντας προβάδισμα τεσσάρων βαθμών και την ευκαιρία να… εκτροχιάσει τον αντίπαλό της, για δεύτερη φορά αποχώρησε με άδεια χέρια.
Το 0-1 με αυτογκόλ του Ντούρις στις 26 Ιανουαρίου έγινε 0-3 με δύο γκολ του Ασάντε κι ένα του Παπουλή στις 22 Δεκεμβρίου. Δεν ήταν η μόνη διαφορά. Τότε η «Κυρία» είχε ένα παιχνίδι λιγότερο από τους «πράσινους», τώρα το «τριφύλλι» έχει έναν αγώνα λιγότερο σε σύγκριση με το σύλλογο της Αμμοχώστου.
Τότε ήταν ένα πραγματικό ντέρμπι που… ακροβάτησε στην κόψη του ξυραφιού και ανέδειξε οριακά νικητή, την Τρίτη ήταν ένα… μονόπρακτο που ανέδειξε θριαμβευτή. Απ’ όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κάποιος (προετοιμασία-«διάβασμα» του αντιπάλου, τακτική, τεχνική, θέληση, πάθος, δημιουργικότητα, αποτελεσματικότητα, ψυχολογία, διαχείριση καταστάσεων, αναπλήρωση κενών) η ομάδα του Τιμούρ Κετσπάγια υστέρησε. Δραματικά και… ανεπίτρεπτα για ένα ντέρμπι αποδείξεων, όπως αυτό στο ΓΣΠ.
Το γήπεδο της πρωτεύουσας παραμένει «κρανίου τόπος» για τον Γεωργιανό, ο οποίος είδε το μαύρο σερί του απέναντι στην Ομόνοια να διευρύνεται, καθώς πλέον μετρά οκτώ συναπτές εκτός έδρας αναμετρήσεις απέναντί της δίχως νίκη, με απολογισμό τέσσερις ισοπαλίες και τέσσερις ήττες.
Η τελευταία εκτός έδρας νίκη του Κετσπάγια επί του «τριφυλλιού» χρονολογείται από τις 26 Σεπτεμβρίου 2004, όταν στο πλαίσιο της δεύτερης αγωνιστικής της σεζόν 2004/05 ο Τιμούρ (ως παίκτης-προπονητής) είχε πετύχει ένα γκολ στο 4-2 της Ανόρθωσης στο ΓΣΠ.
