Ακολουθεί άρθρο του Ανδρέα Μουσκάλλη αναφορικά με το ποδόσφαιρο και την ποίηση.
Αναλυτικά:
''Παρακολούθησα την Δευτέρα μια πολύ ωραία και λιτή εκδήλωση του Συνδέσμου Κυπρίων Προπονητών Ποδοσφαίρου , για την βράβευση προπονητών όπως και σκαπανέων του Κυπριακού Ποδοσφαίρου. Ηταν μια καλά οργανωμένη εκδήλωση των προπονητών και αξίζουν συγχαρητήρια στο Διοικητικό της Συμβούλιο.
Πέραν των βραβεύσεων στην εκδήλωση αυτή, ο Προπονητής και Υπεύθυνος της ΚΟΠ για το Ποδόσφαιρο, Μάριος Κωνσταντίνου παρουσίασε το έργο της Σχολής Προπονητών της ΚΟΠ, όπως επίσης και παρουσίαση μιας ποιοτικής ανάλυσης του πρόσφατου EURO 2020.
Στην διάρκεια της όμορφης αυτής εκδήλωσης παρουσίασαν το συγγραφικό τους έργο ο προπονητής Μιχάλης Χ’ Πιερής με το έργο του « Η πόλη κάτω απ’ τα δοκάρια» και ο γυμναστής Αντώνης Κέζος με το βιβλίο του «Καινοτομίες στο πλάνο προπόνησης».
Οι παρουσιάσεις αυτές έδωσαν ένα όμορφο, ποιοτικό και μοναδικό άρωμα στην εκδήλωση και έστειλαν το μήνυμα , ότι οι προπονητές είναι ένα σπουδαίο κομμάτι της κοινωνίας , το οποίο δεν ενδιαφέρεται μόνο για το ποδόσφαιρο αλλά έχει και διατηρεί ποικίλους προβληματισμούς, ιδέες και παρεμβάσεις. Συγχαίρω θερμά τον Μιχάλη Χ’ Πιερή και τον Αντώνη Κέζο, για τα συγγράμματα τους, τα οποία πρέπει να διαβασθούν από όλους μας. Είναι δύο βιβλία από τα πολλά που έχουν γράψει.
Το βιβλίο του Αντώνη Κέζου, αναφέρεται στις σύγχρονες μεθόδους προπόνησης φυσικής κατάστασης των ποδοσφαιριστών , διαιτητών για τους τραυματισμούς και παραθέτει πολλές άλλες σημαντικές και πολύτιμες πληροφορίες .
Οι γνώσεις και οι εμπειρίες του Αντώνη Κέζου, τίθενται μέσα από το βιβλίο του στην υπηρεσία των προπονητών, γυμναστών, ποδοσφαιριστών διαιτητών και όλων όσων ασχολούνται με τον Αθλητισμό.
Ο Μιχάλης Χ’ Πιερής παρουσίασε το βιβλίο του « Η πόλη κάτω από τα δοκάρια» μια ποιητική συλλογή η οποία μόνο ένας εραστής του ποδοσφαίρου θα μπορούσε να εμπνευσθεί και να γράψει. Ο Μιχάλης Χ’ Πιερής ένωσε με λογοτεχνική αλήθεια το ποδόσφαιρο με τη ποίηση.
« Η πόλη κάτω απ’ τα δοκάρια στο σύννεφο ψηλά που σκούριασε και στο χορτάρι που μεγάλωσε μαζί με το παιδί. Ντάλα μεσημέρι που καίει. Ντάλα μεσημέρι που καίει….
Νοιώθω την ανάγκη να συγχαρώ τον Μιχάλη Χ’ Πιερή και να αναφέρω ότι τιμά το ποδόσφαιρο και τις Αξίες του, όπως και ο Αντώνης Κέζος και συμβάλλουν σημαντικά στο εκτόπισμα του.
Το ποδόσφαιρο είναι πολιτισμός όπως έλεγα πριν από αρκετά χρόνια. Το ποδόσφαιρο είναι ένα ανεκτίμητο κοινωνικό αγαθό. Το ποδόσφαιρο είναι μια φιλοσοφική διεργασία, εκδήλωση, ιεροτελεστία , στο οποίο συμμετέχουν , το σώμα , το πνεύμα και η ψυχή. Το ποδόσφαιρο σαν τέτοιο αποτελεί βάλσαμο στις πληγές των ανθρώπων. « Όλα όσα ξέρω για την Ηθική και την αίσθηση καθήκοντος, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο» δηλώνει ο διάσημος ποιητής και συγγραφέας Albert Camus (1913-1960) ο οποίος έπαιξε ποδόσφαιρο , ήταν τερματοφύλακας.
Ο Μάνος Χατζιδάκης είχε αφιερώσει ένα ποίημα του στον Τζόρτζ Μπέστ. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο σπουδαίος αυτός Ελληνας ποιητής, λάτρευε τον Αγιαξ, θαυμάζοντας το κάτι άλλο , που όπως έγραφε μεταβάλλει ένα ομαδικό παιγνίδι σε έργο τέχνης.
Ο Κώστας Παπαγιώργης υποστηρίζει ότι κλωτσώντας ένα πέτσινο σακί με αέρα, μαθαίνει κανείς τις Αξίες.
Ο Σέρ Τόμας Μπίτσαμ , ένας από τους μεγαλύτερους μαέστρους του αιώνα ήταν φανατικός οπαδός της Αγγλικής Φούλαμ και είχε διακόψει συναυλία για να μάθει το αποτέλεσμα της ομάδας του. Οι εκτελέσεις του, όταν κέρδιζε η Φούλαμ θεωρούνται οι καλύτερες του.
Λάτρεις του ποδοσφαίρου και οι σκηνοθέτες Πιέρ Πάολο Παλομίνι και ο Μπερτολούτσι. Το Ποδόσφαιρο είναι αντανάκλαση της κοινωνίας , είναι ο καθρέφτης της, είναι η Ιστορία της.
Παρ’ όλο , όσο περνάνε τα χρόνια, περνάει και το ποδόσφαιρο στα χέρια των ισχυρών και του κατεστημένου το ποδόσφαιρο εκφράζει από την φύση του, αντισυμβατικές συμπεριφορές, Αξίες κοινωνικά αντίθετες με του κυρίαρχου συστήματος. Είναι συλλογικό άθλημα σε μια εποχή ατομικισμού , αλλά ταυτόχρονα σου δίνει το δικαίωμα να εκφράζεις την ατομικότητα σου. Εχει το στοιχείο της σχεδιοποίησης, αντίθετα , με την αναρχία της αγοράς, ενώ σε επίπεδο φίλαθλου κόσμου έχει ένα στοιχείο λαϊκής συμμετοχής που δεν υπάρχει στην κοινωνία.
Ο μεγάλος και αξέχαστος διανοούμενος και ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής ήταν διαχρονικά εραστής του ποδοσφαίρου και διαλαλούσε την φιλοσοφικότητα του και την λαϊκή επιρροή του. Διετέλεσε μάλιστα για χρόνια μέλος του Δ.Σ. του αγαπημένου του Ορφέα Λευκωσίας.
Το Ποδόσφαιρο είναι μια πολύ ανοικτή και πολύπλευρη δραστηριότητα, η οποία απαιτεί υψηλό δείκτη αφοσίωσης, καλλιέργειας, γνώσεων, φιλοσοφικότητας και συνεχούς μελέτης εξερεύνησης όχι μόνο του αντικειμένου ποδόσφαιρο αλλά όλων των παραστάσεων της ζωής. Ενας καλός προπονητής οφείλει να ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά δρώμενα, τις πνευματικές αναζητήσεις, τη λογοτεχνική διαδρομή, την ποίηση. Όλα αυτά τα στοιχεία ενδυναμώνουν τον προπονητή, τον οδηγούν σε άλλες ανώτερες παραστάσεις και εικόνες και τον βοηθούν να ανταπεξέλθει στο πολύ δύσκολο και απρόβλεπτο έργο του.
Ενας προπονητής ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για το ποδόσφαιρο μονοδιάστατα και φτωχά, δεν μπορεί να πετύχει μακροπρόθεσμα. Δεν καρποφορούν προπονητές ουδέτεροι και επιφανειακοί.
Το Ποδόσφαιρο , ως φιλοσοφικό και κοινωνικό αγαθό, ως τέτοιο πρέπει να αναλύεται από τους προπονητές. Ο προπονητής ντύνει και διαμορφώνει το ποδόσφαιρο με τις ιδέες του , τις ποδοσφαιρικές εμπειρίες του, τις φιλοσοφικές, πνευματικές, κοινωνικές , οικονομικές , ψυχολογικές αναζητήσεις του. Ένα ποδόσφαιρο γυμνό από τέτοιες αρετές δεν μπορεί να αποδώσει και να ευδοκιμήσει, ταυτόχρονα και ένας προπονητής δεν μπορεί να δημιουργήσει , να μεγαλουργήσει και να προοδεύσει.
Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη κοινωνία. Οφείλουν οι προπονητές να είναι εφοδιασμένοι με πανίσχυρα και ποικίλα όπλα. Οι προκλήσεις τεράστιες οι ευθύνες ασήκωτες. Οι ποδοσφαιρικές γνώσεις δεν είναι αρκετές για να αντιμετωπίσουν οι προπονητές τις τεράστιες προκλήσεις.
Χρειάζονται, πνευματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά , όπλα και μεγάλες αντοχές. Η προετοιμασία των προπονητών πρέπει να είναι καθημερινή. Οι κεραίες τους να είναι σε συνεχή εγρήγορση και ανάπτυξη. Να εισπράττουν τα μηνύματα της κοινωνίας , να διαβάζουν ένα λογοτεχνικό βιβλίο, πάνω στο γραφείο τους να έχουν βιβλία ποίησης – να παρακολουθούν διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, πολιτιστικών ενδιαφερόντων, να ενδιαφέρονται πρακτικά για κοινωνικά ζητήματα, να λένε τις απόψεις , εισηγήσεις και προβληματισμούς τους, να διαχέουν τις ιδέες τους στην κοινωνία χωρίς φόβο και πάθος , να συναναστρέφονται με πνευματικούς ανθρώπους, δημιουργώντας φιλίες. Να αρθρογραφούν στα ΜΜΕ και να εκφράζουν τις απόψεις τους για το ποδόσφαιρο και για τα άλλα ζητήματα δημόσιου ενδιαφέροντος. Ο προπονητής σε κάθε χώρα είναι σημαίνοντα πρόσωπο στην κοινωνία. Αυτή την ιδιότητα πρέπει ο προπονητής να εμπλουτίζει καθημερινά, με τις ιδέες του, συμπεριφορά του, δραστηριότητες του, ηθική του , ευαισθησία του , συνεισφορά και αλληλεγγύη του.
Ο προπονητής δεν είναι ξένο σώμα σε μια κοινωνία, ο οποίος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από μακριά , αλλά δραστήριο και ποιοτικό μέλος της.
Ο προπονητής λόγω της επιρροής του και της εκτίμησης που απολαμβάνει πρέπει να είναι πρότυπο στην κοινωνία. Αυτή η ευθύνη είναι βαριά για τους προπονητές , όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο προπονητής είναι διαχειριστής ψυχών. Για να είσαι καλός και ωφέλιμος διαχειριστής ψυχών πρέπει να περιβάλλεσαι από πληθώρα αρετών.
Συγχαίρω ακόμα μια φορά τον Μιχάλη Χ’ Πιερή για το αξιόλογο ποιητικό του έργο. Επίσης συγχαίρω τον Αντώνη Κέζο για το πλούσιο συγγραφικό έργο της ειδικότητας του.
Τιμούν και οι δύο το πολύπαθο και παρεξηγημένο ποδόσφαιρο.
Όταν κάποτε ένας δημοσιογράφος ρώτησε την Θεολόγο Ντόροτι Σέλε, πως θα εξηγούσε σε ένα παιδί τι είναι ευτυχία εκείνη απάντησε «ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΕΞΗΓΟΥΣΑ. ΘΑ ΤΟΥ ΕΔΙΝΑ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΝΑΙ ΠΑΙΖΕΙ…»
Ανδρέας Μουσκάλλης
Προπονητής Ποδοσφαίρου''.
