Η ώρα της κρίσης πλησιάζει για τον Απόλλωνα, ο οποίος την ερχόμενη Δευτέρα θα γνωρίζει, αν και πόσο ρεαλιστικός (θα) είναι ο στόχος της κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Ακριβώς στα μισά της β’ φάσης ο λεμεσιανός σύλλογος θα φιλοξενήσει την Ομόνοια στο παιχνίδι της χρονιάς. Αν η απόσταση των τεσσάρων βαθμών από την πρωτοπόρο (διπλάσια από αυτήν στην αρχή των πλέι οφ) παραμείνει σταθερή ή αυξηθεί, οι πιθανότητες εκπλήρωσης του ονείρου θα είναι μόνον μαθηματικές -κι ας απομένουν άλλες πέντε στροφές.
Οι «κυανόλευκοι» γνωρίζουν πως το «τριφύλλι» θα εξορμήσει στο «Τσίρειο» έχοντας μείνει αήττητο στη διάρκεια της σεζόν απέναντι στους Big6. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί στο ελάχιστο την πραγματικότητα πως την ερχόμενη Δευτέρα οι «πράσινοι» θα είναι το πιο χαμηλό από τα εμπόδια, που θα έχει να υπερπηδήσει η ομάδα του Γιάννη Πετράκη.
Χωρίς ουδεμία διάθεση υποτίμησης για τους «πράσινους» τα αληθινά δυσθεώρητα εμπόδια για τον Απόλλωνα είναι ο χρόνος και η πίεση. Έστω κι αν δεν έχει λάβει ακόμη την τελική μορφή, ο λεμεσιανός σύλλογος έχει αλλάξει (αγωνιστικό-τακτικό) προφίλ μετά την αλλαγή προπονητή και τις προσθήκες του Ιανουαρίου.
Δεν παύει όμως να είναι μια ομάδα 4,5 μηνών (αρχής γενομένης από την έλευση του Πετράκη) απέναντι σ’ ένα καλοδουλεμένο σύνολο σχεδόν δύο χρόνων, όπως η Ομόνοια του Χένινγκ Μπεργκ. Η εξάλειψη αυτής της (υπαρκτής όσο και μεγάλης) διαφοράς σε ό,τι αφορά την αφομοίωση της φιλοσοφίας του προπονητή είναι το πρώτο μεγάλο εμπόδιο για τους «κυανολεύκους».
Το δεύτερο είναι η διαχείριση της πίεσης. Πίεση αφ’ ενός για τη νίκη, που αποτελεί μονόδρομο (σε αντίθεση με την Ομόνοια, που «αντέχει» να χάσει δίχως να πέσει από την πρώτη θέση ή να απολέσει την ταμπέλα του Νο1 φαβορί), αφ’ ετέρου για την εδώ και τώρα κατάκτηση του τίτλου, στο βωμό του οποίου έχουν θυσιαστεί σχεδόν τα πάντα στο Κολόσσι τα τελευταία χρόνια.
