Ακούγεται σκληρό να χάνει μία ομάδα στο 92', αλλά για την Ομόνοια αυτή είναι η πραγματικότητα. Έχασε για κάποιους λόγους, δεν κέρδισε για μερικούς άλλους.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Χωρίς να υστερεί έναντι του αντιπάλου της μέχρι το 85' δεν ήταν η ομάδα που έχουμε συνηθίσει.
Αρκετά λάθη, σε απλές πάσες, σε σημεία του γηπέδου που κάλλιστα μία σωστή μεταβίβαση θα έφερνε επίθεση ή δεν θα έφερνε πίεση στην άμυνα ή πάλι θα επέτρεπε καλύτερο έλεγχο του αγώνα. Δεν ήταν η Ομόνοια με την πολύ καλή κυκλοφορία, την ηρεμία και την οξυδέρκεια. Είχε φυσικά κάποιες φάσεις, είχε μεγάλη ευκαιρία με τον Παπουλλή δεν είναι ότι δεν έψαχνε τη νίκη ή ότι το πήγαινε για ισοπαλία. Απλά η Ομόνοια δεν έβγαλε αυτά που μπορεί να βγάλει σε κάθε γήπεδο.
Το ότι έπαιξε με 10 παίκτες για 10 λεπτά και δέχτηκε το γκολ σε αυτό το διάστημα δεν αποτελεί δικαιολογία για την ομάδα του Μπεργκ. Το είπαμε ξανά, είναι σε πολλά παιχνίδια που η Ομόνοια παρά την γενικώς καλή αμυντική συμπεριφορά της, κινδυνεύει συχνά στα τελευταία στάδια και μάλιστα την έχει πληρώσει. Ίσως γιατί δίνει πολύ χώρο, ίσως γιατί αμύνεται βαθιά (το επεσήμανε ο Λανγκ). Έπρεπε και πρέπει γενικά η Ομόνοια να είναι πιο συγκεντρωμένη στο τέλος...
Τώρα παραμένει πρώτη, ελέγχει ακόμη την κούρσα, αλλά έχει αλλάξει το χάντικαπ της υπόθεσης. Είναι στα πόδια της να αντιδράσει σωστά και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.
