Η Ομόνοια υπερτερεί σε όλες σχεδόν τις στατιστικές κατηγορίες. Μετρά τους περισσότερους βαθμούς. Έχει την καλύτερη άμυνα, αλλά και τα περισσότερα παιχνίδια όπου δεν δέχτηκε γκολ. Μέτρησε τις λιγότερες ήττες, τους περισσότερους βαθμούς σε ντέρμπι. Είναι πρώτη (σε ισοβαθμία) στις νίκες και στην διαφορά τερμάτων. Έκανε το πιο μακρύ αήττητο. Κάποιος μπορεί να μιλήσει για σχετική δυστοκία στην επίθεση, εκεί είναι 3η, αλλά με το μοντέλο και τις αμυντικές της επιδόσεις υπερκαλύπτει. Είναι και το αγωνιστικό της μοντέλο, που καθορίζει αυτή την ισορροπία. Αυτά από πλευράς ποσότητας. Από ποιότητα, νομίζω πως κανένας δεν μπορεί να εκφράσει αμφιβολίες πως υπάρχει σε όλες τις θέσεις. Συν την ηρεμία και την συγκρότηση που παρουσιάζει υπό όλες τις συνθήκες.
Με αυτά και με αυτά, η αισιοδοξία εκ των έσω, η τοποθετήσεις πρώην παικτών και ο ενθουσιασμός της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου για τερματισμό στην 1η θέση είναι φυσιολογική. Αν η ΑΕΛ λέει πως μπορεί να αντιδράσει και να ελπίζει (που μπορεί), αν ο Απόλλωνας διατρανώνει την πίστη του (που επίσης μπορεί), γιατί να μην προτάσσει η Ομόνοια την πίστη και μάλιστα σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό; Αφού είναι στην κορυφή μαζί με τον Απόλλωνα πλέον αφού υπερτερεί μέχρι σήμερα σε όλα και έχει τα δύο μεγαλύτερα ματς εντός έδρας. Με τρεις λέξει «επιβάλλεται να πιστεύει» και να μιλά για τρεις νίκες, ακόμη και μπορεί να μην χρειαστούν.
