Αυτή ήταν η πιο σημαντική νίκη της Ομόνοιας μέχρι τώρα. Ξεκάθαρο το γιατί αναφορικά με τη βαθμολογία. Μπαίνει πρακτικά σε τροχιά εξάδας, μπορεί να κοιτάξει και λίγο πιο ψηλά. Αφήνει πίσω έγνοιες, αφού έβλεπε ομάδες που κινδυνεύουν να είναι κοντά.
Η νίκη όμως φέρνει μαζί της πολλά θετικά. Πρώτα από όλα επιτυχία-ψυχολογίας. Η Ομόνοια κουβαλούσε την ταμπέλα της ηττοπαθούς και έπρεπε κάποια στιγμή να την αφαιρέσει.
Παράλληλα το «τριφύλλι» κράτησε επιτέλους το προβάδισμα στο σκορ και κράτησε επιτέλους το μηδέν παθητικό για 1η φορά σε ματς με ομάδα που βρίσκεται πάνω από αυτήν στη βαθμολογία.
Την ίδια ώρα διαχειρίστηκε ένα αγώνα, όπου υπήρξε και η σφραγίδα του προπονητή. Που άλλαξε διάταξη στο αρχικό σχήμα, που διόρθωσε κάποια πράγματα στο 1ο ημίχρονο, βλέποντας την ΑΕΚ να υπερέχει στο διάστημα 20’-45’. Η Ομόνοια έκλεισε τις γραμμές της με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου και έλεγξε πλήρως τον αγώνα μέχρι και το 80΄. Ο Αναστασίου έδωσε χρόνο βασικού στον Μόντες (τα πήγε πολύ καλά), ενώ δεν δίστασε να ρίξει στα πολύ βαθιά τον 17χρονο Τζιωνή. Ο νεαρός ανταποκρίθηκε (αντί του Σοάρες) και είναι γενικώς ένα μεγάλο συν. Η αλήθεια είναι ότι η Ομόνοια ζορίστηκε στα τελευταία λεπτά, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη τακτική (ήταν σωστές οι κινήσεις του προπονητή με την είσοδο Λοέ), αλλά με την έλλειψη καθαρού μυαλού λόγω της τεράστιας πίεσης που έφερνε η ανάγκη της νίκης.
Στα θετικά και ο Μεχίας, που δήλωσε παρών όποτε χρειάστηκε, ενώ γενικά ενέπνεε σιγουριά σε όλες του τις ενέργειες.
