Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν καν κοινό μυστικό (μάλλον κοινή συνείδηση) πως οι διαδοχικές κατακτήσεις πρωταθλημάτων από τον ΑΠΟΕΛ (αν δεν έκρυβαν κάτω από το χάλι, πάντως) έθεταν στο περιθώριο την οικονομική πολιτική της εταιρείας.
Η τριπλή αναφορά του Γιάννη Δημητρίου, στο πλάνο βιωσιμότητας που πρότεινε, πως εφ’ εξής τα έξοδα δεν πρέπει να υπερκερνούν τα έσοδα (το περίφημο break even στο Financial Fair Play της UEFA) είναι μια έμμεση, πλην σαφής κριτική σε αυτήν την οικονομική πολιτική.
Εξ αυτής τεκμαίρεται πως τα περασμένα χρόνια ο ΑΠΟΕΛ κατάρτιζε μπάτζετ συνυπολογίζοντας προσδοκώμενα (και όχι εγγυημένα) έσοδα, με αποτέλεσμα την εκτίναξη του χρέους, όταν την τελευταία διετία απέτυχε αρχικά να εξασφαλίσει θέση για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ (περίοδος 2019/20) κι ακολούθως ευρωπαϊκό εισιτήριο (περίοδος 2020/21).
Το σωρευμένο χρέος των 24 εκατομμυρίων, το οποίο εκτιμάται πως θα φτάσει τα 26 μέχρι το τέλος της τρέχουσας σεζόν), και το γεγονός πως στη δεδομένη χρονική στιγμή η επόμενη σεζόν απαιτεί 12 εκατομμύρια, εκ των οποίων μόνον τα τρία καλύπτονται από εγγυημένα έσοδα, καταδεικνύει τη δεινή οικονομική θέση του ΑΠΟΕΛ, η οποία αναπόφευκτα θα επηρεάσει και το αγωνιστικό κομμάτι.
Σε ποιο βαθμό είναι το «καυτό» ερώτημα εν όψει της νέας σεζόν. Επί του παρόντος το μόνο δεδομένο είναι πως τα επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα μόλις απέκτησαν τιμή. Ή, αν προτιμάτε, τίμημα. Και μάλιστα πανάκριβο.
