Από τότε μέχρι τον ερχομό του στην ΑΕΚ, μεσολάβησαν άλλοι τέσσερις σταθμοί σε ισάριθμες διαφορετικές χώρες. Όταν το βιογραφικό σου περιλαμβάνει περισσότερες από 30 συμμετοχές με τη φανέλα της Μπαρσελόνα, ωστόσο, τα υπόλοιπα, όσο να ΄ναι, επισκιάζονται.
Ο Γιεφρέν Σουάρες είχε την τύχη να ζήσει στα ξεκινήματά του κάτι που για χιλιάδες συναδέλφους του αποτελεί όνειρο απατηλό. Η μετέπειτα πορεία του δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο, έστω κι αν το να παίξεις σε μια από τις ιστορικότερες ομάδες της Πορτογαλίας (Σπόρτινγκ Λισαβόνας), το να περάσεις ακόμα μια χρονιά στη Λα Λίγκα έστω και με ομάδα σαφώς μικρότερου βεληνεκούς από την Μπάρσα (Βαγιαδολίδ) και το να αγωνιστείς στην πρώτη κατηγορία του Βελγίου και της Ελβετίας (Έουπεν και Γκρασχόπερ αντίστοιχα), δεν είναι δα και λίγο πράγμα. Εντούτοις, θα έχει για πάντα να διηγείται τις ιστορίες για τις παλιές καλές μέρες, όταν είχε υπάρξει συμπαίκτης με τον Πουγιόλ, τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Ετό, τον Ανρί, τον Ντάνι Άλβες, τον Γιάγια Τουρέ, τον Χαβιέρ Μαστσεράνο, τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς και, φυσικά, τον Λέο Μέσσι, ανάμεσα σε άλλους, στην τριετία που είχε περάσει φορώντας την μπλαουγκράνα φανέλα και κατά τη διάρκεια της οποίας πανηγύρισε την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων και ενός Σούπερ Καπ Ισπανίας, ενός Τσάμπιονς Λιγκ κι ενός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων.
Και να ‘ταν μόνο αυτά… Θα έχει επίσης να λέει για τους πανηγυρισμούς μπροστά στο κοινό της Μπαρσελόνα μετά τα γκολ που είχε βάλει με Χέρεθ και Αθλέτικ Μπιλμπάο μέσα στο «Καμπ Νόου»:
Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, θα έχει να λέει για τη μέρα που είχε βάλει το κερασάκι στην τούρτα ενός επικού θριάμβου σ’ ένα Clasico, σημειώνοντας το γκολ που διαμόρφωσε το τελικό 5-0:
